Η Μαριάννα Τουμασάτου στο gossip-tv: «Ο άντρας μου είναι μεγάλος μάγκας»
Η Μαριάννα Τουμασάτου είναι μια γυναίκα που λέει τα πράγματα με το όνομά τους και εξωτερικεύει τις σκέψεις της με ειλικρίνεια.
Αυτό, λοιπόν, έκανε και στη συνέντευξη που μου παραχώρησε. Άνετη, γήινη και με πολύ χιούμορ, μίλησε για όσα τη συγκινούν και την κάνουν ακόμη και να σπαράξει.
Ανάμεσα σε αυτά που τη συγκινούν βρίσκεται φυσικά η κόρη της Χρυσηίδα. Όταν η κουβέντα έφτασε στη μικρή της το πρόσωπό της έλαμπε κυριολεκτικά κι εκείνη μοιράστηκε αυτά που κάνουν οι δυο τους, ενώ παράλληλα εξομολογήθηκε πώς θα αντιδρούσε αν η κόρη της τής έλεγε πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Άλλωστε, είναι και θέμα DNA, καθώς κι ο μπαμπάς Αλέξανδρος Σταύρου κάνει αυτό το επάγγελμα.
Η Μαριάννα Τουμασάτου κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας μίλησε για τον σύζυγό της. Μάλιστα, αποκάλυψε τους λόγους για τους οποίους τον θαυμάζει και είναι «μεγάλος μάγκας» όπως χαρακτηριστικά είπε.
Κι αν απορείς για τον αν θα την έβλεπες σε ρόλο παρουσιάστριας -όπως πολλ΄ς ηθοιποιοί κάνουν- εκείνη έχει την απάντηση και αποκαλύπτει την πρόταση που έχει δεχτεί!
-Βρίσκεσαι στο θέατρο Διάνα με την παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ». Πώς αισθάνεσαι;
Αισθάνομαι υπέροχα! Είναι ένα έργο που του άξιζε να πάει και δεύτερη χρονιά. Χαίρομαι που κατάφερα να συμμετέχω κι εγώ μέσα σε αυτήν την ομάδα και να ζήσω την εμπειρία της Νούρα, που αποτελεί ένα από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει.
-Είναι ένα βαρύ έργο όμως, σωστά;
Είναι πολύ βαρύ. Ούτε η ζωή είναι πάντα εύκολη κι ελαφριά, έχει στιγμές και στιγμές. Μια από τις στιγμές, λοιπόν, είναι και αυτή η δύσκολη περίοδος των ανθρώπων που βιώνουν την προσφυγιά. Ένα πράγμα που ο λαός μας το ξέρει πάρα πολύ καλά.
-Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και παίζεις, βλέπεις από κάτω τις αντιδράσεις του κοινού;
Καταρχάς στους δύο πρώτους μονολόγους είμαι σε trance. Βόμβες να πέσουν μαζικά δεν θα με ενοχλήσουν. Πιο πολύ θα με ενοχλήσει αν κάποιος μιλήσει ή χτυπήσει ένα κινητό παρά οτιδήποτε άλλο. Γενικώς δεν βλέπω ποτέ ποιος είναι κάτω. Δεν ξέρω πού κάθονται ούτε οι άνθρωποι που ξέρω ότι είναι εδώ. Δεν έχω καμιά επαφή ποτέ. Δηλαδή, και σε κωμωδία να παίξω δεν ξέρω πού είναι ποιος. Αν αρχίσεις να ασχολείσαι με το «κάτω» έχει φύγει όλη ιστορία.
-Έχεις, ωστόσο, αγωνία να δεις αν το θέατρο είναι γεμάτο;
Έχω έννοια αν έχει μια ικανοποιητική εικόνα η πλατεία. Σε πληροφορώ, όμως, ότι έχει τύχει μια παράσταση με πολύ λίγα άτομα να είναι η καλύτερή μας! Όταν είναι λίγοι οι θεατές αισθάνονται αμήχανα πιο πολύ απ’ ότι εσύ που παίζεις, οπότε πρέπει να τους αποδείξεις πως θα τους δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και να τους κάνεις να αισθανθούν όμορφα.
