Γιώργος Θεοφάνους: «Ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να κρατάει το έργο του στο συρτάρι»

Ο ίδιος, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην τηλεόραση και μάλιστα ως κριτής του talent show, μέσα από το οποίο τον είχε γνωρίσει το ευρύ κοινό στο παρελθόν.

Ωστόσο, αναφέρθηκε και σε άλλα πράγματα που αφορούν τη ζωή του.

Γιατί αποφασίσατε να επιστρέψετε στην τηλεόραση και μάλιστα για μία ακόμη φορά στην ηλεκτρική καρέκλα του κριτή του «X-Factor»;

Συμμετείχα σε αυτό το talent show από την πρώτη φορά που έγινε στην Ελλάδα και πραγματικά, πέρα από το γεγονός ότι ο κόσμος με έχει συνδέσει με το συγκεκριμένο project, το όμορφο και το ωραίο είναι ότι το πιστεύω.

Το στήσιμο του παιχνιδιού έχει μια μοναδικότητα, όπως και η κατηγοριοποίηση ανά ηλικιακή ομάδα, φύλο και συγκροτήματα. Εάν ένας διαγωνιζόμενος έχει το ταλέντο και την τύχη να παραμείνει μέσα στο σόου, μπορεί ο κόσμος πολύ πιο εύκολα να τον αναγνωρίσει, να δει και να ακούσει τι μπορεί να κάνει - περισσότερο ίσως από ανάλογα σόου.

Πολλά talent shows στην ελληνική τηλεόραση, πολλοί νέοι τραγουδιστές. Μήπως τελικά παράγουμε περισσότερους καλλιτέχνες από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε;

Είναι άδικο να το λέμε αυτό, γιατί θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τους πολλούς δικηγόρους, τους πολλούς αρχιτέκτονες, τους οικονομολόγους ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα θέλει να σπουδάσει και να μάθει κάποιο παιδί.

Όπως κάθε τομέας, έτσι και ο καλλιτεχνικός έχει τους καλούς, τους μέτριους και τους κακούς. Αν κάποιος είναι καλός, έχει τιμόνι, ταλέντο αλλά και μυαλό, εννοείται ότι θα μπορέσει να παραμείνει στον χρόνο με τις επιλογές που θα κάνει. Το παιχνίδι είναι το παν; Όχι, είναι απλώς η αρχή.

Θα έχετε βαρεθεί να το ακούτε -και να το διαβάζετε-, ωστόσο η τηλεοπτική εικόνα που υπάρχει για σας είναι ενός αυστηρού, ενίοτε ακόμα και οξύθυμου τύπου. Έχετε ενδεχομένως αναθεωρήσει τον τρόπο -ή τον ρόλο- που θα σας δούμε φέτος στο ΟΡΕΝ;

Είμαι αυτός που έχω αναθεωρήσει συμπεριφορές μου στο παρελθόν απέναντι σε παίκτες. Όταν ακούω κάποιον διαγωνιζόμενο, κάνω μια κριτική. Δεν κάθομαι προκαταβολικά να σκεφτώ τι θα πω, πώς θα το πω ή πώς θα ακουστεί.

Ίσως η προηγούμενη εμπειρία από την τηλεόραση μου έδειξε ότι αυτό το αδηφάγο Μέσο το οποίο μπορεί να σου τρελάνει το μυαλό, θέλει τον τρόπο του όπως καθετί.

Επαγγελματικά μιλώντας, υπάρχουν ακόμα στόχοι που θέλετε να πετύχετε, πήχεις που θέλετε να ξεπεράσετε ή πιστεύετε ότι τα έχετε κάνει όλα;

Όλα; Ήμαρτον αν κάποιος πιστεύει κάτι τέτοιο για τον εαυτό του! Κάθε μέρα που ξυπνάω για μένα είναι σαν ένα νέο ξεκίνημα. Κάθε μέρα γράφω.

Το έχω ξαναπεί πολλές φορές αυτό -είτε μικρά στιχάκια, είτε μελωδίες, είτε ολοκληρωμένα τραγούδια. Αυτό με κάνει να είμαι ζωντανός, είτε κυκλοφορήσει το τραγούδι, είτε όχι. Όχι ότι δεν έχει σημασία για μένα.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να δημιουργεί το έργο του -έναν πίνακα, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα ποίημα- και να το κρατά κλεισμένο στο συρτάρι του.

Συγνώμη αν παρεξηγηθώ με αυτό που λέω, αλλά αυτό πιστεύω.

Χαίρομαι και είμαι πραγματικά ευγνώμων που από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη μεγάλη μου πατρίδα, την Ελλάδα, και έφυγα από το νησί μου, την Κύπρο, το κοινό αγκάλιασε τα τραγούδια μου. Και ελπίζω να τα αγκαλιάζει για πολλά χρόνια ακόμα. Και φυσικά όχι μόνο τα τραγούδια μου, αλλά και άλλες δραστηριότητες μου, όπως τα παιδικά βιβλία που γράφω, τις παραστάσεις που κάνω στο θέατρο ή τις εμφανίσεις μου με ένα πιάνο, όπως αυτές που θα κάνω στο Θέατρο Βεργίνα στη Θεσσαλονίκη από την επόμενη εβδομάδα, ή ακόμα και πιο εξειδικευμένα καλλιτεχνικά projects όπως το Ορατόριο για την Παναγία.

Το έργο παρουσιάστηκε πέρυσι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τώρα κάνει περιοδεία στην Κύπρο και το εξωτερικό, θα περάσει από τη Θεσσαλονίκη από το Μέγαρο Μουσικής στις αρχές του Φλεβάρη. Είναι ένα μεγάλο εγχείρημα με 250 καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό.

Ποιον θεωρείτε καθοριστικό για τη ζωή σας άνθρωπο;

Υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή και τους ευγνωμονώ γι' αυτό. Από τον Φίλιππο Παπαθεοδώρου, που έδωσε το πράσινο φως και ξεκίνησα να κάνω δισκογραφία όταν ήρθα στην Ελλάδα, μέχρι τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Μίμη Πλέσσα, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Μάριο Τόκα, τον Γιώργο Κατσαρό, τον Αντώνη Βαρδή και πολλούς ακόμη από την παλαιότερη γενιά των συναδέλφων μου, οι οποίοι με αγκάλιασαν με αγάπη και με συμβούλευσαν.

Καθοριστικές υπήρξαν και οι συνεργασίες μου με τους μεγάλους της προηγούμενης γενιάς, τη Μούσχουρη, τη Μαρινέλλα, τον Νταλάρα, τον Πάριο, την Αλεξίου, τον Τερζή, τη Γλυκερία, την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Μητσιά και πολλούς άλλους ακόμη, αλλά και με αυτούς από τη γενιά μου, τον Ρέμο, τη Θεοδωρίδου, τη Ζήνα, τον Ρουβά, τον Δάντη, τον Μακεδόνα, την Ευρυδίκη και τόσους άλλους. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Δεν σταματάω ποτέ. Είμαι μικρός ακόμα - και ηλικιακά, και καλλιτεχνικά, είπε στο Gala.