Γιάννης Ζουγανέλης: «Είδα τη Μαρία Ναυπλιώτου στο θέατρο και ήθελα να την προσκυνήσω» (Photos)

O Γιάννης Ζουγανέλης θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της γενιάς του και με ό, τι καταπιάνεται το φέρνει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία.

Ο ηθοποιός και τραγουδιστής με αφορμή την υπέροχη μουσική παράσταση «Happy Birthday Ελλάς» που ανεβαίνει στο θέατρο Αθηνά, εξομολογείται τα «χαστούκια» που έχει φάει και εκφράζει ένα μεγάλο παράπονό του.

Φέτος παρουσιάζετε στο θέατρο Αθηνά τη μουσική παράσταση «Ηappy Birthday Ελλάς». Τι σας ώθησε στη δημιουργία αυτής της παράστασης;

«Κατ' αρχάς, ό,τι κάνω έχει να κάνει με το τι θέλω να εκφράσω στη ζωή μου. Οχι από τα προσωπικά μου βιώματα, αλλά των Ελλήνων. Παρατηρώ τη ζωή και προσπαθώ να την εκφράσω με έναν τρόπο που ο θεατής να βλέπει τα κακώς κείμενα, να γελάει καινό μπορεί να τα αφορίζει οπό μέσα του. Είμαι ανθρωποκεντρικός και ελληνοκεντρικός, με την έννοια του αγαπώ ό,τι γίνεται σε αυτή τη χώρα, που μαζί με τον πολιτισμό της μου επιτρέπουν να διεισδύω στους χαρακτήρες των ανθρώπων. Το «Happy Birthday Ελλάς», λοιπόν, είναι μία παράσταση με φως, γέλιο, τραγούδι και εξαιρετικούς συνεργάτες όπου ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, με πρώτη και καλύτερη τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Επίσης, κάνουμε ένα «ζωντανό» θέατρο, διαδραστικό, που όλα εξαρτώνται από το πώς θα απαντήσει ο κόσμος».

Επομένως, τα κείμενα προσαρμόζονται και με βάση την επικαιρότητα;

«Όχι τόσο με την επικαιρότητα όσο με τις απαντήσεις που μας δίνουν οι θεατές. Βρισκόμαστε σε αναζήτηση ταυτότητας και μπλέκουμε πράγματα και καταστάσεις. Χαιρόμαστε που πετύχαμε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Μάλιστα, πριν κάνουμε πρεμιέρα, πρόλαβα και είδα κάποιες άλλες παραστάσεις, που τις λάτρεψα, και αυτό με έκανε να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με τη δική μας. Είμαι συναγωνιστικός, όχι ανταγωνιστικός».

Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό δεδομένου του ανταγωνισμού που επικρατεί στον χώρο;

«Προσωπικά δεν πίστευα ποτέ στη σύγκριση και με αυτόν τον γνώμονα μεγάλωσα την κόρη μου και προσπαθώ να το μεταφέρω στους μαθητές μου, στις σχολές που διδάσκω. Εγώ βλέπω το καλό. Για παράδειγμα, πήγα και είδα το «Master Class» με τη Μαρία Ναυπλιώτου και ήθελα να την προσκυνήσω. Δεν πίστευα στη ζωή μου ότι θα έβλεπα τέτοια υποκριτική δεινότητα. Έτσι, αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε ένα δημιουργικό περιβάλλον και με ανθρώπους που μπορούμε να συναγωνιστούμε».

Στην παράσταση υπάρχουν και στοιχεία επιθεώρησης;

«Θα μπορούσα να πω ότι η παράσταση μας είναι επιθεώρηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι από αυτήν δανειζόμαστε μόνο το σπονδυλωτό θέαμα. Γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της εθνικής μας παλιγγενεσίας από την πλευρά της ασυναρτησίας της, διότι αυτή είναι που πρέπει να εντοπιστεί και να προχωρήσουμε, να πάμε μπροστά. Λέμε και πού φταίξαμε εμείς αλλά και για την αθωότητα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, όταν μπαίνουν στον χώρο του θεάτρου, θεάζουν. Γίνονται ξανά αθώοι».

