Λάμπης Λιβιεράτος: Αυτή την στάση επιλέγει να έχει ως πατέρας στις κόρες του

Ο δημοφιλής τραγουδιστής, ο οποίος συμμετέχει στο φετινό YFSF, αναφέρθηκε σε αυτό και όχι μόνο, καθώς το σκεπτικό του για το πώς ένας γονιός οφείλει να στέκεται δίπλα στο παιδί του παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Τι σου είπαν οι κόρες σου για το YFSF;

Οι κόρες μου ήταν θετικές στο να πάω και να συμ­μετάσχω. Τώρα είναι 19 χρονών η μεγάλη και 17 χρονών η μικρή. Η μικρή είναι εκείνη που τραγου­δάει, η μεγά­λη ασχολείται με άλλα πράγ­ματα, εντελώς διαφορετικά.

Σου αρέσει που η μία από τις δύο κόρες σου επέλεξε να ακο­λουθήσει τη δική σου επαγγελματική κατεύθυνση;

Το χαίρομαι πολύ, βέβαια, αλλά γενικότερα χαί­ρομαι όταν κάνουν κάτι τα παιδιά μου και το αγα­πάνε. Η μεγάλη μου αγαπάει πολύ κάτι που έχει να κάνει με την πολιτική και την οικονομία, κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά το γουστάρει και το κάνει με καλή διάθεση. Η μικρή ασχολείται με το τραγούδι, αλλά όχι μόνο με αυτό, καθώς την ενδιαφέρει περισσότερο το κομμάτι της μουσικής παραγωγής, το γενικότερο κομμάτι της μουσικής κι αυτό είναι πολύ ωραίο.

Την παρακολουθείς όταν εμφανίζεται κάπου;

Εννοείται, έχω πάει και την έχω δει να τραγου­δάει, κι εκείνη έρχεται και με βλέπει, τα κάνουμε αυτά.

Είσαι ένας μπαμπάς μικρός σε ηλικία, που έχεις μεγάλα παιδιά.

Τα παιδιά είναι κάτι που έχει έρθει στη ζωή μου θεόσταλτα, η σοφή μητέρα μου έλεγε ότι: «Τα παιδιά είναι δα­νεικά».

Γιατί το έλεγε αυτό η μητέρα σου;

Γιατί δεν πρέπει να θεωρούμε ότι τα παιδιά θα τα έχουμε εμείς, κτήμα μας, είναι δανεικά, σου τα δίνει η ζωή για λίγο, τα μεγαλώνεις, χαίρε­σαι για λίγο, νιώθεις ότι έχεις δημιουργήσει κάτι, αλλά δεν είναι και τελείως δικός σου, γιατί από ένα σημείο και μετά θα κάνουν τη ζωή τους, θα ασχοληθούν με τα πράγματι που θέλουν κι εκεί ο γονιός δεν πρέπει να είναι ούτε τροχοπέδη σ' αυτό, ούτε να εμποδίζει το παιδί από αυτό. Οπότε, ο γονιός πρέπει να είναι και προετοιμασμένος για την περίπτωση αυτή.

Το γεγονός ότι οι γονείς κάποιων παιδιών που είναι χωρισμένοι, όπως στη δική σου περίπτωση, «βοηθάει» τα παιδιά να ανεξαρτητοποιηθούν γρηγορότερα;

Μπορεί, είναι πώς ο καθένας έχει ζήσει τη ζωή του. Επειδή σαφώς υπάρχουν και πολλές οικογένειες που τα παιδιά τους αργούν να φύγουν από το σπίτι, δεν φεύγουν και ποτέ σε κάποιες περι­πτώσεις, μένουν για πάρα πολλά χρόνια, το θεω­ρώ πιο υγιές ο γονιός, από ένα σημείο και μετά, να στέκεται συμβουλευτικά και επικουρικά δίπλα στο παιδί του.

Να υπάρχει ως παρουσία, όταν το παιδί τον χρειαστεί, να ξέρει ότι ο γονιός του είναι εκεί σαν μια φωλιά, μια ασφάλεια, ένας άνθρωπος που του παρέχει μια σιγουριά στο να πει τη γνώμη του, να του ζητήσει κάτι, να το συζητήσουν, να το μοιραστεί, όχι όμως να νιώθει ότι έχει σαν βάρος το γονιό επάνω του. Μην ξεχνάμε ότι όλοι ήμασταν παιδιά κάποτε, μεγαλώσαμε και κάναμε κι εμείς δικά μας παιδιά. Ας θυμηθούμε πώς ήμα­σταν κι εμείς παιδιά, τότε που λέγαμε: «Άσε με, ρε μάνα... όχου, ρε πατέρα...».

Εγώ λοιπόν αυτό δεν πρέπει να ξεχνώ ποτέ, δεν θέλω να είμαι ποτέ στη ζωή των παιδιών μου «άσε με τώρα, ρε πατέρα...» ή οτιδήποτε άλλο. θέλω να είμαι δίπλα στη ζωή των παιδιών μου σαν φίλος, σαν σύμβουλος, σαν κολλητός, που θα τους πει αυτό που θεωρεί εκείνος ότι είναι σωστό και πρέπει να το προσέχουμε. Από εκεί και πέρα, τα παιδιά, φιλτράροντάς το, να κάνουν αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα. Δεν έχω το δικαίωμα να πω στα παιδιά μου τι θα κάνουν στη ζωή τους, θα κάνουν αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα.

Πηγή: Λοιπόν