Γνωστός ηθοποιός δήλωσε: «Τρόμαζα να μην αρρωστήσουν τα παιδιά μου, δεν είχα να πληρώσω το γιατρό»

Πρόκειται για τον Σπύρο Μισθό, ο οποίος μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια διαμάχης και δικαστηρίων δικαιώθηκε.

Κάποιοι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μας και δεν τους κρίναμε σωστά;

«Εγώ έχω χωρίσει εδώ και πέντε χρόνια. Τα παιδιά μου τα έχω πέντε χρόνια μαζί μου και είμαστε μόνο οι τρεις μας. Έχω πάρει την επιμέλεια των παιδιών μου με δικαστική απόφαση».

Πέρασες δύσκολες καταστάσεις. Πόσο εύκολο είναι να τις συζητάς;

«Θέλω να τις συζητήσουμε δεν έχω πρόβλημα. Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι μόνος, το μόνος δεν το καταλαβαίνει κανείς. Όλοι μέσα από μια οικογένεια έχουν γονείς, αδέρφια, έχουν κάποιον άνθρωπο. Εγώ έχω δύο συγγενείς που μου έχουν μείνει, έναν θείο που με βοηθούσε πάρα πολύ και δυστυχώς μόλις δικαιώθηκα έφυγε από τη ζωή. Πόσο καρμικό; Θέλω να σου πω πως με έχουν βοηθήσει πάρα πολλοί άνθρωποι όλον αυτόν τον καιρό και έχουν σταθεί δίπλα μου και οικονομικά».

Δύσκολη απόφαση που δεν τολμούν εύκολα οι άντρες.

«Δεν ξέρω αν έχει θάρρος ή τόλμη... Ξέρω ότι λατρεύω τα παιδιά μου. Δεν είχα διανοηθεί ποτέ τη ζωή μου από την ώρα που γεννήθηκαν αυτά τα δύο πλάσματα, να ζήσω χωρίς αυτά».

Πολύ συνειδητοποιημένος ως πατέρας.

«Ναι γιατί ίσως, παντρεύτηκα αρκετά μεγάλος. Όταν ήρθε η Αννα, ήμουν 46 χρονών».

Πέρασες πολύ δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια χωρίς οικονομικούς πόρους και σύνταξη που θα μπορούσες να είχες βγάλει;

«Έχω τα παιδιά μου, έχω την υγειά μου, τα δύσκολα δεν πέρασαν ακόμα, πιστεύω ότι πολύ σύντομα, όμως θα τελειώσουν όλα αφού δικαιώθηκα με την απόφαση του δικαστηρίου που πήρα στα χέρια, μου πριν λίγες μέρες. Οι δυσκολίες ήταν πολλές και όχι γιατί μπορεί να πέρασα χωρίς να έχω τσιγάρα αλλά γιατί πέρασα σκεπτόμενος τι θα ταΐσω αύριο τα παιδιά μου... τι θα κάνω με τα σχολεία τους, την φροντίδα τους. Τρόμαζα στο να μην αρρωστήσουν γιατί πώς θα πληρώσω τον γιατρό. Πάντα πίστευα πως θα δικαιωθώ. Θεωρώ αδιανόητο, ακατανόητο, να βγάζουν τη μητέρα με ανήλικο, τον χήρο πατέρα με ανήλικο και να μην βγάζουν τον πατέρα που έχει δικαστική απόφαση μόνιμη και αμετάκλητη επιμέλειας δύο ανηλίκων. Που σημαίνει - υποθέτω- χωρίς να είμαι νομικός, ότι ο νομοθέτης βγάζει τον χήρο πατέρα γιατί είναι μόνος του, πέθανε η γυναίκα του και κρατάει μόνος του τα παιδιά. Δηλαδή εγώ δεν είμαι μόνος με δυο παιδιά;

Αυτό με τους νόμους είναι απίστευτο, είναι τραγικό. Πέρα από το ότι νομίζω ότι δεν έχει κανένα δημοσιονομικό κόστος γιατί είμαστε ελάχιστοι σ’ αυτή την περίπτωση. Να πεις ότι ξοδεύω το κράτος για κάτι; Απλά ίσως από αμέλεια... Το θεωρώ και αυτό αδιανόητο γιατί μέσα από τα χαρτιά του δικαστηρίου, τις αποφάσεις, φαίνεται αν είναι μια διαμάχη πραγματική, αν έχει χωρίσει ένας άνθρωπος, αν ζει μόνος του με τα παιδιά του, δηλαδή αν δεν έχεις σαν κράτος τον μηχανισμό να ελέγξεις αυτό το κομμάτι, τότε τι κράτος είσαι; Δεν μπορεί κάποιος να διαπιστώσει αν εγώ ζω μόνος μου, στη διεύθυνση με τα παιδιά μου; Για όνομα του Θεού είναι αδιανόητα πράγματα, ίσως γιατί είμαστε ελάχιστοι σε όλη την Ελλάδα».

Θέλω τώρα να σε πάω σε ένα άλλο κομμάτι. Στα ωραία τα χρόνια, που ο κόσμος καθηλωνόταν να δει τον Σπύρο Μισθό να παίζει στο «Καλημέρα Ζωή»...

«Ξεκίνησα από τη «Λάμψη» και συνέχισα στο «Καλημέρα ζωή» καθημερινά».

Πως το έζησες όλο αυτό εσύ σαν άνθρωπος;

«Κοίταξε, εγώ έχασα το μέτρο. Χάνεται το μέτρο και χάνεται και το κριτήριο... Μέσα στην καθημερινότητα χάνεις την αίσθηση του αν.. βαθμολογείς μια σκηνή από το ένα μέχρι το δέκα. Λες ποια ήταν καλύτερη αυτή που γύρισα εχθές ή αυτή που γύρισα σήμερα; Χάθηκαν καταπληκτικές σκηνές μέσα στην καθημερινότητα, χάθηκε η αξία, το μέτρο σύγκρισης. Δεν είχες μέτρο σύγκρισης πλέον στο καθημερινό σίριαλ».

Βγαίνατε έξω και γινόταν χαμός, ήσασταν είδωλα...

«Ναι και πίστεψε με κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», είπε στο Χάι.