Η τρελή ατάκα του Παντελή Βούρου για το Globetrotters (Photos)

Μίλησαν σε γνωστό περιοδικό και αποκάλυψαν όσα έζησαν και όσα ονειρεύονται να ζήσουν.

Η ατάκα όμως του Παντελή για το Globetrotters σίγουρα θα συζητηθεί!

– Κι ύστερα ήρθε το Globetrotters, ένα ταξιδιωτικό παιχνίδι περιπέτειας σε 12 προορισμούς, και εσείς έτοιμοι για μία ακόμη περιπέτεια σε μέρη που δεν φανταζόσασταν.
Χρήστος: Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Θεωρώ ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι γραμμένα. Χρειάστηκε μεγάλη οργάνωση, να περάσουμε από κάποιους γιατρούς και να κάνουμε εμβόλια, να φτιάξουμε διπλώματα ώστε να μπορέσουμε να οδηγήσουμε σε όλο τον κόσμο. Αδημονούσα για το πρώτο ταξίδι. Κάθε προορισμό τον μαθαίναμε στο αεροδρόμιο. Δεν ξέραμε τι καιρό θα κάνει, ήμασταν σαν χαμένοι. Θυμάμαι τον παρουσιαστή Πέτρο Πολυχρονίδη να λέει «Θα πάτε σε μια χώρα που έχουν στραβά δόντια» και εγώ με μια μόνιμη έγνοια «Δηλαδή, ρε Παντέλο, τι καιρό θα κάνει;», με εκείνον να απαντά: «Έλα, μωρέ, τι αγχώνεσαι; Όπου και να πάμε, όλα καλά».

Παντελής: Η αλήθεια είναι ότι το Globetrotters είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα για μένα, από μικρός είχα το ένστικτο του εξερευνητή. Στο παιχνίδι αλλάζουν τελείως μοτίβο τα συναισθήματα. Όλο αυτό θύμιζε διακοπές διαρκείας, όλα ήταν παραδεισένια. Κάναμε με τον Χρήστο τόσο απλά τον γύρο του κόσμου σε λιγότερο χρόνο από το σίτεμα ενός κρέατος! Ταξιδεύοντας από σύνορα σε σύνορα βλέπεις πως οι αξίες των ανθρώπων είναι που κάνουν την κάθε χώρα να διαφέρει.

– Παντελή, υπήρξαν αστείες στιγμές που δεν έδειξαν οι κάμερες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών σας;

Η συμβίωση στο Globetrotters έχει περίεργο χαρακτήρα γιατί υπήρχαν στιγμές που φαινόμασταν τσακισμένοι και δεν λέγαμε ούτε «καληνύχτα» λόγω της κούρασης αλλά και βράδια που αναλύαμε επαγγελματικές και ερωτικές μας ανησυχίες. Θυμάμαι να κυλιόμαστε στο πάτωμα από τα γέλια –γιατί εγώ αν ανοιχτώ σε κάποιον, πετάω τις κοτσάνες μου– και να έρχονται υπάλληλοι του ξενοδοχείου για να μας κάνουν παρατήρηση. Ευτυχώς δεν γινόταν αυτό συνέχεια, αλλιώς θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα.

– Χρήστο, η δική σου απόπειρα με τα πατίνια στο Χιούστον δεν φάνηκε να είναι τόσο επιτυχημένη…
Στο Χιούστον είχα ένα ατύχημα με τα rollerblades. Είχαμε τόση χαρά με τον Παντελή και λέγαμε «Το ’χουμε, το ’χουμε!». Μας πήρε κάτω, σωριαστήκαμε και κάναμε κωλοτούμπες. Ο Παντελής έπεφτε συνέχεια αλλά παρ’ όλα αυτά βγήκε αλώβητος. Η δική μου ήταν και η φαρμακερή.

– Ταξιδέψατε σε δώδεκα διαφορετικούς προορισμούς. Οι εναλλαγές των εικόνων πολλές, αλλά και η χαρά της εξερεύνησης μεγάλη…

Χρήστος: Νιώθεις διαφορετικά επιστρέφοντας. Συνειδητοποιείς τις ελλείψεις αυτού του κόσμου. Συναντήσαμε πολλή φτώχεια. Ανθρώπους που ζουν σε παράγκες χωρίς πατώματα και κοιμούνται στο χώμα. Αναρωτιόμουν πώς επιβιώνουν καθημερινά, κάτι που φαντάζει παράδοξο σε εμάς. Το φαγητό είναι τελικά θησαυρός και δεν πρέπει να πετάς τίποτα. Σε κάποιες χώρες δώρισα ρούχα μου γιατί πονούσε η ψυχή μου. Μακάρι να είχα και άλλα να δώσω. Οι λαοί που γνωρίσαμε ήταν ευγενικοί, όμως υπήρχαν κάποια βλέμματα που σε θέριζαν. Ένιωθες έντονα την ανάγκη να αντιδράσεις, να βοηθήσεις, ειδικά τα παιδιά. Εικόνες που πραγματικά σε αφήνουν άφωνο. Μακάρι να γυρνούσα πίσω ώστε να προσφέρω, όχι μόνο ως μάγειρας, αλλά να χτίσω και να οργώσω εκτάσεις.

Παντελής: Με ενθουσίασε η αποστολή στον Μαυρίκιο, όπου έπρεπε να βουτήξουμε με σκάφανδρο και να πάρουμε ένα φύκι από τον βυθό. Ήταν μαγικά και δεν έχασα την ευκαιρία να χαζέψω έναν από τους ωραιότερους βυθούς που έχω συναντήσει. Ήταν λες και βρισκόμουν σε ενυδρείο με τα πιο όμορφα ψάρια του κόσμου, τόσο φανταχτερά και έντονα σε σημείο που δεν ήθελα να βγω στην επιφάνεια. Απόλαυσα τόσο πολύ τη διαδικασία με το σκάφανδρο και ταυτόχρονα ένιωσα υπερηφάνεια και συγκίνηση όντας Καλύμνιος, καθώς το νησί έχει μεγάλη ιστορία για τα σφουγγάρια του και το σκάφανδρο ήταν για χρόνια το πιο σημαντικό εργαλείο του δύτη, είπε στο People.