Ορφέας Αυγουστίδης: «Οι γονείς μου δεν ήταν τσογλάνια»

«Καμιά φορά λέμε «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω», αλλά στην πραγματικότητα δεν θα πάθεις κάτι αν μετακινηθείς λίγο.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου να έχουν αξία για σένα και να μην πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος, ο πιο σημαντικός και πως όλοι οφείλουν να σε κανακεύουν» δηλώνει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του σε εβδομαδιαίο περιοδικό ο Ορφέας Αυγουστίδης.

Νιώθεις να μεγαλώνεις όμορφα;
Σχετικό είναι αυτό! Μπορεί σε δεκαπέντε χρόνια να σου πω για αυτή την περίοδο της ζωής μου «Τι λάθος που τα έκανα όλα!». Προς το παρόν, νιώθω ότι συμμετέχω αρκετά σε αυτό που μου συμβαίνει στη ζωή. Και δεν μιλάω μόνο για τη δουλειά.
Πιστεύω ότι είμαι γειωμένος και κοντά στον εαυτό μου. Έχω αγκαλιάσει τις αδυναμίες μου και παλεύω με τις ενοχές μου.
Συμφιλιώνομαι όλο και περισσότερο με τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι γονείς μου και με αυτό που είναι οι ίδιοι. Κι αυτό κάνει τη σχέση μου μαζί τους πιο ανακουφιστική.

Οι ενοχές καταλαμβάνουν σημαντικό κομμάτι της ζωής σου;
Δεν θα έλεγα περισσότερο από των άλλων ανθρώπων. Νομίζω ότι οι ενοχές είναι πρόβλημα όλων μας, είναι φυτεμένες στο DNA μας για πάρα πολλούς λόγους.
Είτε λόγω του θρησκευτικού παρελθόντος της Ελλάδας είτε λόγω του γενικότερου συντηρητισμού που μας διακρίνει. Ζούμε και σε μια περίεργη εποχή...

Τι συμβαίνει με αυτή την εποχή;
Δεν ξέρω κι εγώ παρατηρώ. Ξέρω ότι δεν μπορώ να την αλλάξω, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αντισταθώ σε ό,τι δεν μου αρέσει και να αποφασίσω εγώ πώς θέλω να είμαι. Σίγουρα, ζούμε σε μια εποχή που δεν με γοητεύει.
Δεν μου αρέσει, για παράδειγμα, να βλέπω νέα κορίτσια να φροντίζουν με τόσο ακραίο τρόπο τον εαυτό τους. Αλλά τι να κάνουμε; Η κάθε εποχή έχει τα «μαύρα» της.

Μια και αναφέρθηκες πριν στους γονείς σου, είσαι από τα λίγα, για να μην πω ελάχιστα, παιδιά ηθοποιών που δεν τους επισκίασε το όνομα των διάσημων γονιών τους.
Ναι, όπως φάνηκε, δεν συνέβη αυτό. Έχει να κάνει με τις προσωπικές επιλογές του καθενός αλλά και με το γεγονός πως και οι δύο μου γονείς υπήρξαν στον χώρο με αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Δεν ήταν τσογλάνια, οπότε μου άφησαν πολύ ζεστό χώρο και έχει σημασία όταν μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά, να συναντάς ανθρώπους που εκτιμούν τους γονείς σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχεις μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Επίσης δεν ήταν εκκωφαντικός ο τρόπος που υπήρχαν στον χώρο, ώστε να αντιδράσω και να υπάρξω αλλιώς μέσα σε αυτόν. Δεν προσπάθησα δηλαδή να είμαι κάτι κόντρα στους γονείς μου αλλά ούτε και να μπω στο αυλάκι που άνοιξαν αυτοί.
Παίξει ρόλο και ο τρόπος που το χειρίστηκαν οι ίδιοι, με άφησαν ελεύθερο να δοκιμάσω, να κάνω τα λάθη μου, να μετανιώσω, να γκρινιάξω και να λουστώ τις συνέπειες των επιλογών μου.

Τελικά, τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα, όπως είθισται να λένε;
Ήμουν κακομαθημένος μέχρι το μεδούλι! (γέλια)

Σοβαρά;
Όχι αλλά και ναι μαζί. Κοίτα, έχω κάποιες παραξενιές και μικρές ιδιοτροπίες που τις ξέρουν αυτοί που με ανέχονται, δηλαδή οι φίλοι μου και η σύζυγός μου.
Αλλά προσπαθώ να διορθώνω τον εαυτό μου και να γίνομαι λιγότερο αφόρητος για τους άλλους. Καμιά φορά λέμε «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω», αλλά στην πραγματικότητα δεν θα πάθεις κάτι αν μετακινηθείς λίγο.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου να έχουν αξία για σένα και να μην πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος, ο πιο σημαντικός και πως όλοι οφείλουν να σε κανακεύουν.

Μικρός, σε ποιον ηθοποιό ήθελες να μοιάσεις;
Υπήρξε μια περίοδος που για όλους μας πρότυπο ήταν ο Johnny Depp.
Γιατί «έσπασε» την εικόνα του, μεταμορφωνόταν και αντιμετώπιζε τα πράγματα πιο κινηματογραφικά. Έχω συναντήσει πολλούς συναδέλφους της γενιάς μου που γουστάραμε τότε Johnny Depp όταν έκανε τον Νεκρό του Jim Jarmudch ή τον Ψαλιδοχέρη του Tim Burton.
Γενικά, γουστάραμε που έπαιξε σε ανεξάρτητες παραγωγές και δεν ήταν ακόμη ένα «διαμαντάκι» του Χόλιγουντ. Μεγαλώνοντας και γνωρίζοντας και άλλους ηθοποιούς, μπορώ να πω ότι θαύμασα πολλούς αλλά θα σου μιλήσω για τους ξένους, όχι για τους Έλληνες.

Γιατί όχι για τους Έλληνες;

Διαβάστε τη συνέχεια στη gallery που ακολουθεί: