Η άγνωστη και απίθανη ζωή του Καρυστινού! Από γραφίστας… ζογκλέρ και ξυλοπόδαρος (Photos)

Ο ηθοποιός που φέτος πρωταγωνιστεί στην σειρά του ΑLPHA «Έρωτας μετά», σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλά για το πώς μπήκε στη ζωή του το θέατρο αλλά και για την ζογκλερική με την οποία ασχολήθηκε για ένα χρόνο.

Πώς μπήκε στη ζωή σου το θέατρο;
«Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αγάπη για την υποκριτική. Προέκυψε τελείως τυχαία και αντισυμβατικά. Μια ομάδα θεάτρου με επικεφαλής τον Jean-Jaques Tesson είχε μια συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο και έκανε μια ομάδα θεάτρου δρόμου που έπαιζε στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν σε ένα καφέ στη Σόλωνος. Έφτιαχνα καφέδες, σέρβιρα, τα πάντα. Τους είδα να παίζουν μπροστά από το μαγαζί, συγκεκριμένα έξω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Αυτό έγινε πριν από 25 χρόνια. Τους είδα λοιπόν και ενθουσιάστηκα. Οι άνθρωποι άφησαν flyers καθώς είχαν έναν χώρο στον Κεραμεικό. Εκτός από θέατρο δρόμου, έκαναν και ακροβατικά. Ισορροπία σε σκοινί, ξυλοπόδαρα. Η ζογκλερική ισορροπία είναι σαν διαλογισμός. Εκεί ο εγκέφαλος σου κάνει άλλες συνάψεις. Είναι λίγο υπερβατικό. Πήγα λοιπόν στον Κεραμεικό, σε αυτή την αυτοσχέδια σχολή. Εκτός από τον Τesson, ήταν και ένας Βάσκος ακροβάτης. Αυτοί ήταν οι δάσκαλοι μας. Εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν δοκίμασα να κάνω ξυλοπόδαρα. Από ένα σημείο και μετά δεν έκανα απλά, αλλά δούλευα κιόλας με ξυλοπόδαρα και πήγαινα σε εκδηλώσεις».

Πώς ήταν η ζωή από τα 3 μέτρα;
«Αυτό ακριβώς ήταν το ατού μου. Το ύψος μπορεί να είναι μειονέκτημα στα ξυλοπόδαρα, γιατί είναι πιο ψηλά το κέντρο βάρους, αλλά λειτούργησε και θετικά, διότι δεν χρειαζόταν να βάλω πολύ ψηλά ξυλοπόδαρα. Με 1.20 μ. φαινόμουν τεράστιος, και ειδικά στα μάτια ενός παιδιού. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Το κατάλαβαν κι εκείνοι στην ομάδα και μου είπαν «Αντώνη, δεν θα πληρώνεις, πλέον θα είσαι μέλος της ομάδας».

Για πόσο καιρό έμεινες σε αυτή την ομάδα;
«Έναν χρόνο. Μέσα σε αυτό το διάστημα άλλαξε η ζωή μου. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να προσπεράσω αυτό που συνέβαινε και θέλησα να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην υποκριτική. Μέσα σε αυτή τη χρονιά έκανα την έρευνα και την προετοιμασία μου. Ηταν το 1993-1994. Ήμουν περίπου 24 χρόνων. Έδωσα εξετάσεις για το Εθνικό, για το Θέατρο Τέχνης, για το Εμπρός, για τον Κιμούλη. Μέσα μου ήθελα να πάω ή στο Εμπρός ή στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, η οποία μόλις είχε ανοίξει. Πήγα τελικά στη σχολή του Κιμούλη. Για εμένα που δεν είχα σχέση με την υποκριτική ήταν εξαιρετικά σημαντική σχολή. Ο Κιμούλης ήταν πολύ γενναιόδωρος με τους μαθητές του. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία: Ένας τεράστιος, πανύψηλος, πολύ γοητευτικός άνθρωπος. Το περιβάλλον στη σχολή ήταν καταπληκτικό. Είχαμε ντουλάπες, αποδυτήρια, τη βιβλιοθήκη μας. Υπήρχαν τα πάντα σε ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό που λειτουργούσε στο Γκάζι ως παλιό σχολείο, μετά το πήρε η Σοφία Σπυράτου για τη σχολή της και αργότερα ο Γιώργος Κιμούλης. Ένας ωραίος χώρος που είχε μια ιστορία. Πριν πάω εκεί, για να δω αν μου ταιριάζει το θέατρο, πήγα στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου, τον Ίασμο, με δάσκαλο τον ίδιο τον Βασίλη Διαμαντόπουλο», είπε στο people.