-Βαρύς ο ρόλος σου στο θέατρο, βαρύς και στην τηλεόραση ως «Κάτια» στο «Γυναίκα χωρίς όνομα».
Μας πήραν τα βαριά φέτος, αν κι έχω κάνει και πολύ κωμωδία. Επιλέγω τους ρόλους με βάση το αν έχουν κάτι να μου πουν. Αν ο ρόλος μου λέει κάτι δε με νοιάζει. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τις κωμωδίες τις αγαπώ πιο πολύ, γιατί είναι πιο κοντά στον χαρακτήρα μου. Αλλά κι οι σπαραγμοί είναι όνειρο!
-Τι είναι πιο δύσκολο να ενσαρκώσεις; Ένα κωμικό ή έναν δραματικό ρόλο;
Όλα είναι δύσκολα κι εύκολα! Είναι πιο εύκολο να κάνεις τον άλλον να συγκινηθεί απ’ ότι να τον κάνεις να γελάσει. Από την άλλη μεριά, το να μην μπεις σε φτηνά τεχνάσματα εύκολης συγκίνησης έχει επίσης ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Το κλάμα συχνά μπερδεύεται με το δάκρυ. Δεν κλαίμε με τα μάτια πραγματικά, αλλά με την ψυχή. Είναι φορές που μπορεί να σπαράζεις και να μη βγαίνει στάλα δάκρυ. Είμαι ένας άνθρωπος που κλαίω εύκολα και συγκινούμαι πάρα πολύ εύκολα επίσης.
-Τι σε κάνει να συγκινείσαι;
Πάρα πολλά πράγματα. Μπορεί να με κάνει να συγκινηθώ ένα βλέμμα, ένας μεγάλος άνθρωπος, ένα παιδάκι, ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Με συγκινούν όλα τα παιδιά. Το δικό μου δεν το συζητώ! Συγκινούμαι με όλα αυτά τα απλά και καθημερινά και μπορώ να πλαντάξω, βέβαια, με όλα αυτά που βλέπω στην τηλεόραση. Με τα παιδιά που φεύγουν από τον ρόλο του παιδιού, μεγαλώνουν απότομα και φοβισμένα. Κι ο φόβος είναι άγριο πράγμα. Δεν είναι καλός σύμβουλος. Η απελπισία που φέρνει μπορεί να γίνει κάτι πολύ σκληρό κι επικίνδυνο. Όλα, λοιπόν, τα παιδιά -και τα προσφυγόπουλα- που δεν έχουν αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα και είναι κάτω από μοναξιά και βία με κάνουν να πλαντάζω.
-Όλα αυτά τα μεταφέρεις με κάποιον τρόπο και στην κόρη σου, ώστε να την κάνεις να προσαρμόζεται στα δεδομένα;
Κάθε ηλικία χρειάζεται τις καινούργιες πληροφορίες, πρώτα από όλα για να μπορεί να τις διαχειριστεί. Για να μπορεί να τις καταλάβει και να μπορεί να μην τις παρεξηγήσει. Κάποια πράγματα θέλουν σταδιακή προσαρμογή. Στο παιδί μου προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι μερικά πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα. Είναι, όμως, παιδάκι και κάποιες στιγμές μπορεί να το αντιληφθεί και κάποιες άλλες, βέβαια, λειτουργεί ευτυχώς ως παιδί.
Είναι ένα παιδί που έχει ενσυναίσθηση και αναγνωρίζει της κακής ψυχής συμπεριφορά. Φαντάσου, ότι τις προάλλες δεν ήθελε να γυρίσει από το σχολείο μαζί μας, γιατί αισθάνθηκε πως σε ένα κοριτσάκι που είναι καινούργιο στο σχολείο, τα παιδιά του γυμνασίου του έκαναν ένα αστείο παραπάνω και ήθελε να μείνει μαζί του για συμπαράσταση. Αυτό με έκανε υπερήφανη σαν μάνα.
