Μαριάννα Τουμασάτου: «Υπάρχει ελεύθερος χρόνος και είναι αυτός που πας στον φυσικοθεραπευτή»(photos)

Η καθημερινότητά της είναι απαιτητική κι εκίνη εξηγεί πώς τη συντονίζει, αλλά και αν η κορούλα της εκφράζει παράπονα. Ακόμη, μίλησε για την πορεία της κι αν την θεωρεί σημαντική, αλλά και για το πώς αντιλαμβάνεται το παιδί της ότι οι γονείς του είναι αναγνωρίσιμοι.

Αισθάνεστε πλήρης που έχετε την ευτυχία να βρίσκεστε και στην τηλεόραση και στο θέατρο;

Είναι χαρά και ακόμη μεγαλύτερη χαρά που ο κόσμος αγκαλιάζει τις δουλειές όπου συμμετέχω. Νιώθεις υπέροχα όταν η δου­λειά που κάνεις έχει αντίκρισμα. Κανείς δεν θέλει να συμμετέχει κάπου και η δουλειά να πηγαί­νει στο βρόντο... Οταν κοπιά­ζουμε, χαλάμε εργατοώρες, έχουμε χαλάσει λεφτά για να πάμε στη δουλειά, έχου­με δώσει συναίσθημα και το αποτέλεσμα δεν αναγνωρί­ζεται, είναι στενόχωρο.

Όταν πρωτοξεκινούσατε, είχατε στο μυαλό σας ότι μπορείτε να φτάσετε εδώ όπου φτάσατε; Να χαίρεστε δηλαδή μια μεγάλη πορεία με επιτυχίες;

Μεγάλη πορεία δεν θεωρώ ότι έχω κάνει, εί­ναι μία πορεία μιας ηθοποιού που τα πηγαίνει καλά. Η μεγάλη πορεία θα είχε και Επίδαυρο και κλασικό ρεπερτόριο. Εχω κάνει μία καλή διαδρομή, με πράγματα που έχω ευχαριστηθεί πολύ και προσδοκώ να κάνω πράγματα που θέλω πολύ. Αυτή είναι π πραγματικότητα και έχω τη δυνατότητα σε αυτήν την ηλικία να το παραδεχτώ δημόσια.

Ελεύθερος χρόνος υπάρχει; Θέατρο, τηλεόραση, παιδί, σπίτι… Πώς συντονίζετε όλο αυτό το φορτωμένο πρόγραμμα;

Φυσικά και υπάρχει ελεύθερος χρόνος και είναι αυτός που πας στον φυσικοθεραπευτή (γέλια). Είναι πολύ ζόρικο να τα προλάβεις όλα, ωστόσο η ζωή είναι μικρή και μετά δεν μπορείς να πεις: «Αχ, μωρέ αν είχα κάνει κι εκείνο...».

Η μικρή παραπονιέται;

Έχουν γίνει όλα κλιμακωτά. Πέρσι ζήτησε να μην εργαστώ στο θέατρο τον χειμώνα και το έκανα. Φέτος, δεν δουλεύω το Σαββατοκύριακο για να είναι δικό της. Οφείλουμε να ακούμε το παράπονο του παιδιού μας, θέλουμε να του κάνουμε κάποια χατίρια, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ζωή για να κάνουμε ό,τι θέλουν τα παιδιά. Είναι μία λανθασμένη εκ­παίδευση αυτή. Χρειάζεται ένα μέτρο. Να μας ακούει το παιδί και να το εκπαιδεύουμε, να το ακούμε και να εκπαιδευόμαστε εμείς.

Σας κάνει «κριτική για τη δουλειά σας;

Δεν έχει δει αρκετές δουλειές μας, ούτε δικές μου ούτε του μπαμπά της. Ο δικός μας τρόπος σκέψης ήταν να ακολουθήσουμε τα βήματα ένα ένα, οπότε τώρα που μεγαλώνει θα βλέπει ολο­ένα και περισσότερα από αυτά που κάνουμε. Υπάρχει, άλλωστε, και το youtube να βλέπει πράγματα που έχουμε κάνει.

Είναι δύσκολο για δυο αναγνωρίσιμους γονείς να εξηγήσουν στο παιδί ότι αυτή είναι η δουλειά του μπαμπά και της μαμάς και γιατί είναι γνωστοί; Στο σχολείο, για παράδειγμα, τι λένε;

Δεν υπήρξε τέτοιο ζήτημα ποτέ, το παιδί κα­ταλαβαίνει ότι αυτό είναι μία δουλειά. Κάποια στιγμή μόνο, παλαιότερα, μας είχε πει: «Γιατί βγάζουν όλοι φωτογραφία μαζί σας; Είναι φί­λοι σας;»... Της εξηγήσαμε ότι είναι άνθρωποι που εκτιμούν τη δουλειά μας και ότι είμαστε ευγνώμονες για όλο αυτό και τελείωσε το θέμα εκεί. Αλλωστε, δεν είμαστε κι εμείς άνθρωποι του «ντιριντάχτα»! Και στο σχολείο, τα παιδιά μπορεί να ασχοληθούν πέντε λεπτά μ' εμάς, καθώς δεν είναι το δικό μας παιδί το μόνο με αναγνωρίσιμο μπαμπά και μαμά, μετά όμως επιστρέφουν στα δικά τους πράγματα.

Πηγή: Tv kous kous