Βασίλης Μπισμπίκης: «Έχω συναισθηματική σύνδεση με το περιθώριο»
Βασίλης Μπισμπίκης: «Έχω έρθει, από πολύ μικρή ηλικία, σε επαφή με όλο τον κόσμο του περιθωρίου. Έχω συναισθηματική σύνδεση μαζί του. Τώρα δεν έχω πια τα κότσια, να είμαι εκεί»
Το περιθώριο, το ρίσκο, οι αποφάσεις, η επιτυχία και η δύναμη. Ο εκρηκτικός σκηνοθέτης και ηθοποιός μιλάει με αφορμή τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», στην οποία πρωταγωνιστεί
Κάνεις πρόβες για τα «Κόκκινα φανάρια»…
Μέσα Μαρτίου θα τα ανεβάσω στο Cartel τα «Κόκκινα φανάρια». Θα είναι ένα άλλο έργο, ουσιαστικά. Η δομή του, όμως παραμένει. Τα «θέλω» των χαρακτήρων και η συντριβή τους είναι ίδια. Όμως το φέρνουμε στο 2020. Οι πόρνες της Τρούμπας του '60 γίνονται τραβεστί στον σημερινό Βοτανικό. Ο καπετάνιος γίνεται φορτηγατζής. Ο χορογράφος Δημήτρης Παπάζογλου θα υποδυθεί την Κατερίνα. Μέσα από τα «Κόκκινα φανάρια» ήθελα να εξερευνήσω τι σημαίνει για εμάς το «περιθώριο».
Μπορείς να το «δεις» σωστά;
Ναι, νομίζω ότι μπορώ. Έχω έρθει, από πολύ μικρή ηλικία, σε επαφή με όλο τον κόσμο του περιθωρίου. Έχω εικόνα, έχω μιλήσει πολύ, έχω υπάρξει εκεί, έχω φίλους έχω συναισθηματική σύνδεση μαζί του.
Τι είναι αυτό που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε για το περιθώριο;
Αυτό που αναγνωρίζω πάρα πολύ έντονα σε αυτούς τους ανθρώπους -και με γοητεύει- είναι το τραύμα. Το προδομένο όνειρο ενός ανθρώπου, αυτό που τον έχει εμβολίσει στην άκρη, επειδή ο ίδιος πρώτα από όλα, αρνείται να ζήσει στην πραγματικότητα.
Με δεδομένη την επιτυχία των ακραίων παραστάσεων, σκέφτεσαι ότι το περιθώριο ίσως γίνει «της μόδας»;
Μα, πάντα ήταν της μόδας! Πάρε τις ταινίες του Σκορσέζε, του Ταραντίνο... Όλοι γοητεύονται από το περιθώριο και από τους αλήτες. Είναι η ζωή, η περιπέτεια, το παραμύθι που δεν μπορούν να ζήσουν. Και αφού δεν μπορούν να το ζήσουν, τουλάχιστον το ονειρεύονται, μέσα από το θέατρο ή το σινεμά.
Εσένα τι σε ώθησε να το εγκαταλείψεις;
Σε πρώτη φάση, ο εγωισμός μου, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση. Σε δεύτερη φάση, το θέατρο. Τώρα δεν έχω πια τα κότσια, να είμαι εκεί. Κουράστηκα. Είναι και επικίνδυνο (χαμογελάει). Συμβιβάζεσαι, λοιπόν, με έναν τρόπο. Σταματάς να ρισκάρεις και είναι πρόβλημα αυτό. Όμως ξέρεις τι γίνεται; Υπάρχει ένα θέλω που λέει «να είμαι ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου». Αλλά υπάρχει και ένα... αντι-θέλω: «Να έχω αποδοχή». Και αυτά τα δύο συγκρούονται.
Φαντάζομαι, έχεις στο μυαλό σου και το παιδί σου...
Μεγάλος παράγοντας το παιδί. Όμως βασικά, είναι παράγοντας ευτυχίας. Πάντα ήθελα να έχω παιδί. Τα αγαπάω τα παιδιά, πολύ.
Πηγή: Real