Σταμάτης Φασουλής: «Στα νεαρά της καριέρας μου φώναζα από απελπισία μάλλον ανασφάλεια» (Photos)
Μαρία Κάλλας, Αριστοτέλης Ωνάσης, Jacqueline Kennedy Onassis. Τρεις ιστορικές προσωπικότητες ζωντανεύουν σε μια παράσταση που θα συζητηθεί πολύ. Ο Σταμάτης Φασουλής χτύπησε κόκκινο το καλοκαίρι ανακοινώνοντας ότι θα γράψει και θα σκηνοθετήσει την παράσταση «Ωνάσης - Τα Θέλω Όλα», στο θέατρο Παλλάς, και κυρίως ότι θα κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μαζί του μεταξύ άλλων θα είναι η Κατερίνα Παπουτσάκη και η Δήμητρα Ματσούκα με τον ίδιο να μιλά για το πώς κατέληξε σε αυτόν το θίασο.
«Την Κατερίνα Παπουτσάκη την επέλεξα γιατί τραγουδάει πολύ ωραία και το πρόσωπο της μου θυμίζει την Κάλλας, ειδικά όταν είναι άβαφη. Επίσης, τη βρίσκω πολύ καλή ηθοποιό. Έχουμε συνεργαστεί μία φορά μαζί στην παράσταση Μαρινέλλα κάτω από δύσκολες συνθήκες -γιατί ήταν σε περιοδεία- και είχαμε τα καλύτερα αποτελέσματα. Η Δήμητρα, η οποία επίσης είναι καλή ηθοποιός, είναι ίδια η Jackie.
Ξέρεις, έχουμε μια παρεξηγημένη εικόνα για το πώς συμπεριφερόταν Διαβάζοντας για εκείνη έναν ολόκληρο χειμώνα, ανασκεύασα πάρα πολλά πράγματα. Πρώτον, μίλαγε σαν τη Μerylin όταν ήταν με κόσμο, Νιαούριζε, ήταν υπερβολικά θηλυκή. Έβγαζε άλλη φωνή. Αντιθέτως, όταν ήταν με την αδερφή της, μίλαγε κανονικά. Ήταν μια απελευθερωμένη γυναίκα μέσα σε μια συντηρητική, αλλά πάντα κομψή εικόνα. Τον Αγησίλαο Μικελάτο, που παίζει τον Ωνάση σε νεότερη ηλικία, τον είδα πέρσι με τον παραγωγό Γιάννη Κεντ στην παράσταση Ο Ήχος του Όπλου. Είπαμε και οι δύο: «Αυτός είναι πολύ καλός ηθοποιός, πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε κάπου». Τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο τον είχα πέρσι στις Μάγισσες της Σμύρνης και, όταν σκεφτόμουν ηθοποιό για τον Αλέξανδρο, τον γιο του Ωνάση, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό γιατί μου τον θύμιζε πολύ»
Πώς στήνεις μια παράσταση με τόσο πολλούς ανθρώπους; Πώς τους διαχειρίζεσαι;
«Με αγάπη. Νομίζω και αυτοί με αγαπάνε. Σαφώς, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Αλλά είναι άνθρωποι που εγώ τους έχω επιλέξει στη δουλειά, οπότε ξεκινάμε τη συνεργασία με μια σοβαρή βάση εκτίμησης. Δεν παθαίνω υστερία.
Ε, καλά, μπορεί να πάθω μια στις τόσες, αλλά δεν είναι το χαρακτηριστικό μου. Ξέρω ότι, αν βάλω τις φωνές, περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσω παρά θα λύσω. Ύστερα, δεν έχω ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. Κάποτε φώναζα, ο καημένος, στα πολύ νεαρά της καριέρας μου, από απελπισία μάλλον και ανασφάλεια. Ξέρεις, σκηνοθετώ από το 75. Μετά το '80, ηρέμησα», λέει ο ίδιος στο Down Town.
.jpg?t=eWclDg_kwPPZwfg2uftOSw)
.jpg?t=Tb2jdmZCw6wqjo4pJqRnOA)
.jpg?t=QOFocoTAKVXvSZvIFCwmeQ)