-Έχεις συμβουλεύσει την κόρη σου πώς να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις;
Είχα μια εμμονή και έναν φόβο με το εσώρουχο. Της το έλεγα από τότε που ήταν 2 ετών και κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε «Μαμά μη μιλήσουμε πάλι για βρακιά» (Γέλια). Από τότε, λοιπόν, αποφεύγω να της λέω τα πράγματα σαν συμβουλές. Το σχολείο της άλλωστε κάνει πολύ καλή δουλειά κι εμείς από δίπλα βοηθάμε.
-Σε έχει παρακολουθήσει στο θέατρο;
Έχει δει μια παράσταση. Τώρα στη «Νούρα» ίσως με δει με τον καινούργιο χρόνο. Να κλείσει τα 9 της χρόνια και να αισθάνομαι ίσως πιο σίγουρη ότι μπορεί να το δει. Κι αυτό επειδή κλαίω πολύ. Δεν ξέρω αν μπορεί να δει τη μαμά της σε μια τόσο ακραία στιγμή. Όσο ηρωίδα κι αν είμαι στη σκηνή, δεν παύω να είμαι η μαμά της. Να με δει να πλαντάζω στο κλάμα, δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το απορροφήσει.
-Όταν σε βλέπει στην τηλεόραση τι σου λέει;
Μου λέει «σε είδα που έκανες αυτό» και φεύγει. Επειδή έχει εξοικειωθεί με την αίσθηση ότι οι γονείς της είναι ηθοποιοί δεν δίνει και τόση σημασία. Δηλαδή, πιο πολύ θα ασχοληθούν τα άλλα πιτσιρίκια. Η Χρυσηίδα τίποτα.
-Αν σου πει ότι κι εκείνη θέλει να γίνει ηθοποιός πώς θα αντιδράσεις;
Ό, τι κάνει το παιδί μου ευτυχισμένο. Θα προτιμούσα να μην ασχοληθεί με την ηθοποιία. Κι όχι γιατί είναι ένα κακό επάγγελμα, αντιθέτως είναι ένα σπουδαίο επάγγελμα που λατρεύω. Επειδή, όμως, ο κάθε επαγγελματίας ξέρει τα πολύ δύσκολα και τα πολύ περίεργα και επώδυνα της δουλειάς του, δε θέλει να ασχοληθεί το παιδί του γι’ αυτόν τον λόγο.
Επίσης, είναι λίγο δύσκολο να είσαι ο γιος κι η κόρη κάποιου. Δεν είναι ωραίο, γιατί χάνεις την ταυτότητα. Η κόρη μου, όμως, είναι καλή σε τόσες τέχνες που δεν είναι απαραίτητο να ασχοληθεί με το θέατρο. Είναι πιο σύνθετη καλλιτεχνικά από εμένα. Ακολουθεί την πολυπλοκότητα και την πολυταλαντοσύνη του μπαμπά της.
-Τι δυσκολίες έχει ο χώρος;
Ο τρόπος που μπορείς να διαχειριστείς την κριτική. Εγώ είμαι χαλκέντερη. Είτε σου αρέσω είτε όχι το ίδιο μου κάνει. Χαίρομαι όταν σου αρέσω, λέω «τι κρίμα που δεν σου αρέσω», αλλά ως εκεί. Δεν το παίρνω μέσα μου. Έτσι ξεκίνησα τη δουλειά. Κάνω αυτό που κάνω όσο πιο έντιμα μπορώ.
Η κριτική είναι δύσκολη για έναν άνθρωπο που θα τον επηρεάσει, γιατί μπορεί να του ξυπνήσει ολόκληρες συναισθηματικές αντιδράσεις. Τα πράγματα στον χώρο της τέχνης που είναι ανοιχτός ο άνθρωπος είναι λίγο ντόμινο. Το θέμα είναι θα το διαχειριστεί ή όχι; Συμβαίνει μια έκθεση που δεν είναι εύκολη. Επειδή, λοιπόν, ξέρω τους βαθμούς δυσκολίας δε θέλω το παιδάκι μου να περνά το ζόρι κι εγώ να το βλέπω. Επειδή ξέρω και το παιδί μου αλλά και τη δουλειά.
