Θανάσης Τσαλταμπάσης: «Ήθελα να συνδέσω το παρελθόν με το τώρα» (photos)

«Αν και βωβή, θα μιλήσει στην καρδιά» λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό People και διευκρινίζει πως μάλλον πρόκειται για την πρώτη βωβή – έγχρωμη ταινία στην ιστορία του σινεμά. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, γνωστός από το θέατρο και την τηλεόραση, σχεδίαζε εδώ και έναν χρόνο στο μυαλό του την ταινία αυτή. Πολλά βράδια έμεινε ξάγρυπνος κι άλλα στριφογύριζε στο κρεβάτι. Ο λόγος ήταν ότι είχε μεγάλη έννοια την ταινία. «Θεωρώ πως όταν κάτι απευθύνεται σε πολλά μάτια, πολλά μυαλά και πολλές ψυχές, θέλει και πολλή προσοχή. Και εμένα μου αρέσει να εστιάζω στη λεπτομέρεια των πραγμάτων».

Δεν είναι η πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, αφού είχε προηγηθεί το 2004 το «Πέμπτη & 12″. Είναι, όμως, η πιο προσωπική του δουλειά μέχρι σήμερα. «Είναι και κάτι άλλο: ένα κλείσιμο του ματιού στον θεατή. Τον ήρωά μου τον ονομάζω Τσάρλι αλλά δεν είναι ακριβώς ο Charlie Chaplin. Είναι ένας νέος ήρωας. Είναι κάποιος που θεωρώ πως έχω δημιουργήσει εγώ. Δεν ήθελα να μιμηθώ τίποτα, παρά να χτίσω τον δικό μου ήρωα, εμπνευσμένο από πολλούς άλλους, όχι μόνο του βωβού σινεμά. Καλλιτέχνες που εκφράζονταν πολύ με το σώμα και το πρόσωπό τους, όπως ο Louis de Funès, ο Jacques Tati, ο Θανάσης Βέγγος. Με δυο λόγια, ήθελα να συνδέσω το παρελθόν με το τώρα».

«Πριν από δύο περίπου χρόνια έκανα τον Τσάρλι στο θέατρο και όλη αυτή η έρευνα μου έφερε μια γλυκιά διάθεση και νοσταλγία, κάτι που μου έλειπε από το σήμερα. Έτσι, αποφάσισα να κάνω αυτή την ταινία. Ο πρώτος άνθρωπος που το εμπιστεύτηκα ήταν η σύντροφός μου, Αγοραστή Αρβανίτη (σ.σ. παίζει και στην ταινία). Της φάνηκε “παράξενα ωραία” η ιδέα μου» αποκαλύπτει και περιγράφει τις δυσκολίες του γυρίσματος.

«Αρχίσαμε μέσα Ιουλίου και ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα τέλη Αυγούστου. Βέβαια είχε προηγηθεί πολλή δουλειά από πριν. Τα γυρίσματα έγιναν σε όλη την Αθήνα – ήθελα να δείξω μια σημερινή ευρωπαϊκή πόλη και η πρώτη που σκέφτηκα φυσικά ήταν η πόλη που ζω. Είναι μια ταινία πόλης, θα έλεγα, αλλά όμορφα αλήτικης πόλης. Μόνο για το μακιγιάζ χρειαζόμουν μία ώρα καθημερινά. Κυκλοφορούσα στους δρόμους του Κέντρου ως Τσάρλι και επειδή υπήρχαν αρκετές σκηνές με καταδίωξη, κάποιοι περαστικοί με έβλεπαν να τρέχω μπροστά τους και τρόμαζαν. Επίσης, είχε καύσωνα και φάγαμε πάρα πολύ ζέστη και κούραση, αλλά στο τέλος της μέρας ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Το καλό ήταν ότι οι σκηνές έβγαιναν σχετικά γρήγορα γιατί δεν είχαν ήχο. Δεν ακουγόταν δηλαδή ένας θόρυβος, οπότε δεν χρειαζόταν να ξαναπάμε τη σκηνή, ούτε υπήρχαν θέματα με σαρδάμ».

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS