Συγκλονίζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Όταν ούρλιαξα από πόνο με την είδηση της απώλειας, σταμάτησαν»

Η ίδια, σε συνέντευξή της στη Real περιγράφει μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην οποία πρωταγωνιστούσε και η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη τόσο στους θεατές όσο και στην ίδια. Διαβάστε παρακάτω γιατί…

Πέρα από τις πληγές στον λαιμό, απέκτησες και πληγές στο σώμα ως Ευτυχία, στη συντα­ρακτική σκηνή που εκείνη μαθαίνει πως έχει πεθάνει π κόρη της, έτσι δεν είναι;

Η μεγαλύτερη τραγωδία που μπορεί να συμ­βεί σε μια μητέρα είναι να χάσει το παιδί της - ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός. Πώς να παίζεις αυτόν τον πόνο - κι ας έχεις ζήσει άλ­λες απώλειες λατρεμένων σου προσώπων; Ο σκηνοθέτης μας, Άγγελος Φραντζής ήθελε να γυρίσουμε αυτή τη σκηνή πριν από άλλες και του ζήτησα να την αφήσουμε τελευταία, γιατί ήξερα πως δεν θα μπορούσα εύκολα να συνέλθω, για να προχωρήσει σε κάποια άλ­λη. Κι έτσι ήταν. Έγινε μεταμεσονύκτια σε έ­ναν δρόμο στην πλατεία Αμερικής στις πέντε το πρωί... Ούρλιαζαν τα σκυλιά γύρω, μα, ό­ταν ούρλιαξα από πόνο με την είδηση της α­πώλειας, σταμάτησαν. Την κάναμε ξανά και ξανά αυτή τη σκηνή. Κοντινά, μακρινά πλά­να - γύρω στις 10 λήψεις. Με φουλ ενεργεία από το πρώτο γύρισμα. Την επόμενη μέρα τα χέρια μου ήταν γεμάτα μώλωπες, χτυπιό­μουν στο πεζοδρόμιο και στους τοίχους και δεν το καταλάβαινα. Πώς αλλιώς να βγάλεις -αυτόν τον πόνο; Πώς;

Θα την «κουβαλάμε» πάντα αυτή τη σκηνή.

Κι εγώ...

Έγραψαν πως στη συναρπαστική σκηνή θύ­μιζες τη Μέριλ Στριπ, την Παξινού...

Είναι ιδιαίτερα τιμητικά τα σχόλια αυτά, αλλά δεν τα πιστεύω. Είναι άλλα μεγέθη...

Ας μην τα πιστεύεις εσύ, τα πιστεύουμε ε­μείς που ξέρουμε τι σπουδαία ηθοποιός είσαι. Μας καθήλωσε αυτή η σκηνή.

Επειδή με αγαπάτε τα λέτε!

Ότι σε αγαπάμε είναι δεδομένο, αλλά τα λέ­με γιατί είναι η απόλυτη αλήθεια και τη γνώμη μας την ασπάζονται οι περισσότεροι.

Εστιάζουμε σε εμένα την κουβέντα μας αλ­λά -το ξέρεις καλά- η επιτυχία της «Ευτυχίας» ή της όποιας δουλειάς θεατρικής, τηλεοπτι­κής, κινηματογραφικής είναι αποτέλεσμα ομαδικής-συλλογικής δουλειάς. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αν δεν υπήρχε δυνα­τό σενάριο, γερή σκηνοθετική καθοδήγηση, εξαιρετικοί συνάδελφοι αλλά και θαυμάσιοι συντελεστές δεν θα μιλούσαμε τώρα για τη δική μου ερμηνεία. Υπάρχω στον χώρο μέσα από αυτή τη συλλογικότητα και με αυτήν πο­ρεύομαι όλα αυτά τα χρόνια. Το ξέρεις πολύ καλά εσύ που με παρακολουθείς.