Δημήτρης Καταλειφός: «Αυτές οι αξίες -να είσαι ταπεινός,να αφήνεις να σε επαινέσουν- έχουν χαθεί»

Ο γνωστός ηθοποιός, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο θάνατος του Εμποράκου», μίλησε για όσα τον έχουν απογοητεύσει, και αναπτύσσει τον συλλογισμό του που θέλει την Τέχνη να έχει μετατραπεί σε show business.

Δυσκολεύεστε να ονειρευτείτε;

Πλέον κάνω πιο προσγειωμένα όνειρα, όπως να έχω υγεία. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Αν με ρωτούσες, βέβαια, τι θα ^‘θελα αυτή τη στιγμή, θα σου 'λεγα να ήμουν ξανά 50 χρονών και να είχα τη δύναμη να πάω να ζήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, να κάνουμε εκεί μαζί με άλλους κατοίκους ένα θέατρο - εκκλησάκι και να ανεβάζουμε έργα.

Πιστεύετε ότι τα όνειρα είναι συνυφασμένα με την ηλικία;

Ε, είναι δύσκολο πια να φύγεις... Επίσης, όσο τα περιθώρια του χρόνου στενεύουν αναρωτιέσαι «Μήπως έπρεπε τελικά να είχα κάνει κάτι άλλο στη ζωή μου;». Σαράντα πέντε χρόνια στο θέατρο, δεν ξέρω τι σημαίνει να τρως Χριστούγεννα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι ή να πας ένα απόγευμα Σαββά του για έναν χαλαρό καφέ. Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό φλερτάρω με την ιδέα ενός διαλείμματος από το θέατρο. Από την άλλη σκέφτομαι «Κι αν δεν παίζω, τι θα κάνω; Μήπως βαρεθώ από την τρίτη μέρα;».

Δύσκολα μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που έχει αφιε­ρώσει τη ζωή του στο θέατρο μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό.

Πιθανόν να με πιάσει μια φοβερή κατάθλιψη! Η αλήθεια είναι πως το πιο ζωντανό κομμάτι της μέρας μου είναι η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η παράσταση. Εν προκειμένω, αυτό το θαυμάσιο έργο. Ο Θάνατος του Εμποράκου. Από την άλλη, τρως τόσο πολύ από τις ίδιες σου τις σάρκες για να αντέ­ξεις. Με συναντάς σε ένα μεταίχμιο. Δεν ξέρω αν θέλω να συ­νεχίσω να κάνω θέατρο. Αλήθεια το λέω!

Τι σας έχει απογοητεύσει;

Μιλάμε πια για θέατρα-σουπερμάρκετ. Γίνονται 35 παρα­στάσεις την εβδομάδα στον ίδιο χώρο, μοιράζονται προσκλή­σεις, κουπόνια, προσφορές, βγαίνουμε μόνοι μας και λέμε «Η παράσταση είναι sold out, ξεπουλήσαμε!». Η ελεύθερη αγορά έχει επηρεάσει τρομακτικά το θέατρο, σε σημείο που νομίζω πλέον ότι οι καλλιτέχνες έχουμε γίνει αυτοδιαφημιζόμενα προϊόντα. Ο καθένας βγαίνει facebook στο και διαφημίζει τη μούρη του, την παράσταση του, την κριτική που του γράψανε, ευχαριστεί τους κριτικούς για την κριτική που του γράψανε. Όλες αυτές οι αξίες -να είσαι ταπεινός, να αφήνεις τους άλ­λους να σε επαινέσουν- έχουν χαθεί. Τώρα μοστράρουμε τι μας έγραψε ο ένας και τι ο άλλος.

'Εχει χαθεί ο μύθος που συνοδεύει τον καλλιτέχνη...

Και ο μύθος και η αξιοπρέπεια! Όταν κάνεις μια δουλειά που έχει δημοσιότητα, δεν μπορείς να βγαίνεις και να παινεύεσαι, Ασε τους άλλους να το κάνουν! Θέλει μια αρχοντιά και μια αξιοπρέπεια το να είσαι καλλιτέχνης. Ο Κουν, που επηρέασε όσο κανείς το ελληνικό θέατρο, βγήκε ποτέ να πει «Η παράσταση είναι sοld out»; Και ούτε ήταν ποτέ Ήταν ένα εκκλη­σάκι της Τέχνης. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ένα ανήσυχο ο ν που προκαλεί, προ­βληματίζει, ανησυχεί την κοινωνία και ταράζει τα νερά. Εδώ είναι πια πόσα εισι­τήρια κόψαμε και τι ωραίοι που είμαστε. Δεν θέλω να γενικοποιώ, σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές η Τέ­χνη έχει γίνει show buisiness.

Και φαντάζομαι πως αναρωτιέστε «Τι κάνω εγώ εδώ πέρα;». Σε μια Τέχνη που, όπως είπατε, έχει γίνει show business.

Ακριβώς! Δεν ξέρω αν έχω πλέον κά­ποια θέση σε αυτό τον χώρο. Και δεν είναι ότι βιώνω μια αποτυχία και αυτή με έχει ρίξει. Αυτό υπάρχει εδώ και δυο – τρία xρόνια μέσα μου, μια αναρώτηση. Στο ίδιο μαγαζί που καθόμαστε τώρα κάποτε είχα ρωτήσει μια τραγουδίστρια αν θα τραγουδήσει ξανά την επόμενη χρονιά και μου απάντησε «εδώκαμεν, εδώκαμεν». Με την έννοια πως «ό,τι είχα να κάνω το έκανα».

Δεν σου κρύβω ότι με φόβο το μουρμουρίζω λίγο μέσα μου. Έχω σαστίσει με τον τρόπο που γίνονται σήμερα τα πράγματα. Η συνέντευξη θα μπορούσε να έχει αυτό τον τίτλο: «Είμαι σα­στισμένος»! Όλα αυτά τα χρόνια είμαι γνωστός για τη σεμνότητά μου ως καλλιτέχνης. Πήρα λοιπόν έναν δάσκαλο να μου μάθει λίγο το facebook και ύστερα από δική του πίεση μόστραρα κι εγώ στο fb τη φάτσα μου και το τρέιλερ της παράστασης για λόγους διαφημιστικούς.

Δεν σου κρύβω ότι μετά ένιωσα ντροπή για τον εαυτό μου. Σκέφτηκα «Καλά ρε ου, τι έγιναν οι αξίες σου, τα πιστεύω σου και τα ιδανικά σου; Ξαφ­νικά στα 65 πας κι εσύ να παίξεις το ίδιο παιχνίδι;». Βλέπεις, όμως, πως ή το παίζεις ή λες «χαίρεται». Από την άλλη, δεν είμαι ακόμη ένα χούφταλο που πρέπει να καθίσει στο σπίτι του. 'Εχω ακόμη δυνάμεις, επιθυμία, περιέργεια.

Πηγή: People