ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Σπύρος Πώρος: Η επιστροφή στην Ελλάδα μετά από 10 χρόνια και ο Γολγοθάς του διαζυγίου

Ένας πατέρας που έχει να επικοινωνήσει με τα παιδιά του, να τα δει ή και να τα ακούσει μια 5ετία. Μόνος σε μια ξένη για τον ίδιο χώρα -που όμως είναι η πατρίδα της πρώην πια συζύγου του- πάλεψε σε αντίξοες συνθήκες για την δικαίωσή του. Σε έναν δικαστικό πόλεμο που δείχνει να μην έχει τέλος κι ας απαλλάχτηκε πλήρως από οποιαδήποτε κατηγορία εξαπόλυσε εναντίον του η μητέρα των τριών από τα πέντε παιδιά του.

Ο δρόμος που έχει να διανύσει ακόμα για να αποκαταστήσει την σχέση του με τις κόρες του δείχνει να είναι μακρύς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Δέκα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Σπύρος Πώρος, η εγκυμονούσα τότε σύζυγός του Κάιλι Μπανκς και οι δύο κόρες τους άφηναν πίσω τους τη ζωή τους στην Ελλάδα για να μετακομίσουν μόνιμα στην Αυστραλία αρχικά και στη συνέχεια στη Νέα Ζηλανδία. Ήδη οι σχέσεις του ζευγαριού ήταν κατά διαστήματα τεταμένες.

Εκείνος, θέλοντας να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στη σχέση τους – ως τότε είχαν φτάσει στα χωρίσματα πολλές φορές – πείθεται να κάνουν μια νέα αρχή μακριά. Και κάπου εκεί αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για μια ιστορία που σύντομα θα γίνει βιβλίο και ταινία. Αφού αυτά που συνέβησαν ανάμεσα στο ζευγάρι πραγματικά αγγίζουν οριακά – από την ανάποδη- το στόρι της πασίγνωστης ταινίας «Νύχτες με τον εχθρό μου».

Ο ίδιος ο Σπύρος Πώρος, με την θλίψη όσων έχουν συμβεί ορατή σε κάθε βλέμμα του, με τις ευθύνες του μαζεμένες όλες στις τσέπες του επέστρεψε στον τόπο που μπορεί να πάρει δύναμη για να προχωρήσει. Συνειδητά…

-Επιστροφή στην Ελλάδα μετά από 10 χρόνια. Πώς περάσαν αυτά τα 10 χρόνια για σένα;

«Με διάφορες περιπέτειες. Επαγγελματικές, με εκθέσεις φωτογραφίας που έκανα σε ολόκληρο τον κόσμο και προσωπικές. Χώρισα από τη σύζυγό μου και δεν ήταν ένας ήρεμος χωρισμός. Δεν χώρισα με όμορφο τρόπο. Έγιναν διάφορες άσχημες καταστάσεις που τελικά με βοήθησαν να καταλάβω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Γιατί ποτέ δεν είναι το λάθος μόνο ενός ανθρώπου. Όλοι έχουν ευθύνες για ότι γίνεται και όλο αυτό με δύσκολο μεν τρόπο, με βοήθησε να ωριμάσω πάρα πολύ. Γιατί οι πιθανότητες ήταν δύο, ή να τα καταφέρω ή βυθιστώ τελείως»

- Από το ύφος σου όταν μιλάς και γνωρίζοντας από τα δημοσιεύματα πως είσαστε στα δικαστήρια κιόλας για την παράνομη, σύμφωνα με την καταγγελία σου, μεταβίβαση της φάρμας που αγοράσατε μαζί, στο όνομα των γονιών της, φαίνεται ότι έχει «γράψει» πολύ έντονα μέσα σου…

«Ας αρχίσουμε από τις δικές μου ευθύνες σε αυτήν την ιστορία. Οι δικές μου ευθύνες είναι ότι είχα εξωσυζυγικές σχέσεις γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένος στο γάμο μου. Βέβαια ομολογώ πως δεν ήθελα ποτέ να παντρευτώ και ο λόγος που το έκανα ήταν τα παιδιά. Ήμουν σε έναν γάμο που δεν ήμουν ευτυχισμένος και προσπαθούσα να βρω διεξόδους.
Αυτό βέβαια δεν είναι δικαιολογία και τώρα καταλαβαίνω πόσο μπορεί να επηρεάζει τους άλλους, όσο και να δείχνουν ότι δεν τους νοιάζει. Πάντα υπάρχουν επιπτώσεις ψυχολογικές.

