Ορφέας Αυγουστίδης: «Αποδέχομαι το παρελθόν μου και δεν ντρέπομαι για αυτό»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης μόλις στα 35 του έχει καταφέρει να θεωρείται ένας απο τους πιο ταλαντούχους πρωταγωνιστές της γενιάς του. Ο ίδιος δηλώνει πως αν δεν είχε γίνει ηθοποιός θα μπορούσε να είναι ένας καλός πωλητής ή ένας μερακλής μάγειρας

Πόσο συχνά νιώθεις να μη φτάνουν οι ώρες της ημέρας
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα η μέρα μου να έχει πέντε-έξι έξτρα ωρίτσες. Να ξυπνάω χαλαρά, να στύβω φρέσκα πορτοκάλια και να πίνω τον χυμό μου οργανώνοντας παράλληλα τις δουλειές μου.

«Δεν περνάει μέρα που να μην...». Συμπλήρωσέ μου τη φράση.
Δεν περνάει μέρα που να μη μαγειρέψω! Και αυτό γιατί μου αρέσει να φροντίζω τον εαυτό μου, την υγεία μου, το σπίτι μου και τους ανθρώπους δίπλα μου. Κάθε Τρίτη μάλιστα θα πάω στη λαϊκή της γειτονιάς μου στον Κεραμεικό να πάρω τα υλικά μου και στη συνέχεια θα περάσω μια βόλτα από τη Βαρβάκειο Αγορά, που έχω τον άνθρωπο μου και ξέρω ότι θα μου δώσει ένα φρέσκο κομμάτι κρέας.

Ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου;
Φτιάχνω πολύ νόστιμα παραδοσιακά φαγητά, από πίτες μέχρι παστίτσιο. Βέβαια, παστίτσιο έφτιαχνα ήδη από τα 21 με δική μου μπεσαμέλ. Γενικά, προτιμώ τη μεσογειακή κουζίνα.

Μένεις πολλά χρόνια μόνος σου;
Έχω φύγει από το σπίτι εδώ και 13 χρόνια. Προτιμούσα να έχω τον δικό μου χώρο και την ίδια στιγμή να αφήσω χώρο στη μητέρα μου, η οποία δεν ήθελε φυσικά, αλλά έτσι γίνεται πάντα.

Μεγάλες επαναστάσεις έχεις κάνει; Aπό τη δουλειά που επέλεξες μέχρι τον τρόπο ζωής σου.
Η δουλειά που επέλεξα δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί «επανάσταση» από τη στιγμή που έπεσε τόσο πολύ το μήλο κάτω από τη μηλιά! (σ.σ. η μητέρα του, Μαρία Τζομπανάκη, όπως και ο πατέρας του, Ντίνος Αυγουστίδης, είναι επίσης ηθοποιοί). Επανάσταση θα είχα κάνει αν είχα γίνει δικηγόρος, για παράδειγμα. Θυμάμαι πάντως να είμαι αρκετά αντιδραστικός έφηβος. Κάναμε καταλήψεις στο σχολείο, είχα κάτι ελεεινά looks στα μαλλιά – βαμμένα κόκκινα μπροστά με μωβ τσουλούφια πίσω και πιο πριν, εποχές Γυμνασίου, μακριά μαλλιά κοτσίδα, φαρδιά ρούχα και παπούτσια Reef. Αποδέχομαι, όμως, πως κάποτε ήμουν αυτό το παιδί και μέσα μου είμαι ακόμη. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη στους ανθρώπους να πετάξουν το παρελθόν τους, είτε γιατί ντρέπονται είτε γιατί πλέον δεν συνδέονται με αυτό. Aλλά είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι σου το παρελθόν. Είναι αυτό που είσαι τώρα. Οπότε γελάω με αυτό το παιδί και ταυτόχρονα νιώθω νοσταλγία, τρυφερότητα και κάποιου είδους συμφιλίωση

Πηγή:People