Λάκης Λαζόπουλος: Περιγράφει τον αγώνα της γυναίκας του όσο διάστημα πάλευε και συγκινεί (Photos)
Πριν από τρεις μήνες ο Λάκης Λαζόπουλος αποχαιρετούσε την Τασούλα του, αμέσως μετά την εξόδιο ακολουθία, με σπασμένη φωνή και δάκρυα στα μάτια.
Τρεις μήνες μετά ο πολυπράγμων δημιουργός ετοιμάζει ένα βιβλίο για εκείνη, το οποίο θα έχει για εξώφυλλο ένα ζωγραφικό έργο που της αφιερώνει.
Ο Λάκης Λαζόπουλος μιλά στην εφημερίδα Real για τον αγώνα που έδινε εκείνη, το διάστημα που πάλευε και… συγκινεί!
Όλο αυτό το διάστημα έκανες πρόβες και παραστάσεις, έκανες γυρίσματα και live «Αλ Τσαντίρι Νιουζ». Πώς τα κατάφερες;
«Ήμουν με ένα μηχανικό τρόπο σε αυτά. Σαν να έπρεπε να διεκπεραιώσω ένα κομμάτι δουλειάς. Υπήρχαν στιγμές που δεν άντεχα άλλο. Έφευγα από την πρόβα, ταξιδεύαμε στο εξωτερικό για τους εκεί γιατρούς και την εκεί θεραπεία, γύριζα άυπνος και εξοντωμένος έπαιζα στην Επίδαυρο, έκανα «Τσαντίρι»... Ξέρεις μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία μέτρησα αλλιώς τα πράγματα. Τα είδα όλα από απόσταση. Και τότε όλα φάνηκαν τόσο μικρά μπροστά σε αυτό που αντιμετώπιζα»
Δεν απαντούσες ούτε στα πυρά που έριχναν. «Δεν απαντούσα ποτέ - ιδίως τότε δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ καθόλου με αυτά»
Θυμάμαι που στις συνεντεύξεις μας είχες άρνηση να δώσεις απαντήσεις σε επιθέσεις. «Δεν έχει νόημα να μπαίνεις στο τριπάκι να απαντάς. Είναι αρχή μου αυτή. Αλλιώς αν το κάνεις δεν σταματάς, θα έρχεται συνέχεια κάποιος διαφορετικός να σου χτυπάει το κουδούνι και εσύ θα πρέπει να απαντάς μην έχοντας χρόνο για τίποτε άλλο. Έχω φάει πολλές πέτρες αλλά μην ξεχνάς πως από πέτρες έγιναν τα βουνά. Δεν θέλω να χάνω πολύτιμο χρόνο με όλα αυτά. Θέλω να κάνω ό,τι τραβά η όρεξη μου και μόνο αυτό πια. Με μια απλή κίνηση μπορώ να τα αφήσω όλα»
Τι εννοείς; Να αφήσεις το θέατρο; «Ναι, γιατί όχι; Μπορώ να γράφω, να ζωγραφίζω, γιατί αγαπώ πολύ και τη ζωγραφική, ή να κάνω μια ταινία. Ή και να μην κάνω και τίποτα. Μου είναι απολύτως εύκολο να πω αύριο «γεια», χωρίς άλλη σκέψη»
Έπαιξε ρόλο σε αυτό η απώλεια της Τασούλας;
«Έπαιξε, ναι. Έτρεχα έναν μαραθώνιο για να προλάβω και έχασα πολύτιμες στιγμές. Με το που βρεθήκαμε σε αυτή την περιπέτεια, κατάλαβα πως πρέπει να μη σταματάς να δίνεις αγάπη στους δικούς σου ανθρώπους. Πρέπει να τους το δείχνεις συνέχεια. Να μη σταματάς να τους το δείχνεις γιατί μετά είναι αργά. Όταν συνομιλείς καθημερινά με τον θάνατο, βλέπεις τα πράγματα πεντακάθαρα. Μετράς αλλιώς τις αξίες της ζωής σου»
Έτρεξες έναν μαραθώνιο και με την Τασούλα. «Τρέχεις, παλεύεις -τα ξέρεις και εσύ- κι εκεί που είσαι σε ένα τεράστιο γήπεδο, χάνονται ξαφνικά όλα: και το γήπεδο, και οι θεατές, και το νήμα και κινείσαι σε ένα κενό χρονικό, σαν να πήγες στο ανέφικτο. Περπάτησα στο ανέφικτο κι έχει μια. ιδιαίτερη περπατησιά αυτό, Βασίλη»
Πώς αντέχεις και κάνεις κωμωδία μετά από όλο αυτό που έζησες; Πώς βρίσκεσαι κάθε βράδυ στην παράσταση «Βρε καλώς τους»;
«Διαφεύγω, ξεφεύγω μέσα από το θέατρο, από όλο αυτό που ζω. Όταν μπαίνω σε έναν ρόλο, δεν θυμάμαι ποιος είμαι, άρα και ούτε τι τραύματα έχω. Θέλησα να παίξω αυτό τον ρόλο του Ρομά, που κρατάω στο «βρε καλώς τους», γιατί έχει χαρά. Δεν ήθελα έναν ρόλο να με βυθίσει, αλλά να με τραβήξει από τον βυθό. Σου το κάνει και η ζωή αυτό. Μετά από ένα ατύχημα, από μια δυστυχία, σε πετάει σε ένα λούνα παρκ και σου λέει «κάνε κούνια». Και κάνεις! Γιατί πρέπει να συνεχίσεις μπροστά», λέει ο ίδιος στη Real.