Κανονικά έπρεπε να χωρίσω πολύ νωρίτερα και ήταν λάθος μου που δεν το έκανα από φόβο μήπως χάσω τα παιδιά μου. Κι ας μην ήθελε να ακούσει καν για διαζύγιο. Και κάποια στιγμή όταν κατάλαβε ότι δεν άντεχα άλλο και θα έφευγα, πλαστογράφησε την υπογραφή μου και έβαλε όχι μόνο τη φάρμα και το σπίτι, έβαλε τα πάντα σε ένα trust που ήταν οι γονείς της trustees και η ίδια appointer»

-Ένα trust για τα παιδιά;

«Θα σου πω. Μου μιλούσε καιρό γι’ αυτό το trust κι εγώ που πάντα το μόνο που με ενδιέφερε ως καλλιτέχνης είναι να γυρίζω με τη μηχανή μου και να κάνω τις εκθέσεις μου τα είχα αφήσει όλα πάνω της γιατί δεν πίστευα ποτέ, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Τρία παιδιά είχαμε μαζί. Σε αυτό το trust λοιπόν πριν τα μεταφέρει όλα εκεί ήμουν εγώ και τα παιδιά δικαιούχοι. Ως appointer, ως «οδηγός» όμως είχε δικαίωμα να βάλει και βγάλει όποιον ήθελε. Και με έβγαλε.

Και μετά ξεκίνησε μια ολόκληρη διαδικασία που κύριο στόχο είχε να με διώξει από τη χώρα για να μην αποκαλυφθεί ότι πλαστογράφησε την υπογραφή μου και μου πήρε όλη την περιουσία. Με άφησε με ένα δολάριο. Κυριολεκτικά. Είμαστε ακόμα στα δικαστήρια για αυτήν την ιστορία αλλά τα πιο πολλά χρήματα θεωρώ ότι τα έχω χάσει. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, το έχουν πάθει πολλοί. Αλλά δεν το περίμενα. Και για μένα ακόμα πιο σοβαρό από την εξαπάτησή μου είναι το τι γίνεται με τα παιδιά μου».

-Τι γίνεται με τα παιδιά σας;

«Έχω να τα δω 5 χρόνια. Νομικά έχω όλα τα δικαιώματα να έχω επαφή μαζί τους αλλά δεν σέβεται καμιά απόφαση. Έβαλε τα παιδιά σε μια τέτοια διαδικασία που για μένα έχασαν την παιδική τους αθωότητα κι εκεί που έπρεπε να πιστεύουν και να ασχολούνται με νεράϊδες και μονόκερους τα έσερνε στα δικαστήρια».

-Στην Νέα Ζηλανδία δεν ισχύουν νόμοι που προστατεύουν και τον πατέρα των παιδιών, ή τις αποφάσεις των δικαστηρίων;

«Φυσικά και υπάρχουν. Και γι’ αυτό πάλεψα και 5 χρόνια, μόνος μου εκεί χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν έκανε ποτέ τίποτα απ’ ότι της έλεγαν τα δικαστήρια και τα δικαστήρια δεν της επέβαλλαν ποτέ καμία επίπτωση γι’ αυτό. Καμία κύρωση παρά τις δικαστικές αποφάσεις. Βρέθηκα αντιμέτωπος ακόμα και με το κράτος, μόνος μου και χωρίς visa παραμονής. Ενεπλάκησαν ακόμα και προσωπικότητες της εκεί κυβέρνησης.

Έφτασα να απευθυνθώ στο δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κι αν τα κατάφερα να το παλέψω αυτά τα χρόνια όσο το πάλεψα το κατάφερα και χάρη κάποιων έντιμων ανθρώπων που με βοήθησαν. Υπήρξε Βουλευτής που με έκρυψε στο σπίτι του για να μην με βρει η αστυνομία όταν δεν μου εξέδιδαν την Visa για να μην με διώξουν. Με την βοήθειά του αλλά και με την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έμεινα και το πάλεψα όσο περισσότερο μπορούσα».

