Παύλος Ευαγγελόπουλος: «Δεν ξέρω πώς μου ήρθε να γίνω ηθοποιός»
O Παύλος Ευαγγελόπουλος είχε σκεφτεί να σπουδάσει οικονομικά, αλλά τα παράτησε και τελικά έγινε ηθοποιός.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την χρονική περίοδο που απείχε συνειδητά από την τηλεόραση, για τα παιδικά χρόνια του αλλά και για το αν επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων.
- Βρίσκεσαι στο χώρο της υποκριτικής περίπου 30 χρόνια. Υπήρξε χρονική περίοδος που απείχες συνειδητά για κάποιο λόγο;
«Υπήρχε περίοδος που ήμουν εκτός τηλεόρασης, για κάποια διαστήματα, αλλά στο θέατρο ήμουν πάντα. Δεν χτύπησε ποτέ το... καμπανάκι για να κάνω διακοπές, να σταματήσω για λίγο καιρό και να απέχω. Είναι μια δουλειά που την κάνουμε γιατί την επιλέγουμε εμείς και όχι από ανάγκη, επειδή κάποιος μας την είπε. Είναι επιλογή μας, που σημαίνει ότι μας αρέσει να την κάνουμε. Άμα κάνεις κάτι που σου αρέσει, γιατί να θέλεις να το αφήσεις;»
-Τα πρώτα «σκιρτήματα» που σε έκαναν να ερωτευτείς τη δουλειά σου ποια ήταν;
«Δεν θυμάμαι να είχα κάποιο λόγο συγκεκριμένο για να θελήσω να γίνω ηθοποιός, δεν ήμουν σε κανένα καλλιτεχνικό περιβάλλον ή με ηθοποιούς, δεν είχα καμία σχέση με το χώρο. Οι γονείς μου δεν είχαν επίσης σχέση με το χώρο, κανένας, βλέπαμε απλά τις ελληνικές ταινίες τότε, πηγαίναμε και στο θέατρο καμιά φορά οικογενειακώς, αλλά δεν είχαμε επαφές ή επιρροές. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε να γίνω ηθοποιός».
-Είχες σκεφτεί να κάνεις κάτι άλλο;
«Είχα σκεφτεί να σπουδάσω οικονομικά, κάτι που επιχείρησα, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Τα παράτησα...»
-Ήσουν καλός μαθητής;
«Όταν ήθελα, ναι... Γενικώς δεν διάβαζα πάρα πολύ, ήμουν λίγο τεμπέλης σ' αυτό. Τα καλοκαίρια έκανα δουλειές του... ποδαριού, σερβιτόρος, όπως κάνουν όλοι οι πιτσιρικάδες. Μετά τα 18 πήγα σε μια σχολή υποκριτικής. Το ήθελα όλα τα χρόνια, αλλά δεν μπορούσα να πάω να γίνω ηθοποιοί σε ηλικία 15 χρονών, οπότε μόλις ενηλικιώθηκα...».
-Σε ποιον ανακοίνωσες πρώτα την απόφαση σου αυτή;
«Στους γονείς μου, ο μπαμπάς δεν το πήρε πολύ καλά, αλλά άμα θέλεις πολύ να κάνεις κάτι... το κάνεις».
-Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά χρόνια σου;
«Μεγάλωσα στο Περιστέρι, που ήταν γεμάτο αλάνες, δεν υπήρχαν σπίτια, πολυκατοικίες, ήμασταν όλη την ημέρα στους δρόμους, παίζαμε μπάλα, τσακωνόμασταν... ήταν μια άλλη Ελλάδα τότε και ήμασταν αλλιώς εκείνη την εποχή τα παιδιά απ' ό,τι σήμερα».
-Τι έχεις κρατήσει από εκείνη τη νιότη;
«Την αθωότητα που υπήρχε τότε, δεν με ένοιαζε τίποτα την εποχή εκείνη, κοιτούσα μόνο πώς θα βγω από το σπίτι και θα παίξω. Ανεμελιά, δεν είχαμε τίποτα, ούτε κινητά.., τίποτα... βγαίναμε από το σπίτι το πρωί και γυρίζαμε το βράδυ, όλοι ματωμένοι».
-Είσαι ο άνθρωπος που θα ακούσει τη γνώμη των άλλων σε βαθμό να σε επηρεάσει;
«Αποφασίζω μόνος μου, πάντα, σε όλα. Κανένας δεν μπορεί να μπει στη θέση μου. Συζητάω μερικά πράγματα, αλλά αφού τα έχω αποφασίσει και τα έχω κάνει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, ποτέ, να με επηρεάσει κάποιος. Αν ένα πράγμα μου «κάτσει» στο μυαλό και το θέλω, θα το κάνω, ό,τι και να λέει ο περίγυρος, όπως και το αντίθετο. Αν ένα πράγμα μου «κάτσει» στραβά από την αρχή και δεν το θέλω, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω, γιατί ξέρω ότι μετά θα το μετανιώσω. Δεν υπάρχει κανένας να με επηρεάζει», είπε στο ΛΟΙΠΟΝ.