Ηθοποιός σοκάρει: «Στην γειτονιά υπήρχαν 40 οίκοι ανοχής. Εκεί μέσα γαλουγήθηκα» (photos)

Ο εν λόγω ηθοποιός μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και πώς τα βίωσε, κι εκεί ανάμεσα έκανε την αποκάλυψη που μας άφησε ολίγον άναυδους. Ακόμη, στην πρόσπφατη συνέντευξή του μίλησε και για την υποκριτική, πώς μπήκε στη ζωή του, αλλά και πόσο τον άλλαξε.

«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν θλιβερά. Θύμιζαν τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, μια αμόρφωτη γυναίκα, καθώς η μητέρα μου, Νίτσα Φιλοσόφου! ήταν ηθοποιός και έλειπε συχνά σε περιοδείες. Ήταν δύσκολα χρόνια. Ζήσαμε τον Εμ­φύλιο, τους νεκρούς. Υπήρχε μεγάλη πείνα. Τα παιδιά φέρονταν περίεργα, έκλεβαν περίπτερα, κυνηγούσαν ζώα και τα σκότωναν. Αγρίμια της Κατοχής,· που είχαν στερηθεί τα πάντα. Ήμουν τόσο πολύ εναντίον όλων αυτών που πήγαινα σπίτι μου. Εγώ και ο φίλος μου, ο Δημή­τρης Καλλιβωκάς, ξεφύγαμε από τις αλητοπαρέες. Στη γειτονιά υπήρχαν 40 οίκοι ανοχής και στον καθένα από 10 γυναίκες. Εκεί μέσα γαλουχήθηκα. Αυτή η εποχή μου άφησε σημάδια και δεν σου κρύβω πως καμιά φορά ανακαλύπτω στον εαυτό μου κατάλοιπα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εποχή που χαίρεσαι να θυμάσαι», είπε ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Όσον αφορά στην υποκριτική και στο πόσο του άλλαξε τη ζωή, ο ίδιος μίλησε με ειλικρίνεια.

«Οι γονείς μου ήταν πρωταγωνιστές της οπερέτας, όπως και οι θείοι μου ηθοποιοί. Η υποκριτική υπήρχε στο DΝΑ μου, αλλά δεν είχε ενεργοποιηθεί. Δεν ένιωθα ότι μου αρέσει αυτός ο χώρος, παρόλο που με ανέβαζαν στη σκηνή και έπαιζα κάποιους ρόλους αναγκαστικά γιατί ήμουν ψηλό παιδί και έτσι μπο­ρούσα να υποδυθώ τον μεγάλο. Πώς έγινα ηθοποιός ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω.

Ένα πρωί μου είπε η μάνα μου «Δεν μου λες, θες να γίνεις ηθοποιός;». Και είπα «ναι». Τόσο απλά. Έδωσα εξετά­σεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κόπηκα μετά πολλών «επαίνων», έτσι πήγα στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Η τέχνη μπήκε στο αίμα μου σαν εξάρτηση, σαν ναρκωτικό. Τότε ένιωσα ηθοποιός. Το θέατρο είναι η ρίζα μου, είναι η ζωή μου. Στην τηλεόραση έχω γράψει και έχω σκηνοθετήσει είκοσι σίριαλ και, παρόλο που ήταν αριστουρ­γήματα, έφυγαν όπως ένα τρένο. Πάντα έλεγα πως το θέατρο είναι η σύζυγος μου και η τηλεόραση η ερωμένη μου.

Όταν ήμουν μικρός τρελαινόμουν για τον κινη­ματογράφο, μέχρι που πήγαινα επτά φο­ρές στο ίδιο έργο: 'Ακου να δεις τι έκανα! 'Οταν γύριζα στο σπνρ, έγραφα στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου την ταινία και την ημερομηνία που την έβλεπα. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι η δόξα της τη­λεόρασης είναι εφήμερη. Γιατί όσο περ­νούν τα χρόνια κανείς δεν ξεχνά το περίφημο προφιτερόλ με την Αλίκη Βου­γιουκλάκη; Διότι ξεκίνησε από το θέατρο, όπως συνέβη και με άλλες επιτυχίες», είπε στο People.