-Τι σου ζητάει η Χρυσηίδα να κάνετε μαζί;
Δεν είμαι από τις μαμάδες που θέλουν τα παιδιά τους να διαβάζουν μόνο. Το Σαββατοκύριακο ας πούμε δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα διαβάσει. Θα τρελαθώ αν τη δω να διαβάζει. Θέλω να παίζει. Εγώ αυτό που θέλω να κάνουμε μαζί είναι να μου πει πώς πέρασε, να χαζέψουμε μαζί ένα παιδικό και να ασχοληθούμε η μία με την άλλη και με τον μπαμπά. Να έχουμε τις κοινές μας στιγμές. Να πάμε cinema ή σε μια παράσταση. Κι εκείνη τα ίδια ζητάει.
-Με τον μπαμπά της πώς είναι;
Τον αγαπάει πολύ κι είναι κι ο άνθρωπος που της κάνει όλα τα χατίρια. Είναι η πριγκίπισσά του.
-Μαριάννα στον φετινό κύκλο της σειράς «Γυναίκα χωρίς όνομα» έχει μπει κι ο σύζυγός σου Αλέξανδρος Σταύρου. Πώς είναι που είστε στην ίδια τηλεοπτική δουλειά;
Πολύ ωραία! Εμείς έτσι γνωριστήκαμε και συνηθίσαμε. Πρώτα δουλέψαμε μαζί, πρώτα μάθαμε τους υποκριτικούς κώδικες, πριν αγαπηθούμε. Είναι, λοιπόν, πολύ ευχάριστο το ότι φέτος είμαστε στο ίδιο σήριαλ.
-Τον θαυμάζεις ως ηθοποιό;
Τον θαυμάζω για πάρα πολλά πράγματα, όχι μόνο ως ηθοποιό. Θαυμάζω την ψυχή του, τη δικαιοσύνη του, την εντιμότητά του, την ευαισθησία του, τον τρόπο που ξέρει να αγαπάει. Γιατί δεν είναι εύκολο. Εσείς οι άντρες έχετε μπει σε ένα λαβύρινθο για τον τρόπο που εκφράζετε τα συναισθήματά σας. Βέβαια, δεν φταίτε εσείς. Ένας άντρας που δεν ντρέπεται να πει σ’ αγαπάω δυνατά και να κάνει πράξη την αγάπη του είναι πολύ μεγάλος μάγκας. Κι ο άντρας ο δικός μου είναι μεγάλος μάγκας.
Οι γάμοι για να είναι επιτυχημένοι πρέπει ο ένας να θαυμάζει και να σέβεται τον άλλον. Άμα χάσεις τον σεβασμό θα χάσεις και την αγάπη πολύ σύντομα.
-Χρόνο πού βρίσκεις με όλο αυτό το απαιτητικό πρόγραμμα;
Για εμένα δεν βρίσκω. Αντλώ όλη μου τη χαρά από την οικογένεια κι όταν με υποχρεώνει ο άντρας μου να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. κι αυτό είναι, επίσης, ένα πολύ σημαντικό πράγμα στον γάμο και στην συμβίωση. Να σε έχει έννοια ο άλλος.
-Όταν λες σε υποχρεώνει;
Μου λέει «θα πας να κάνεις μασάζ». Μου λέει να φροντίζω τον εαυτό μου.
-Τι άλλο σε γεμίζει εκτός από τη δουλειά και την οικογένεια;
Είμαι ένα κοινωνικό ον. Ασχολούμαι πάρα πολύ με τα κοινωνικά ζητήματα και με καλύπτει αν μπορώ να βρω έναν τρόπο να βοηθήσω ένα αδέσποτο, έναν άνθρωπο που έχει κάποιο πρόβλημα. Μια φίλη μου με λέει «Σωτηράκι» επειδή μου αρέσει να βοηθάω (Γέλια).
