Νίκος Ζωιδάκης: «Τον βλέπω από κάτω να κλαίει, δακρύζει από συγκίνηση…» (Photos)
Για τα παιδικά του χρόνια στην Κρήτη, τις αντιρρήσεις του πατέρα του να ασχοληθεί με τη μουσική και το τραγούδι, αφού εκείνος τον ήθελε πολιτικό μηχανικό, να φτιάχνει τα σπίτια που θα έχτιζε αυτός αλλά και για τη μητέρα του, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Νίκος Ζωιδάκης.
Η μητέρα σου είχε πυροσβεστικό ρόλο;
«Η μάνα πάντα. Είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας. Τώρα, επειδή ο πατέρας μου είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, έρχεται καμιά φορά εκεί που τραγουδάω και τον βλέπω από κάτω να κλαίει, δακρύζει από συγκίνηση. Εγώ τον πειράζω και του λέω: «Μην κλαις, δεν σε λυπάμαι καθόλου»
Ποια συμβουλή της μητέρας σου ακολουθείς;
«Η μάνα μου με πίστευε από μωρό παιδί, αλλά δεν θυμάμαι να με συμβούλευε, δεν προλάβαινε να με συμβουλέψει (γέλια) από τις πολλές έγνοιες με το σπίτι, τα παιδιά... Εκτός αυτού, εγώ προέτρεχα, δεν προλάβαινε αυτό που σκεφτόταν να μου το πει σαν συμβουλή, γιατί το έκανα από μόνος μου. Από πιτσιρίκος ήμουν πολύ δραστήριος»
Πες μου ένα περιστατικό από την παιδική σου ηλικία;
«Πήγαινα στην Ε' Δημοτικού και δεν είχα πει σε κα¬νέναν ότι θέλω το καλοκαίρι να πάω να δουλέψω, απλώς τους ανακοίνωσα ότι έπιασα δουλειά στο τάδε μαγαζί, σερβιτόρος»
Δουλεύεις από την ηλικία των 10 ετών;
«Ναι, πιο πριν με έπαιρνε ο πατέρας μου στην οικοδομή και καθάριζα τάβλες, έβγαζα τις πρόκες, για να απασχολούμαι, να μαθαίνω. Όταν τελείωσα την Ε' τάξη, πήγα σε μια ταβέρνα της γειτονιάς, βρήκα τον ταβερνιάρη, ο οποίος μου είχε συμπάθεια, έπαιζε μπουζούκι κι εγώ τότε γρατζουνούσα το λυράκι, ήμουν διαβολάκι από πιτσιρίκι. Είχα πάει τότε στο μαγαζί και του είπα: «θα με πάρεις να δουλέψω, να βοηθάω εδώ;». Είπα του πατέρα μου μετά: «Από αύριο δουλεύω εκεί», τι να προλάβει να συμβουλέψει ο άνθρωπος;», εξομολογήθηκε ο ίδιος στο περιοδικό Λοιπόν.