Όταν οι άνθρωποι είναι εκτός θεάτρου γιατί χάνουν την αθωότητα τους;

«Όταν οι άνθρωποι μπαίνουν στο θέατρο, εξαγνίζονται. Πίστεψε με, το 'χω ζήσει. Κάποτε είχα έναν φίλο ο οποίος ήταν τρομερά εριστικός και θυμάμαι ερχόταν με τη γυναίκα του και τσακωνόταν για τις θέσεις ή το περιεχόμενο της παράστασης. Όταν, όμως, άρχιζε η παράσταση, κατασιγαζόταν. Οι μεγάλοι είναι σαν τα παιδιά που πηγαίνουν και βλέπουν κάτι καινούργιο. Ωστόσο, δεν πρέπει να παλιμπαιδίζουμε αλλά να επικαλούμαστε την παιδική μας αθωότητα. Το θέατρο την προκαλεί.

Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης πορείας σας αισθανθήκατε να χάνετε το πάθος σας για το θέατρο;

Το αντίθετο. Όσο περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνει το πάθος μου για το θέατρο, γιατί διαπιστώνεις πράγματα, αποκτάς εμπειρίες και, αν είσαι άνθρωπος που έχεις αυτογνωσία και κάνεις αυτοκριτική, σε εξελίσσει».

Έχετε φάει κάποιο μεγάλο «χαστούκι»;

«Χαστούκια» τρώω μόνο από τον εαυτό μου. Έχω κάνει λάθη από τα οποία έχω διδαχθεί και δεν παίρνω πίσω τίποτε από ό,τι έχω κάνει, ακόμα και αυτά που δεν μου άρεσαν. Παίρνω την ευθύνη των πάντων. Παρ' όλα αυτά, τα «χαστούκια» είναι από προδοσίες φίλων κ.ά. και όχι από τον χώρο του θεάτρου ή της μουσικής».

Επομένως, δεν ανήκετε στην κατηγορία των ευθυνόφοβων, καθώς αναφέρεστε και σε αυτούς στην παράσταση σχετικά με το πώς πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών.

«Καθόλου. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο της παράστασης λέω: «Αυτά τα 200 χρόνια της ελληνικής μας ασυναρτησίας που γιορτάζουμε, είμαστε και εμείς μέσα σε αυτά. Εμείς επιλέγουμε τη γυναίκα μας, τον άντρα μας, τις κυβερνήσεις μας». Έτσι πιστεύω και για τη ζωή».

Τι σας έχει χαρίσει και τι σας έχει στερήσει η αφοσίωση σας στην τέχνη;

«Μόνο χαρές έχω πάρει και, μάλλον, η τέχνη έχει πρόβλημα που με έχει ανεχτεί. (Γελάει.) Το μόνο παράπονο που μπορώ να σου εκφράσω είναι ότι έχω γράψει τόσα τραγούδια και μουσικές που δεν μεταδίδονται, ενώ πολλοί άνθρωποι που γελούν μαζί μου -με την ιδιότητα του ηθοποιού- δεν με έχουν πάρει σοβαρά ως μουσικό. Επιπλέον, είμαι από τους λίγους που έχω εκδώσει άλμπουμ στο εξωτερικό.

Για αυτό, όμως, που στενοχωρήθηκα περισσότερο από όλα είναι όταν με τον αγαπημένο μου φίλο Σάκη Μπουλά είχαμε κάνει τον καταπληκτικό δίσκο «Έκθεση ιδεών» και δεν παίχτηκε κανένα τραγούδι. Όταν «έφυγε», όμως, μεταδιδόταν συνεχώς. Αυτή τη νεκρολατρεία δεν την αντέχω καθόλου στην Ελλάδα», είπε στο my tv.