Τζένη Ρουσσέα: Αποκάλυψε τι φοράει η κόρη της και μας άφησε άφωνους! (Photos)
Μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης παραχώρησε σε γνωστό περιοδικό η Τζένη Ρουσσέα.
Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου μίλησε για όλα.
Αποκάλυψε πως την έχουν ντύσει όλοι οι Έλληνες σχεδιαστές και μάλιστα ένα από τα ρούχα που είχε φορέσει σε μία παράσταση, το φοράει ακόμα η κόρη της.
«Με έχουν ντύσει όλοι οι γνωστοί Έλληνες σχεδιαστές. Έχω ξοδέψει σε ρούχα. Περισσότερο απ' όλα έχω αδυναμία στα φορέματα με την υπογραφή της Λουκίας. Φόρεμά της που έβαλα σε παράσταση συζητήθηκε πολύ και ακόμα το φοράει η Έλλη.
Ο Κώστας Μουσούρης μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω πρωταγωνίστρια και μου εμπιστεύτηκε ωραίους ρόλους. Έβλεπα πόσο τέλεια λειτουργούσε το θέατρο του και ήξερα θα μου ήταν αδύνατο να προσαρμοστώ σε άλλη ατμόσφαιρα.
Πεθαίνοντας ο Μουσούρης, μου ζήτησε να αναλάβω το θέατρο. Ο άντρας μου μου έκανε το χατίρι και μου το πήρε. Δεν μου άρεσαν οι ανάλαφρες κωμωδίες. Για να είμαστε ασφαλείς ανεβάσαμε δύο έργα ταυτόχρονα. Το "Η γυναίκα φάντασμα" και το "Καλοκαίρι και καταχνιά".
Το "Καλοκαίρι και Καταχνιά" έκανε πέντε φορές περισσότερα εισιτήρια και παίχτηκε δύο σεζόν.
Το καλοκαίρι του 1983 στη Ζάκυνθο, ενώ κάναμε σχέδια για τον χειμώνα που θα γιορτάζαμε τα 50 χρόνια του θεάτρου "Κώστας Μουσούρης", έμαθα από τρίτους ότι έχασα το θέατρο μου, το θέατρο που στα καμαρίνια και τη σκηνή του πέρασα 25 ολόκληρα χρόνια. Από εκείνη τη μέρα έφυγα από αυτό το θέατρο και έκλεισα το κεφάλαιο αυτό για πάντα».
«Στις τελευταίες ταινίες μου δούλεψα με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ήταν μοναδική εμπειρία, σπουδαίο κεφάλαιο για όλους μας, τελειομανής. Στον "Μελισσοκόμο" είχα μια σκηνή για την οποία έπεσα αναρίθμητες φορές κρατώντας έναν δίσκο σπάζοντας μία εκατοντάδα ποτήρια.
Μετά ήρθε το "Βλέμμα του Οδυσσέα", όπου τον ένιωσα περισσότερο και άφησα τον εαυτό μου στις οδηγίες του. Ήταν βαθιά ρομαντικός, διαχρονικός και πλήρως συγκινητικός, αν τον καταλάβαινες».
«Το σπίτι της Σοφιανοπούλου ήταν από τα πιο όμορφα αρχοντικά στην Αθήνα. Πρόλαβα τις τελευταίες αναλαμπές μιας καλής ζωής εκεί. Πιεζόμουν συχνά με τις άσχετες παρέες που σύχναζαν στον Πύργο της Αχαρνών. Είχαμε τις "Ελεύθερες Δεύτερες" από το πρωί ως τις 12 το βράδυ, όπου έπρεπε να είμαι η οικοδέσποινα μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία, αλλά δεν ήμουν πλασμένη γι' αυτό. Με ενοχλούσε αυτός ο θόρυβος.
Ύστερα από κάποιο σημείο θεωρούσα ότι το να απομακρυνθώ ήταν ένα είδος αυτοπροστασίας από το να είμαι κοινωνικά αποδεκτή. Ένα βράδυ κατέβασα τον γενικό και εξαφανίστηκα στο σκοτάδι. Πίστεψαν ότι έγινε τυχαία και συνέχισαν. Επίσης, βαριέμαι να μαγειρεύω. Δεν το έκανα και πότε. Πάντα είχαμε μια οικιακή βοηθό. Αν ήμουν μόνη μου, θα είχε εξαφανιστεί, δεν θα έτρωγα τίποτα».
«Τώρα που έχουμε ένα μικρό αγόρι στην οικογένεια, τον εγγονό μου, βλέπω ότι τα αγόρια έχουν άλλη χάρη. Ανεβαίνω στην Κηφισιά γιατί θέλω να τον βλέπω συχνά, τον βρίσκω χαριτωμένο και έξυπνο.
Τα καλοκαίρια στο νησί γίνεται και δεινός ψαράς, με την ψαριά του στρώνουμε τραπέζι. Τις βάσεις για οτιδήποτε καλό τις πήρα από τους γονείς μου και το νησί μου. Θα ήταν διαφορετικά αν είχα γεννηθεί αλλού.
Η Ζάκυνθος είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά μου, παθαίνω ταραχή, ταχυπαλμία μόλις φτάνουμε στο λιμάνι. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου έχοντας κάνει έναν μονόλογο στη ζωή μου.
Είναι της γιαγιάς μου που έχει γραφτεί από την ίδια το 1900. Μέσα του περικλείονται όλη η Ιστορία και η γλώσσα του νησιού μας. Κάποιοι σκηνοθέτες θέλησαν να συνεργαστούμε, νομίζω ότι θα ταίριαζε στον κινηματογράφο για να γίνει ταινία.
Δεν έχει βρεθεί όμως ο παραγωγός. Αυτή είναι η τελευταία μου επιθυμία. Και να παίξω όχι πολλά δυο τρία έργα ακόμα. Νιώθω ότι μπορώ να βγάλω ακόμα παραστάσεις. Τώρα το τι σχεδιάζει ο Θεός είναι άλλη υπόθεση», είπε στο Gala.