-Ένας άνθρωπος χωρίς Visa, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς άδεια εργασίας πώς τα κατάφερε να επιβιώσει σε μια ξένη χώρα…

«Όχι μόνο αυτά που λες. Χρωστούσα κιόλας γιατί έπρεπε να πληρώσω τον φόρο για τα εισοδήματα που έβγαλα τον έναν χρόνο που ζούσαμε στην Νέα Ζηλανδία ήδη. Χρήματα που όμως είχε πάρει εκείνη από τους κοινούς λογαριασμούς. Κυριολεκτικά είχα μόνο ένα δολάριο στην τσέπη μου. Το σύμπαν όμως ήθελε να μείνω εκεί. Μια μέρα πριν με βγάλει από το σπίτι μας είχαμε πάει μαζί στα εγκαίνια της έκθεσής μου στη μεγαλύτερη Gallery της Νέας Ζηλανδίας.

Τρεις εβδομάδες μετά κι ενώ από το σοκ αυτού που συνέβαινε δυσκολευόμουν να λειτουργήσω, πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη της Gallery να του ζητήσω συγγνώμη που πέραν της βραδιάς των εγκαινίων δεν ξαναπάτησα στην έκθεσή μου και να του εξηγήσω τι συμβαίνει. Εκείνος εκτός του ότι άμεσα μου είπε να πάω στο σπίτι του να με φιλοξενήσει, με ενημέρωσε ότι είχαν πουληθεί όλα τα έργα μου. Έτσι πλήρωσα τους φόρους και βήμα βήμα ζούσα. Είχα και τεράστια βοήθεια και υποστήριξη από την αδερφή μου που ζει και εργάζεται στην Αμερική».

-Επιστρέφεις στην Ελλάδα μετά από 10 χρόνια…

«Και όχι από την Νέα Ζηλανδία. Από την Αργεντινή. Εκεί ζούσα τους τελευταίους 5 μήνες αποδεχόμενος μια πρόταση που μου έγινε από μια ΜΚΟ για ένα πρόγραμμα στις εκεί φαβέλες Που τις λένε βίλια. Μια συγκλονιστική εμπειρία για μένα που συζητήθηκε πολύ στην Αργεντινή, έγινε και θέμα στις ειδήσεις. Όταν ολοκληρώθηκε μου έγινε και πρόταση από την εκεί κυβέρνηση να συνεχίσω ανάλογα προγράμματα στα αναμορφωτήρια αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο να είμαι μακριά από την Ελλάδα. Ήθελα να γυρίζω. Να είμαι εδώ».

-Σε μια δύσκολη ακόμα οικονομικά εποχή για την Ελλάδα επιλέγεις να γυρίσεις εδώ…

«Έχω δεσμούς με πολλές χώρες και έχω ζήσει κιόλας για μεγάλα διαστήματα εκτός Ελλάδος και ως μοντέλο στο ξεκίνημά μου και ως φωτογράφος μεταγενέστερα. Με αυτά που έχω ζήσει αυτά τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μου. Έχω κάνει μια ολική επανεκκίνηση του εαυτού μου. Έχω δει τις ευθύνες μου, έβαλα τον εαυτό μου κάτω και όσο επίπονο κι αν ήταν παραδέχτηκα τα λάθη μου και μένω σε αυτό.

Μια διαδικασία που ίσως να έπρεπε να κάνω και νωρίτερα. Γιατί ήμουν ευνοημένος από πολύ μικρός. Έγινα διάσημος από 22 χρονών και δούλεψα σε ολόκληρο τον κόσμο και κάπου ίσως ένιωθα πως τίποτα δεν μπορεί να με αγγίξει. Λάθος μου. Κανείς δεν είναι υπεράνω της ζωής. Και ο καθένας είναι υπεύθυνος για το τι κάνει και το τι του συμβαίνει τελικά. Το τι έκανε η πρώην σύζυγός μου είναι δικό της πρόβλημα.

Πλέον αισθάνομαι πιο ήρεμος, δεν είναι προτεραιότητά μου τα χρήματα πια -στο παρελθόν φυσικά ήταν- είναι να εξελίσσω την ψυχή μου και τον εαυτό μου και να προσφέρω. Γιατί αν δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση δεν έχουμε τίποτα».

Ευχαριστούμε το Privilege για την φιλοξενία!