Γιώργος Κιμούλης: «Από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου άλλαξαν όλα» (photos)
Το 1995 o Γιώργος Κιμούλης έρχεται αντιμέτωπος με έναν νέο ρόλο στη ζωή του, εκείνον του πατέρα.
Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για το αν η πατρότητα ήταν κάτι που τον απασχολούσε, αλλά και για τις ατελείωτες ώρες που εργάζεται.
«Εγινα πατέρας στα 39 μου. Όταν συναποφασίζεις να κάνεις ένα παιδί, πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τον άνθρωπο με τον οποίο θα γίνετε γονείς. Συνήθως κάνουν παιδιά επειδή ερωτεύονται το άλλο πρόσωπο. Κατά την άποψη μου, πρέπει να κάνεις παιδιά με εκείνον που πιστεύεις πως θα είναι καλός πατέρας ή με εκείνη που πιστεύεις πως θα είναι καλή μητέρα. Όταν γεννήθηκε το παιδί μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως το μέλλον μου έχει πρόσωπο. Από τότε που γεννήθηκε άλλαξαν όλα. Αυξήθηκαν ορισμένες φοβίες που είχα, όπως το να μπαίνω σε αεροπλάνο, και σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε επικίνδυνο έκανα στο παρελθόν. Και όλα αυτά σταμάτησαν αυτόματα, χωρίς να το προσπαθήσω».
Τώρα που η Μαριάννα είναι πλέον 25 ετών, θεωρεί πως ήταν καλός πατέρας;
«Δεν μπορώ να σ' το πω εγώ αυτό. Αντιθέτως, μπορώ να σου πω ότι αν μεγάλωνα μόνος μου την κόρη μου, δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο ισορροπημένο παιδί όσο είναι τώρα. Υπήρχε μια ισορροπία στην ανατροφή της. Έχει μια πολύ καλή μάνα». Πέρα από τη σχέση πατέρα -κόρης, ο ηθοποιός εξομολογείται πως είναι και φίλοι μεταξύ τους, ενώ δηλώνει χαρούμενος που ασχολείται με την υποκριτική. «Θα μιλήσουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση και είμαι πάντα δίπλα της σε ό,τι θελήσει» προσθέτει.
Όταν ρωτήθηκε αν είναι ευτυχισμένος με όσα έχει ζήσει, η απάντηση του είναι σαφής:
«Σε αυτή τη ζωή θεωρώ πως δεν ερχόμαστε να ευτυχήσουμε ή να δυστυχήσουμε, αλλά για να ζήσουμε. Έχω ζήσει έντονα, με καλές και κακές στιγμές». Τη σχέση του με τα χρήματα θα τη χαρακτήριζε ακραία αδιάφορη. «Τη δεκαετία 1990-2000 είχα από τις δουλειές μου έναν τεράστιο τζίρο. Το 2005 είχα ένα τεράστιο χρέος. Τι έφταιξε; Μάλλον το ότι έχτισα ένα δικό μου θέατρο ιδίοις εξόδοις. Δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ από το κράτος» τονίζει στο People.
Μολονότι έχει μεγαλώσει, εξακολουθεί να εργάζεται ατελείωτες ώρες.
«Πλέον εργάζομαι με τον δεκαπλάσιο κόπο, αλλά και με λιγότερο πάθος. Η ηλικία στερεί το πάθος. Είναι, όμως, φυσικό. Πέρα από το θέατρο, μου αρέσει να κάνω ταξίδια» τονίζει.
Το θέατρο στην Ελλάδα είναι καλό; Γίνονται αξιόλογες παραστάσεις;
«Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι. Αυτό που ίσως με ανησυχεί λίγο είναι η μόδα που άρχισε να επικρατεί από το 2000 και μετά. Εχει ανέλθει στον θώκο της θεατρικής εξουσίας μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι ο σκηνοθέτης είναι ο αρχηγός των πάντων. Λες και αυτός είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης της θεατρικής πράξης. Και ακούς νέους ηθοποιούς να σου λένε, όταν τους ζητήσεις να σου πουν τον λόγο που συμμετέχουν σε μια παράσταση, "Γιατί το σκηνοθετεί ο τάδε" και αν επιμείνεις στην ερώτηση, δεν έχουν απάντηση.
Δεν θα σου μιλήσουν για το έργο, το κείμενο και τα ερωτήματα που θέτει στον κόσμο. Πιστεύω πως θα αλλάξει κάποτε αυτό. Είμαστε χώρα ηθοποιών, είτε αρέσει αυτό είτε δεν αρέσει. Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρώ κάποιες φορές είναι μια συγκρατημένη σκηνική συμπεριφορά. Υπάρχει μια απόσταση από τα δρώμενα στην υποκριτική τους. Ένα είδος μη συμμετοχής. Για μένα δεν υπάρχει χειρότερη στάση από αυτήν. Ζούμε σε μια κοινωνία που η μη συμμετοχή είναι το ζητούμενο για το σύστημα Και το να παίρνεις εσύ τη μη συμμετοχή και να την κάνεις έργο τέχνης είναι απαράδεκτο. Επιμένω πως το θέατρο χρειάζεται μια στροφή προς τον ρεαλισμό. Στην απόλυτη συμμετοχή».