Μιχάλης Μητρούσης για Μαρίλια: «Στα 5 της χρόνια είδε αρχαία τραγωδία. Και τώρα παίζουμε μαζί»

Πατέρας και κόρη μιλούν στο περιοδικό People για τη σχέση, τη συνεργασία τους αλλά και τις γλυκιές οικογενειακές τους αναμνήσεις.

Κύριε Μητρούση, πόσο κοπιάσατε για να μετράτε σήμερα στην υποκριτική μια πορεία σαράντα πέντε χρόνων;
«Δούλευα από 6 χρόνων. Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, για να τα βγάλω πέρα εργαζόμουν ως σερβιτόρος, βοηθός σερβιτόρου, βιβλιοπώλης, μανάβης. Έπειτα στη δραματική δούλευα ως κομπάρσος στο θέατρο. Όμως δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω και να εξελίσσομαι. Γι’ αυτό από τους 30 φοιτητές διακριθήκαμε οι 5. Ανάμεσα σε αυτούς και η συμμαθήτριά μου η Τάνια Τσανακλίδου. Δεν ήταν μια εύκολη διαδρομή, αλλά ήμουν ανήσυχο πνεύμα.

Σκέψου ότι επειδή δεν είχα λεφτά ώστε να αγοράσω βιβλία πήγαινα συνεχώς στη δανειστική βιβλιοθήκη της ΧΑΝΘ. Εκείνη την εποχή μάλιστα διέθετε ένα βαν το οποίο πήγαινε στις συνοικίες και προμήθευε τους βιβλιόφιλους. Φυσικά καθένας δικαιούνταν ένα βιβλίο την εβδομάδα, γι’ αυτό και εγώ έφερνα μαζί τον πατέρα, τη μάνα και τον αδελφό μου.

Ήταν ο μόνος τρόπος να πάρω τέσσερα βιβλία μαζί. Κατάφερα και διάβασα όλο το παγκόσμιο θέατρο. Ο αγώνας για την εξέλιξή μου ήταν διαρκής στο πέρασμα των χρόνων. Συγκεκριμένα, μια εποχή δουλεύαμε στο θέατρο με τον κουμπάρο μου, τον Δημήτρη Πιατά, και επειδή δεν πληρωνόμασταν τραβούσαμε ηλεκτρολογικά καλώδια σε οικοδομές για το μεροκάματο»

Ωστόσο, η Μαρίλια δεν έχει περισσότερες ευκαιρίες λόγω του δικού σας ονόματος;
Μιχάλης: «Την αφήνω να κάνει λάθη ώστε να μάθει μέσα από αυτά. Όμως, αν μπορώ να βοηθήσω, σαφώς θα το κάνω. Εδώ το έχω κάνει για τόσο κόσμο, δεν θα το έκανα για το παιδί μου; Ορισμένοι το θυμούνται, όμως από άλλους έχω παράπονο, με απογοήτευσαν. Η αχαριστία βασιλεύει. Πρέπει να ευγνωμονείς αυτόν που σου προσφέρει και θεωρώ πως όταν κάνεις καλό, αυτό το καλό γυρίζει πίσω
Σκέψου πως από το 1998 έως το 2005 που διηύθυνα το θέατρο Χυτήριο είχα έναν εργάτη από τη Β. Ήπειρο, εξαιρετικό παιδί. Επειδή ήταν νεφροπαθής, τρεις μέρες την εβδομάδα έπρεπε να πηγαίνει για αιμοκάθαρση, έτσι αναλάμβανα μόνος μου όλη την καθαριότητα, δεχόμενος φυσικά επικριτικά σχόλια καθώς «Δεν αρμόζει σε έναν διευθυντή αυτή η εικόνα». Δεν του στέρησα μεροκάματο γιατί το παιδί, όταν ερχόταν, έκανε δουλειά που θα έκαναν δέκα εργάτες μαζί. Δεν το μετάνιωσα ποτέ και έκτοτε μου έρχονταν συνέχεια δουλειές»

Λίγο πριν κλείσουμε την όμορφη συνάντησή μας θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τον καλλιτεχνικό χώρο στον οποίο έχετε ζήσει αυτά τα χρόνια.
Μαρίλια: «Όταν ήμουν 7 χρόνων, γνώρισα δύο ανθρώπους που αποδείχτηκαν πολύ σημαντικοί για εμένα, τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Με έκαναν κυριολεκτικά να αγαπήσω τη μουσική. Μεγαλώνοντας τους το είπα και χαίρομαι γιατί με τη Λίνα έχουμε σχέσεις μέχρι και σήμερα. Μικρή είχα πλήρη άγνοια από πόσο σπουδαίους ανθρώπους περιτριγυρίζομαι»

Μιχάλης: «Οι πιο γλυκές αναμνήσεις ήταν οι οικογενειακές. Ήθελε από πολύ μικρή η Μαρίλια να έρχεται στο θέατρο και τελικά κοιμόταν στα καθίσματα. Όταν την αποτρέπαμε λέγοντάς της ότι θα κουραστεί και θα υποφέρει, εκείνη μας έλεγε «Δεν πειράζει να υποφέρω, θα κοιμηθώ εκεί». Είναι από τα προνομιούχα παιδιά καθώς είδε και πολλές παραστάσεις μαζί μας. Στα 5 της χρόνια είδε αρχαία τραγωδία. Και τώρα παίζουμε μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενος για την εξέλιξή της».

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS