Πανταζής: Τα πρώτα δύσκολα χρόνια στη Ρωσία, οι δουλειές του ποδαριού & οι μεγάλες επιτυχίες

Ο λαϊκός τραγουδιστης παραχώρησε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης και μίλησε για τη ζωή του, τις μνήμες του, τα πρώτα χρόνια στο τρραγούδι αλλά και για τις δουλειές που έκανε ερχόμενος από τη Ρωσία στην Ελλάδα.

Ακόμη, ανέφερε την απόφασή του να ασχοληθεί με το τραγούδι, αποκαλύπτοντας πώς μπήκε στη ζωή του, ενώ παράλληλα είπε ποια είναι τα αγαπημένα του τραγούδια.

Δεν θα ρωτήσω πότε γεννηθήκατε…

«Θεωρώ πως δεν έχει ηλικία ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος, κάνει τη διαδρομή του και πεθαίνει μόνος. Ο,τι προλάβει να κάνει σε αυτή τη διαδρομή».

Θα ρωτήσω, όμως, που γεννηθήκατε.

«Στη Ρωσία. Οταν ήμουν 8-9 χρόνων, ήρθαμε στην πατρίδα οικογενειακώς. Είμαστε Πόντιοι πρόσφυγες, «Λαζοί». Ετσι μας έλεγαν οι Έλληνες - «Λάζος» , «Λαζοί» , που βγαίνει από το «Η Ελλάς Ζει».

Τι αναμνήσεις έχετε από τα πρώτα σας χρόνια στη Ρωσία;

«Θυμάμαι κάτι χειμωνιάτικες βραδιές με δύο μέτρα χιόνι έξω και μέσα. Στο βαρέλι που είχαμε κι έκαιγε ξύλα, έβαζε η μαμά πατάτες. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα που έλεγα τα κάλαντα κι έβγαζα χαρτζιλίκι, περισσότερο από τους άλλους, γιατί ήμουν και τσαχπίνης και τα έλεγα ωραία».

Όταν ήρθατε στην Ελλάδα ήταν δύσκολα;

«Πολύ δύσκολα. Τα πρώτα χρόνια ειδικά ήταν πάρα πολύ δύσκολα για να επιβιώσει μια εξαμελής οικογένεια με τέσσερα παιδιά».

Και τι κάνατε;

«Δουλειές του ποδαριού: σερβιτόρος, σουβλατζής, παγοπώλης, υδραυλικός, επιπλοποιός, στιλβωτής παπουτσιών (λούστρος). Ο πατέρας μου μου έλεγε: «Η δουλειά, παιδί μου, δεν είναι ντροπή. Να κλέψεις είναι ντροπή». Να μη φτάσω στο σημείο να κλέψω για να φάω. Ηθελα να δουλεύω τίμια, σε όποια δουλειά κι αν ήταν αυτή, να βγάζω το ψωμί μου και να βοηθάω την οικογένεια μου».

Το τραγούδι πώς μπήκε στη ζωή σας;

«Υπάρχει συγγενική σχέση με το τραγούδι. Ο ένας θείος μου ήταν τραγουδιστής στη Ρωσία κι ο άλλος δάσκαλος μουσικής. Ολη η οικογένεια ψιλοτραγουδάει, αλλά εγώ ήμουν ο πιο τσαχπίνης. Η αδερφή μου, η Ισαβέλα, για παράδειγμα, ήθελε να τραγουδήσει και ήρθε μια φορά μαζί μου στα «Ταλέντα του Οικονομίση», όπου είχα πάρει και το πρώτο βραβείο. Την άκουσε ο μπαμπάς μας, όμως, και της έκοψε τον βήχα».

Που τραγουδήσατε πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο;

«Την τελευταία ημέρα της ΣΤ Δημοτικού, ένα τραγούδι που ήταν βγαλμένο από τη ζωή μου: «Λουστράκος στην Αθήνα σα γυρνώ και τον Θεό συχνά παρακαλώ να ρίξει και για μένα μια βροχή, να λερωθούνε τα παπούτσια, να βγάλω το ψωμί». Αυτό ήταν και το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Ηχογραφήθηκε κιόλας, σε δισκάκι 33 στροφών, από μια εταιρία που λεγόταν «Εύξεινος Πόντος». Αφού τραγούδησα τότε και δάκρυσαν όλες οι μανούλες, με άκουσε ένας μπουζουξής, πατέρας μιας συμμαθήτριας μου. Με κάλεσε σπίτι του, κάναμε πρόβες σε δυο τρία τραγούδια και την άλλη μέρα έπιασα δουλειά στη Λουζιτάνια στο Αιγάλεω, το 1969, σε ηλικία 12-13χρόνων».

Πρώτη φορά στην πίστα πώς νιώσατε;

«Είχα τρακ, η ορχήστρα μου έκανε πλάκα, δεν ήξερα και καλά ελληνικά... Ελεγα το «Καβάλα στο δελφίνι» του Καλατζή και μου έλεγαν «"Καβάλα στο καλάμι" θα λες, έτσι είναι το τραγούδι» Και τραγουδούσα έτσι, κι αυτοί γελούσαν! Εγώ δεν ήξερα γιατί, αργότερα μου το εξήγησαν και γελούσα κι εγώ με τον εαυτό μου».

Ο πρώτος σας δίσκος;

«Ηρθε πολύ αργότερα... Το 1979, με ένα τραγούδι που έγραψα εγώ τη μουσική και τους στίχους η κυρία Γεωργία Τόγκα, που σ άντρας της ήταν μαέστρος στο ΣΤΟΠ. Ηταν το «Μια εμπειρία ακόμη, λοιπόν». Στα περισσότερα τραγούδια αυτού του δίσκου, τη μουσική έγραψαν η Κατερίνα Κόρου και ο μπαμπάς της Γιώργος Κόρος, ο βιολιστής. Ο πρώτος μου δίσκος έκανε «μπαμ», με 400.000 πωλήσεις!».

Τα αγαπημένα σας τραγούδια;

«Είναι όλα παιδιά μου», όπως λέει και το κλισέ. Αλλά το «Σε νοσταλγώ», το «Εγώ δεν είμαι εγώ», το «Ωραιότερο πλάσμα», το «Είναι αστείο», το «Μια εμπειρία» είναι τραγούδια-σταθμοί για τη ζωή και την καριέρα μου, ακούγονται μέχρι σήμερα και τα ξέρουν και τα πιτσιρίκια», είπε στην Espresso.