Γνωστός ηθοποιός αποκαλύπτει: «Όταν οι γονείς μου χώρισαν, βρήκα ευκαιρία να το σκάσω από το σπίτι»

Ο γνωστός ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τα μαθητικά χρόνια και για το πώς πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός.

«Ήμουν ένας ασταθής μαθητής. Στα περισσότερα μαθήματα έπαιρνα βαθμούς γύρω στη βάση. Μόνο στα αρχαία και στην έκθεση ήμουν καλός. Αυτό το όφειλα περισσότερο στον καθηγητή που είχα στη Γαλλική Σχολή, τον κύριο Ληξουριώτη, που τον έβλεπα περισσότερο και από τους γονείς μου. Τον είχα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, αλλά και σε ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα. Επειδή υπήρχαν ήδη δύο δικηγορικά γραφεία έτοιμα, ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Οταν, όμως, ήμουν στην Ε' Γυμνασίου, οι γονείς μου χώρισαν και βρήκα ευκαιρία να το σκάσω από το σπίτι. Τις δυο τελευταίες τάξεις του γυμνασίου τις τέλειωσα μόνος μου σε άλλο σπίτι. Κι αυτό γιατί επένδυσα στις ενοχές των γονιών μου. Έμενα μόνος στον Πειραιά, σε ένα σπίτι που είχε νοικιάσει η μητέρα μου από μια φίλη της. Παράλληλα τα βράδια δούλευα για να έχω έξτρα χαρτζιλίκι - ντελίβερι αλλά και σερβιτόρος σε πιτσαρία», εξηγεί στο People ο Γιώργος Κιμούλης.

Ωστόσο, δεν διστάζει να παραδεχτεί πως αυτά ήταν και δύο επικίνδυνα χρόνια, γεμάτα με έντονες στιγμές και με πολλή αλητεία.

«Η βία ήταν πολύ έντονη. Η μπουνιά ήταν σαν να έλεγες "καλημέρα" στον δρόμο. Και επειδή είχα μια καλοαναθρεμμένη κάπως φυσιογνωμία, έπρεπε να παίζω τρεις φορές παραπάνω ξύλο από τους άλλους. Το ότι γλίτωσα οφείλεται στο θέατρο, αλλά και στην πολιτική ένταξη μου στον χώρο της Αριστεράς» αρκείται να πει. Τελειώνοντας τη Γαλλική Σχολή στον Πειραιά, αποφασίζει να αφήσει τελικά τα έδρανα της Νομικής για το θέατρο. Η αφορμή; Για τα μάτια μιας κοπέλας... «Δεν είχα δει θέατρο στη ζωή μου. Έπαιζα μπάσκετ στη Γλυφάδα και στον Πειραϊκό. Δεν ήμουν, όμως, καλός μπασκετμπολίστας. Μετρούσα βίδες στον πάγκο.

Κάποια στιγμή όμως, μια κοπέλα με την οποία έβγαινα τότε με εγκατέλειψε για έναν ηθοποιό. Έψαχνα να τον βρω για να δω πώς ήταν αυτός και έτσι είδα θέατρο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τελικά, μου είχαν δώσει λάθος πληροφορία κι αυτός δεν έπαιζε στη συγκεκριμένη παράσταση. Εγώ όμως είδα μπροστά μου το θαύμα. Το έργο ήταν ο Κάσπαρ του Peter Handke. Ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Δεν πρέπει να καταλάβαινα και πολλά πράγματα από αυτό, αλλά κάτι έπαθα. Ξέχασα και τη φίλη που είχα χάσει και αυτόν που έψαχνα και είπα: "Αυτό που βλέπω θέλω να το κάνω κι εγώ"». Από εκείνο κιόλας το βράδυ αποφασίζει να μη δώσει εξετάσεις στη Νομική. «Την επόμενη μέρα, πήγα στο σπίτι του πατερά μου, που τότε έμενε με τον μικρότερο μου αδελφό, για να του το πω.

Είχε μόλις ξυπνήσει και όταν του το ανακοίνωσα, έδειξε σαν να μη με πολυπίστευε. Μου απάντησε απλώς ένα "καλά καλά". Αυτό, όμως, το "καλά καλά" το εισέπραξα ως θετική απάντηση κι έτσι έδωσα εξετάσεις για τη Δραματική Σχολή. Η μητέρα μου έγινε έξαλλη όταν το έμαθε, αλλά με την πάροδο του χρόνου τα βρήκαμε. Έγινε η μεγαλύτερη θαυμάστρια μου. Με στήριζε με ό,τι είχε και δεν είχε, μέχρι που έφυγε απ' τη ζωή».