Σοφία Φιλιππίδου: «Ήμουν τιμωρητική, θύμωνα, δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου» (photos)
Μία από τις σπουδαιότερες -και πιο ιδιαίτερες- Ελληνίδες ηθοποιούς, η Σοφία Φιλιππίδου, μίλησε σε γνωστό περιοδικό για όσα αγαπά και όσα απεχθάνεται.
Σε αυτή την εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, μίλησε για όλα με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς να κρύψει τίποτα.
Το γέλιο τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Μεγάλο και σπουδαίο, αλλά δεν θέλω να το προκαλώ εύκολα και γαργαλιστικά, με ανέκδοτα για παράδειγμα. Όχι ότι δεν αγαπώ τη σαχλαμάρα σε χαλαρές στιγμές της ζωής μου, με τα αδέρφια μου, με τους φίλους μου κ.ο.κ., αλλά έχω αδυναμία στην εξυπνάδα. Αντιπαθώ τη βλακεία και τη χαζομάρα.
Με τον εαυτό σας πώς τα πάτε;
Νομίζω τα τελευταία δέκα χρόνια τον αγάπησα. Ήμουν τιμωρητική, όλα τα λάθη τα έπαιρνα πάνω μου. Θύμωνα, δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου, να πω «Εντάξει, δικαιούμαι κι εγώ να κάνω λάθη». Δεν τον αγάπησα τον εαυτό μου, είναι η αλήθεια. Δεν τον προστάτεψα, δεν τον περιποιήθηκα. Αντιθέτως, τον αδίκησα και τον ταλαιπώρησα. Ακόμη δεν έκανα αυτά που κάνουν όλες οι γυναίκες, την περιποίηση του δέρματος, τις κρέμες που βάζουμε στο σώμα μετά το μπάνιο κι όλα αυτά τα ωραία που προσφέρουν. Τη φρεσκάδα και την απαλότητα.
Τιμωρητικά το κάνατε αυτό;
Όχι, δεν έδινα καμιά σημασία στον εαυτό μου. Ήταν δευτερεύοντα αυτά τα θέματα για μένα, είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, κοιτούσα μόνο τη δουλειά και πώς θα δημιουργήσω τις προϋποθέσεις να πάω πιο πέρα. Επειδή τα έκανα όλα μόνη μου, δεν πρόσεξα τον εαυτό μου. Αργότερα, λοιπόν, κατάλαβα ότι δεν είμαι υπεύθυνη μόνο εγώ για τα λάθη μου. Κάποια είναι καθαρά δικά μου και είναι ασυγχώρητα και κάποια άλλα έγιναν γιατί φταίνε και οι άλλοι. Εντέλει, σταδιακά τους συγχώρησα όλους. Και όταν αγάπησα τον εαυτό μου, σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω πράγματα που αγαπώ πολύ. Έτσι, πριν από δέκα χρόνια, αποφάσισα να φύγω από τα μεγάλα θέατρα και να κάνω τις δικές μου δουλειές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν σημαίνει ότι άρχισα την περιποίηση προσώπου, αλλά άρχισα να περιποιούμαι την ψυχή μου. Και για να περιποιηθείς την ψυχή σου, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και να επιδιώξεις να το κάνεις. Να κουραστείς πολύ γι’ αυτό που επιθυμείς. Επιχορήγησα, λοιπόν, τον εαυτό μου και άρχισα να κάνω τις δικές μου δουλειές.
