Όταν ο Γκοτσόπουλος συνάντησε τον Δημήτρη Λιαντίνη: «Η γνωριμία μας έχει καθορίσει τη ζωή μου»
H εξαφάνιση του Δημήτρη Λιαντίνη, την 1η Ιουλίου του 1988, συγκλόνισε την Ελλάδα.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα κανείς δε γνώριζε τι είχε συμβεί στον αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους φοιτητές.
Ο ίδιος, λίγο πριν χαθεί από προσώπου γης, άφησε γράμμα προς την κόρη του, Διοτίμα, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθώ αυτοθέλητα».
Στις 6 Ιουλίου 2005, ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος ήταν ο μαδικός που γνώριζε το σημείο θανάτου του, οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μια σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα βρέθηκαν τα οστά του.
Δυο-τρεις μήνες πριν εξαφανιστεί ο καθηγητής, ο ηθοποιός Δημήτρης Γκοτσόπουλος τον είχε συναντήσει, καθώς μόλις 13 ετών τότε, αναζητούσε απαντήσεις για το αν έπρεπε να ασχοληθεί με τη θεολογία.
Την απίστευτη ιστορία έφερε στο φως σελίδα στο facebook, η οποία είναι αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη.
Μάλιστα, ο νεαρός τότε Δημήτρης Γκοτσόπουλος είχε διηγηθεί στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αλικάκο, την ιστορία της συνάντησης αυτής.
«Όλα ξεκίνησαν λίγες ημέρες πριν από τη Λαμπρή του 1998. Περίπου μία εβδομάδα πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές. Τότε ο πατέρας μου μού ανακοίνωσε ότι πήρε δουλειά στον Κάλανο -χωριό μία ώρα έξω από την Πάτρα- να βάψει ένα εκκλησάκι (ήταν ελαιοχρωματιστής, αλλά είχαμε και γίδια) και ότι εγώ και τις δύο εβδομάδες των διακοπών θα έπρεπε να τον βοηθάω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τότε ήμουν 13 ετών και πήγαινα στην Α' τάξη του Γυμνασίου, στη γενέτειρα μου την Πάτρα», περιγράφει ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος.
«Αρκετά αντιδραστικό εκείνη την περίοδο, χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει τις όποιες ανάγκες και τις αναζητήσει μου, έπειτα από έναν έντονο καβγά και μερικές άγριες ξυλιές του πατέρα μου και μέσα σε όλη αυτήν τη συναισθηματική φόρτιση και τη στενοχώρια, αποφάσισα να το σκάσω κρυφά από το σπίτι και να πάω στην Αθήνα αυθημερόν».
Ο ηθοποιός εξήγησε πως το μόνο που επιθυμούσε ήταν να μάθει από κάποιον πανεπιστημιακό καθηγητή εάν άξιζε να γίνει θεολόγος.
Η συνάντησή τους
«Κατάλαβα ότι με συμπάθησε από το χαμόγελο του και από το γεγονός ότι κάθισε στα δύο γόνατα για να μου μιλήσει όταν με ρώτησε το όνομα μου. Του είπα ότι με λένε "Δημήτρη" και μου είπε ότι είμαστε συνονόματοι. Το δεύτερο πράγμα που με ρώτησε ήταν αν οι γονεις μου ξέρουν ότι είχα πάει εκεί μόνος και έπειτα πού μένω. Στην απάντηση μου ξαφνιάστηκε.
"Από Πάτρα; Δε φοβήθηκε ω ρέ να 'ρθεις μοναχός;" Πρέπει να είπε κάτι σχετικό με "καταυλακιώτης" γιατί θυμάμαι ότι δεν είχα ξανακούσει αυτή τη λέξη. Έπειτα με ρώτησε εάν ήθελα να πάμε να πιούμε μια πορτοκαλάδα στο κυλικείο. Και πήγαμε. Όταν καθίσαμε, με ρώτησε τι τάξη πάω, τι δουλειά κάνουν οι γονείς μου και κάπου εκεί μου ανέφερε ότι κι αυτός είναι από ένα χωριό της Σπάρτης».
Ο 13χρονος μαθητής άρχισε να λέει στον καθηγητή τους λόγους για τους οποίους ήθελε να γίνει θεολόγος. «Και τότε μου είπε ότι είμαι έξυπνος και δυνατός, γι' αυτό να τον ακούσω σαν άντρας και όχι σαν παιδί 13χρονο, γιατί επρόκειτο να μου έλεγε ένα μεγάλο μυστικό που .είναι γιο τους μεγάλους5 αλλά και τους γενναίους. Μου είπε πως "το μυαλό των ανθρώπων δεν μπορεί να συλλάβει την πραγματική ουσία του θεού όσο και να ψάξει. Είναι σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε όλη τη θάλασσα μέσα σε μια λακκούβα από δώ να βρεις τον θεό, πρέπει πρώτα να μάθεις να βλέπεις τα σημάδια που σου αφήνει και αυτά τα σημάδια είναι διάσπαρτα μέσα στη φύση. Εκεί να ψάχνεις τον θεό, μέσα στη φύση και μέσα στα μάτια των ανθρώπων και αυτός κάποια στιγμή θα σου μιλήσει"».
«Η γνωριμία μου με αυτόν τον άνθρωπο από τότε έχει στιγματίσει και έχει καθορίσει τη ζωή μου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, μα κυρίως γιατί ένιωσα για πρώτη φορά από έναν άγνωστο άνθρωπο την πιο ισχυρή επιβεβαίωση που θα μπορούσε ποτέ να νιώσει ένα παιδί σ' αυτήν την ηλικία, πράγμα που με βοήθησε τότε να πατήσω… αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Στη συνέχεια αγόρασα όλα του τα βιβλία. Αυτά μου και μου έδειξαν άλλους κόσμους. Σας βεβαιώνω ότι αν ασχολούμαι με το θέατρο και τον πολιτισμό το οφείλω σε αυτόν.
Ο πατέρας μου πέθανε πριν από 3 χρόνια από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 57 ετών. Αν στάθηκα στα πόδια μου και στήριξα την οικογένεια μου, τη μάνα μου και τις 4 αδερφές μου, το οφείλω σε μία αίσθηση μη φόβου που είχε μπολιαστεί μέσα μου από τότε. Αν οι 2 μικρότερες μου αδερφές σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο παιδαγωγική και κοινωνική επιστήμη είναι γιατί η συμβουλή μου ήταν εμπνευσμένη από έναν άνθρωπο που το μόνο που ήθελε είναι να τον φωνάζουνε "δάσκαλο"».