Νίκος Πορτοκάλογλου: Αναπολεί τα παιδικά του χρόνια & θυμάται άγνωστες πτυχές της ζωής του (photos)

Περιέγραψε λοιπόν τον μικρό Νίκο και αναφέρθηκε στη μουσική και στο ποια ήταν η θέση της στην εφηβεία του, ενώ δεν παρέλειψε να μιλήσει για την πίεση που άσκησε στον πατέρα του. Ακόμη, σχολίασε τις οικονομικές απολαβές των μουσικών από τα ηλεκτρονικά μέσα διάδοσης της μουσικής και τις συνέκρινε με εκείνες των δίσκων.

Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως πιτσιρικά;

«Εσωστρεφής μεν, παιχνι­διάρης και ονειροπόλος δε».

Η μουσική ήταν αναπό­σπαστο κομμάτι από τα εφηβικά σας χρόνια;

«Πρέπει να ήμουν εκεί, γύ­ρω στα 12, όταν ο αδελφός μου, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, έφερε τους πρώ­τους "αλλιώτικους" δίσκους στο σπίτι. Beatles, Dylan, Hendrix, Σαββόπουλο. Δεν ήταν απλά έκπληξη, ενθου­σιασμός ή κάτι παρόμοιο. Έ­χετε δει τη "Νάρνια"; Που τα παιδιά ανοίγουν την ντουλάπα και από μια μυστική πύλη βγαίνουν σε έναν άλλο, παραμυθένιο κόσμο; Από τότε που μου συνέβη αυτό το θαύμα, δεν μπορούσα να φανταστώ την υπόλοιπη ζωή μου μακριά από τη μουσική. Πολιόρκησα μέχρι τελικής πτώσεως τον καημένο τον πατέρα μου να μου φέρει από τον Βόλο μια κιθάρα, που είχε αφήσει εκεί από τα νιά­τα του. Με αυτήν την παλιά κι­θάρα άρχισαν όλα...».

Γιατί στη χώρα μας το σχολείο και η μουσική δεν συναντιούνται παρά μόνο στα μουσικά σχολεία;

«Δεν λέτε καλά που υπάρχουν και τα μουσικά σχολεία; Ξεκίνησαν σαν ένα πρωτοποριακό και πα­ράτολμο πείραμα και κατέληξαν ένας πανελλήνιος θεσμός με περί­που 50 σχολεία σε όλη τη χώρα. Για μένα είναι τεράστια υπόθεση. Είναι δημόσια σχολεία και δί­νουν ένα υψηλό επίπεδο μουσι­κής μόρφωσης σε όλα τα παιδιά που έχουν τέτοιες ανησυχίες και αναζητήσεις. Όσο για τα υπόλοι­πα σχολεία, είναι τόσο πολλά και τόσο στοιχειώδη και αυτονόητα αυτά που πρέπει να γίνουν, που η μουσική μόρφωση νομίζω ότι εί­ναι το τελευταίο.

Εξακολουθούμε, ας πούμε, να είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που τα παιδιά μας πρέπει να υποστούν το μαρτύριο του φροντιστηρίου. Που τα εκπαι­δεύουμε ακόμα στην παπαγαλία και όχι στην κριτική σκέψη και πολλά πολλά ακόμη, δυστυχώς».

Έχετε ζήσει και τις τρεις περιό­δους της διαδοσίας της μουσικής:
του βινυλίου, του CD και του διαδικτύου. Ποια θα επιλέγατε;

«Η διαφορά των δύο πρώτων περιόδων από την τρίτη -του διαδικτύου- είναι πως η μουσική κατάντησε το μόνο αγαθό που διατίθεται δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν, γιατί οι απολαβές από iTunes, Υoutube κ.λπ. είναι αστείες. Για τους μου­σικούς όλου του κόσμου αυτό είναι μια οικονομική καταστροφή, όπως καταλα­βαίνετε. Παρ' όλα αυτά, η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ. Όσο υπάρχουν συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές και μουσικοί που έχουν νέα πράγματα να πουν και α­κροατές που έχουν ανάγκη να τα ακούσουν, ο έρωτας αυτός θα κρατάει για πάντα», είπε στον Τηλεθεατή.