Τι σημαίνει αυτό;
Έβαλα τα λεφτά και τη δουλειά. (γέλια)
Πιστεύετε πως είστε ένας άνθρωπος που μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε;
Δεν ξέρω, αλλά είναι αυτό για το οποίο προσπαθώ πάρα πολύ, από παιδί ακόμα. Γιατί ένιωθα ότι δεν με καταλάβαιναν. Έβλεπα τους γύρω μου να λένε ψέματα. Για κάποιους λόγους, η κοινωνική μας ζωή μάς αναγκάζει να λέμε ψέματα. Εγώ ήμουν εναντίον. Δηλαδή, αν δεν ήξερα το μάθημα, έλεγα «Δεν διάβασα». Δεν έλεγα «Πονάει η κοιλιά μου». Οι δάσκαλοι έμεναν άφωνοι με αυτό και με συγχωρούσαν γιατί τους έφερνα σε δύσκολη θέση. Δεν ήξεραν τι να το κάνουν αυτό το «δεν διάβασα». Θα ήθελαν να ακούσουν ίσως για μια γιαγιά που πεθαίνει. Αυτή η μανία μου με την αλήθεια, η οποία μου βγήκε σε πολύ κακό, ήταν μάλλον μια ανάγκη να συνεννοηθούμε. «Εγώ δεν διάβασα, εσύ είσαι δάσκαλος, αποφάσισε τι θα με κάνεις». Αποφάσισε, για να μη με αναγκάσεις να εφεύρω μια γιαγιά που πεθαίνει κάθε εβδομάδα. Ίσως αυτό είναι το κουσούρι μου. Ας μην το πούμε χάρισμα. Με τα χρόνια, βρήκα μια δική μου μέθοδο για να επικοινωνώ επί της ουσίας. Βρήκα τρόπους να μιλάω λίγο σαν Πυθία, σαν προφήτισσα, με σύμβολα, ή να κρύβω μέσα στα κείμενά μου πράγματα που θέλω να πω.
Αυτή η μανία με τη αλήθεια ξεκινούσε από το σπίτι σας;
Ναι, είχαμε μια μανία στο σπίτι μας να λέμε την αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί. Ας μην το αναλύσουμε περαιτέρω. Μέχρι τα 13, ήμουν ένα χαρούμενο παιδί. Δεν έβλεπα το «μαύρο». Όλα για μένα ήταν φως. Ήμουν ένα αφελές παιδί, στην κυριολεξία.
Μετά τα 13, τι άλλαξε;
Πέρασα στην πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι μαύρη;
Όχι μόνο μαύρη! Αλλά είναι και μαύρη! Μερικά παιδιά βλέπουν το μαύρο γρηγορότερα από άλλα και γι’ αυτό δεν έχουν καλή παιδική ηλικία. Εγώ ευτυχώς δεν το έβλεπα. Κάποια καλή τύχη με προστάτεψε. Από αυτό το χαρούμενο, στρουμπουλό παιδί, μπορώ ακόμη να αντλώ την τελευταία μου χαρά. Το κρατάω ζωντανό αυτό το μωράκι μέσα μου, να μην πάθει τίποτα. Και αντιστοίχως, μου δίνει πολλές χαρές και η ζωή ακόμη. Μπορώ να είμαι μια ολόκληρη μέρα χαρούμενη, ας πούμε. Αλλά όχι χαζοχαρούμενη. Κατάφερα να νιώσω και αυτό που λέμε «ευτυχία». Μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ένιωσα ακόμα, πιο υψηλό και άυλο, η ευδαιμονία. Μπορεί αυτό να συμβαίνει μετά θάνατον, δεν ξέρω.
Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή;
Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε εκκρεμότητες και μετά θάνατον, τις οποίες θα λύσουμε. Δεν θέλω να είναι όλα ένα «τίποτα». Παίρνω αυτήν την άποψη γιατί η άλλη άποψη είναι απελπιστική. Δεν την αντέχω.
Έχετε αναρωτηθεί ποιες εκκρεμότητες μπορεί να είχατε από άλλη ζωή και ήρθατε να τις εκπληρώσετε σ’ αυτήν;
Ωραία ερώτηση, αλλά δεν το έχω σκεφτεί. Δεν ξέρω, θεωρώ ότι είμαι πολύ μικρή για να έχω έρθει να κάνω το οτιδήποτε. Δηλαδή όταν υπάρχει ο Ιησούς Χριστός ως προσωπικότητα, τι να πούμε ότι ήρθαμε εμείς να κάνουμε; Είμαι πολύ ασήμαντη για να ήρθα να κάνω κάτι σημαντικό.
Και σε αυτό που λέμε ο προσωπικός άγγελος του καθενός;
Νομίζω ότι κατασκευάζουμε αυτούς τους καλούς αγγέλους για να μας προστατεύουν. Όπως κάνουμε και με την τύχη. Ωραία δεν είναι όμως όλα αυτά; Οι άγγελοι, ο Παράδεισος, τα όνειρα, η εμπιστοσύνη. Ο φίλος που εμπιστεύεσαι…, είπε στο People.