-Αποτελείς μέρος της τηλεόρασης χρόνια. Πώς κρίνεις την τηλεόραση σήμερα;
Δεν είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να κρίνει. Πιστεύω ότι για να έχει φτάσει σε αυτό το σημείο που είναι έχουν συντελεστεί πολλά πράγματα. Ενίοτε αν κάνουμε κάτι ποιο εύκολο στην τηλεόραση λέμε «μα ο κόσμος το ζητάει». Τον κόσμο αν τον εκπαιδεύσεις ζητάει και κάτι παραπάνω.
Θεωρώ ότι η τηλεόραση έχει κι ωραία πράγματα, αλλά και αηδίες. Υπάρχουν απ’ όλα όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όπως είναι η κοινωνία έτσι είναι κι η τηλεόραση. Έχει τις καλές στιγμές της, τις έντιμες, τις ύπουλες. Έχει πολλά!
-Σε χαροποιεί που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τη σειρά στην οποία πρωταγωνιστείς;
Μόνο; Είναι ωραίο ο κόπος σου να ακουμπάει πάνω στους ανθρώπους. Είναι πολύ ωραίο, γιατί πραγματικά ζοριζόμαστε. Δέκα ώρες την ημέρα κλαίγε δεν είναι εύκολο πράγμα.
-Θέλω να μου κάνεις ένα σχόλιο για τις «Άγριες Μέλισσες».
Είναι μια εξαιρετική δουλειά.
-Θα ήθελες κάποια στιγμή στο μέλλον να συμμετάσχεις κι εσύ σε μια σειρά εποχής;
Ναι θα ήθελα. Έχω κάνει πολύ παλιά ένα σήριαλ εποχής στην κρατική τηλεόραση, αλλά θα ήθελα ξανά. Βλέπεις μια άλλη εποχή και είναι και πρόκληση για τον ηθοποιό να μην παίξει όπως κινούνται οι άνθρωποι το 2019. Είναι ωραίο τον ηθοποιό να σπάσει το κέλυφος του τώρα και να πάει στο τότε.
-Σου έχουν κάνει ποτέ πρόταση να είσαι στην κριτική επιτροπή κάποιου show. Θα σε φανταζόμουν στο «YFSF».
Όχι ποτέ. Δεν θα μπορούσες να με φανταστείς. Δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο να κρίνω κάποιον. Το περσινό «YFSF», το οποίο ήταν εξαιρετικό και με πολύ ταλαντούχους παίκτες, δεν θα μπορούσα να κρίνω κάποιον συνάδελφο. Εδώ δεν μπορώ να διδάξω που μου έχουν πει.
-Κάτι πρέπει να παρουσιάσεις πάντως, έχεις πολύ ταμπεραμέντο.
Ο άντρας μου λυσσάει να κάνω εκπομπές. Δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο. Προτιμώ να δουλεύω ως ηθοποιός. Θα μου άρεσε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο.
-Αποκλείεται να μην σε έχει σκεφτεί κάποιος για παρουσίαση πάντως.
Μου είχαν προτείνει να κάνω πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή Σαββατοκύριακου μαζί με την Ελισάβετ Μουτάφη τη μία φορά. Την άλλη φορά μου πρότειναν να είμαι μόνη μου. Ήταν προ δεκαετίας αλλά είπα «όχι». Κι αυτό γιατί δεν είμαι πολύ ευχάριστη αν ο άλλος δεν μου είναι συμπαθής. Αν δε με ινσπιράρει κάποιος τι να του πω και πώς να τον κάνω να αισθανθεί όμορφα; Γιατί, λοιπόν, να τον ταλαιπωρήσω και να μην του δώσω αυτό που του αξίζει. Όταν εγώ πάω καλεσμένη κάπου δε νομίζω ότι τρελαίνονται όλοι που πάω καλεσμένη στην εκπομπή τους. Κάποιοι μπορεί ακόμα και να με αντιπαθούν. Όμως, μου φέρονται εξαιρετικά! Εγώ, λοιπόν, αυτό το ταλέντο δεν το έχω.
