Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Είμαι ανυπόφορος. Και αυτό φαίνεται, δεν μπορώ να το κρύψω» (photos)

Είναι ο πρωταγωνιστής από τις «Άγριες Μέλισσες» που σκοτώθηκε στο πρώτο επεισόδιο και ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για όσα εισέπραξε από τη σειρά εποχής του ΑΝΤ1, για τον λόγο που συμμετείχε σε τόσο λίγα επεισόδια, για την καθημερινότητα του και για το πώς είναι με τον εαυτό του.

Μετά τις Άγριες Μέλισσες είδες κάποια διαφορά στην απήχηση που έχεις στον κόσμο; Σου μιλούν στον δρόμο;

«Ναι, μου μιλούν στον δρόμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάνω πολλά χρόνια σινεμά και θέατρο, οπότε μπορώ να πω ότι λίγο πολύ η αίσθηση μου είναι γνώριμη. Αυτό που μπόρεσα να διακρίνω είναι οι διαφορές στα άτομα που μου μίλησαν γνωρίζοντας το συνολικότερο έργο μου και στα άτομα που με έμαθαν τώρα με αφορμή τη συμμετοχή μου στη σειρά. Οι αντιδράσεις των μεν ήταν διαφορετικής ποιότητας από εκείνες των δε».

Τι θεωρείς ότι εισέπραξες από αυτήν τη σειρά;

«Ήρθα σε επαφή με τον κόσμο της τηλεόρασης. Γνώρισα αξιόλογους ηθοποιούς και είδα ξανά παλιούς συναδέλφους από το θέατρο».

Γιατί όμως συμμετείχες σε τόσο λίγα επεισόδια;

«Όταν μίλησα με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο, μου είπε ότι θα έπρεπε να έχω διαθεσιμότητα για εννέα μήνες και είχα ήδη κλείσει δύο ταινίες. Ήταν ανέφικτο. Από την άλλη, υπήρχε εκατέρωθεν ένα ενδιαφέρον για την εν λόγω σειρά. Με ήθελαν και ήθελα κάτι κι εγώ. Κάναμε κάποια τεστ και καταλήξαμε να συμμετάσχω στο πρώτο επεισόδιο και σε μερικές σκηνές του παρελθόντος του ήρωα. Ήταν ωραία εμπειρία».

Διάβασα ότι σπούδασες κοινωνικός λειτουργός. Πώς το αποφάσισες;

«Τυχαία. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα σε αυτήν τη σχολή στο Ηράκλειο Κρήτης και έτσι πήγα. Όταν τη δήλωσα, δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν. Ήξερα όμως ότι ήθελα να κάνω θέατρο. Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής, συνάντησα και έγινα μέλος της θεατρικής ομάδας ΟΜΜΑ studio».

Πώς ήταν η φοιτητική ζωή;

«Ένας πανηγυρισμός που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το σχολείο ήταν για μένα ανυπόφορο και επίπονο. Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο, ήταν μια αμήχανη περίοδος της ζωής μου. Ένιωσα ανακούφιση όταν τελείωσε. Ένιωσα ότι απαλλάχτηκα από κάτι πολύ βαρύ. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν τα χρόνια που αυτονομήθηκα. Έμαθα πολλά».

Τι μουσική άκουγες;

«Είχα την τύχη να μεγαλώσω στη Θεσσαλονίκη των '90δ, με πολιτιστικούς χώρους όπως ο Μύλος, που φιλοξενούσαν τόσο εγχώριες μπάντες, όπως οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Ziggy Was κ.ά., όσο και μεγάλα συγκροτήματα από τη διεθνή σκηνή -Tricky, Μassive Attack, Porcupine Tree, dEUS, Body Count, Coolio Paradise Lost, είναι κάποια που μπορώ να θυμηθώ. Πήγαινα πολύ συχνά σε συναυλίες. Γενικά, μου άρεσε ο σκληρός ήχος στη μουσική. Ακούγοντας τον ένιωθα μια άγρια χαρά, αισθανόμουν ελεύθερος, παραδινόμουν στη μουσική».

Είχες μακριά μαλλιά να υποθέσω;

«Και μακριά μαλλιά, και σκουλαρίκια στ' αυτιά, και οργή, και θυμό, και χαρά, όλα τα είχα. Όπως κάθε έφηβος που αναγκάζεται να πηγαίνει σχολείο ενώ διψάει για μια ζωή χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς, ξέφρενη και απρόβλεπτη».

Πολύ αναφέρουμε το σχολείο.

«Ασφυκτιούσα εκεί. Δεν χωρούσα στους κανόνες του, στο ωράριο του. Δεν μου άρεσε και η επιβράβευση των καλών μαθητών. Οι καλοί μαθητές με τρόμαζαν. Τους φανταζόμουν να διαβάζουν όλη μέρα, ενώ εγώ αδυνατούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι παρόμοιο. Έκανα παρέα με τους άλλους. Αυτούς που κάπνιζαν, που έκαναν αλητείες, που ήταν διαφορετικοί, που δεν ήταν αρεστοί. Δεν μπορούσα να μη σηκώσω το μεσαίο δάχτυλο σε όλον αυτό τον καθωσπρεπισμό του σχολείου. Και φυσικά να πω «αντίο» γρήγορα. Αν και ανήκω στους ανθρώπους που δυσκολεύονται με τους αποχωρισμούς».

Είσαι δύσκολος στις σχέσεις σου με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό σου πώς είσαι;

«Σου είπα, είμαι ανυπόφορος. Και αυτό φαίνεται, δεν μπορώ να το κρύψω. Μου γίνεται φανερό εξ αντανακλάσεως από τους γύρω μου. Όταν δεν είμαι καλά, οι γύρω μου μπορεί να δεινοπαθήσουν. Μπορώ να είμαι όμως και υπομονετικός και μαλακός με τον εαυτό μου και κατά συνέπεια και με τους αγαπημένους μου. Προσπαθώ για το δεύτερο, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει».

Πως είναι η καθημερινότητα σου;

«Απλή και χωρίς πρόγραμμα. Όλα κανονίζονται από τις δουλειές που έχω και συνήθως όταν βγαίνω πηγαίνω σε δύο αγαπημένα εστιατόρια -γιατί σπανίως μαγειρεύω- ή για κάνα ποτό», είπε στο Down Town.