Βασίλης Λογοθετίδης: Ο θρυλικός ηθοποιός που πέθανε μόνος του στο σπίτι (Photos)

«Δεν μου περνούσε ποτέ απ' την ιδέα ότι εγώ είμαι κωμικός: Έφυγα από την Πόλη, που παίζαμε τότε ερασιτεχνικώς εγώ μαζί με τον Παντόπουλο, τον Αυλωνίτη και μερικούς άλλους κι ήρθα στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Τότε ο θίασος είχε κωμικό τον Βασίλη τον Αργυρόπουλο. Εγώ πήγαινα για δραματικός ηθοποιός... Εδώ που τα λέμε, δεν το χώνευα το "κωμικικλήκι". Δεν το θεωρούσα είδος θεατρικό, βρε αδελφέ! Μ' αρέσανε οι δραματικοί ρόλοι. Όταν η Μαρίκα μου 'δωσε να παίξω τον πρώτο κωμικό ρόλο, έγινα έξω φρενών και κόντεψα να φύγω από τη δουλειά! Ηπείλησα παραίτηση. Κατ' ουδένα τρόπον δεν παραδεχόμουνα να βγαίνω στη σκηνή και να βλέπω τον κόσμο να γελά μαζί μου!», είχε πει σε συνέντευξη του, το 1929.

Γεννήθηκε στο Μυριόφυτο της ανατολικής Θράκης το 1898 και το 1915 αποφοίτησε από το περίφημο «Ζωγράφειο» Γυμνάσιο της Κωνσταντινούπολης. Κατάγονταν από τον Πόντο, το πραγματικό όνομα του ήταν Βασίλης Ταυλαρίδης. Το Λογοθετίδης το καθιέρωσε αργότερα, με το ντεμπούτο του στο θέατρο.

Το 1918 ήρθε στην Αθήνα και την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο δυναμικό του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του εμφανίστηκε μόνο σε 12 κινηματογραφικές ταινίες, αλλά άφησε εποχή με τις θεατρικές ερμηνείες του.

Συμμετείχε σε περισσότερες από 110 ελληνικές κωμωδίες και σε πάνω από 200 ξένα θεατρικά έργα. Στις περισσότερες εμφανίσεις, παρτενέρ του ήταν η Ίλυα Λιβυκού, με την οποία υπήρξαν ζευγάρι και στη ζωή, χωρίς, όμως, ποτέ να παντρευτούν.

Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν, κατά βάση μοναχικός άνθρωπος. Στο θέατρο μπήκε κατά τύχη.

Όπως γράφει η Φίνος Φιλμ, ο νεαρός Λογοθετίδης είχε φύγει από την Κωνσταντινούπολη με την κοπέλα του, αφού οι γονείς τους έβαζαν εμπόδια στη σχέση τους. Άστεγοι και χωρίς χρήματα, βρήκαν καταφύγιο στο θίασο «Κοτοπούλη», που εκείνη την εποχή αναζητούσε ηθοποιούς! Έμεινε εκεί για περίπου 30 χρόνια... Ο Βασίλης Λογοθετίδης, όταν βρισκόταν στη σκηνή, σκόρπιζε το γέλιο με μία και μόνο γκριμάτσα. Ο κόσμος τον αγαπούσε ιδιαίτερα επειδή, όπως έγραψε ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, «υπήρξε ο άνθρωπος του λαού, που ένιωσε τον λαό και που έπαιξε για τον λαό».

Στη ζωή του, όμως, δεν ήταν κοινωνικός. Δεν παντρεύτηκε, ούτε απέκτησε παιδιά και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έμενε μόνος του στο Παλιό Φάληρο. Τα δύο αδέλφια του ζούσαν μακριά. Η αδελφή του στην Αμερική και ο αδελφός του στην Κωνσταντινούπολη, όπου πέρασε τα παιδικά χρόνια του και ο ίδιοδ. Όσοι τον έζησαν, περιγράφουν ένα μοναχικό άνθρωπο, που απέφευγε τις κοσμικές εμφανίσεις και είχε αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο.

Οι γείτονές του τον θυμούνται να τρώει καθημερινά μόνος, σε εστιατόριο της γειτονιάς του. Σε άλλο κείμενο του, ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος είχε γράψει για τον Λογοθετίδη: «Η ώρα της πικρής μοναξιάς κάνει πιο ανθρώπινη την άλλη ώρα, εκείνη του γέλιου». Μοναδική παρουσία στο σπίτι του ήταν η γυναίκα που έκανε τις οικιακές δουλειές. Αυτή τον βρήκε νεκρό στο μπάνιο, την 20ή Φεβρουαρίου του 1960.

Το απόγευμα της 20ής Φεβρουαρίου, ο Λογοθετίδης ετοιμαζόταν να πάει στο θέατρο, όπου πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Ο τελευταίος τίμιος». Την ώρα που ξυριζόταν, έπαθε καρδιακή προσβολή. Η οικιακή βοηθός άκουσε έναν ασυνήθιστο θόρυβο και έτρεξε στο μπάνιο, όπου τον βρήκε νεκρό. Ο ηθοποιός τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε πρόβλημα με την καρδιά του. Παρά αυτό, όμως συνέχιζε κανονικά τις θεατρικές εμφανίσεις του.

Το 1957 είχε πάθει έμφραγμα και, παρά τις συστάσεις των γιατρών να μην κουράζεται και να είναι πολύ προσεκτικός, συνέχιζε τις επαγγελματικές δραστηριότητές του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Το μόνο που έκανε ήταν να περιορίσει το ποτό και το κάπνισμα. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, οι συνάδελφοι του παρατήρησαν ότι είχε χάσει τη ζωντάνια του και κουραζόταν εύκολα, αλλά δεν τα παρατούσε. Το θέατρο αποτελούσε το δεύτερο σπίτι του. Λίγο πριν από το μοιραίο, είχε εξομολογηθεί στους φίλους του ότι θα ήθελε να πεθάνει στο θέατρο. «Έφυγε» λίγο πριν πάει εκεί.

Η είδηση του θανάτου του βύθισε στο πένθος όχι μόνο τους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και χιλιάδες κόσμου, που αγαπούσε και θαύμαζε τον ηθοποιό. Ύστερα από εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, η σορό5 του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Στο «τελευταίο ταξίδι του» συνόδευσαν τον ηθοποιό 50.000 άτομα.

Από τα εκατοντάδες στεφάνια που κατατέθηκαν στη μνήμη του από πολιτικούς, συναδέλφους και φίλους του, ξεχώρισε ένα που έγραφε:

«Ανώνυμος Θεατής απ' την πλατεία».

Το πλήθος, που είχε γνωρίσει τον ηθοποιό μέσα από τους ρόλους του, χειροκροτούσε δακρυσμένο και οι εφημερίδες έκαναν λόγο για «δυσαναπλήρωτη απώλεια». Ο Βασίλης Λογοθετίδης πέθανε μόνος, αλλά η τελευταία διαδρομή του έγινε όπως του άξιζε. Με το χειροκρότημα του κοινού....

Η Ίλυα Λιβυκού και ο Βασίλης Λογοθετίδης έζησαν ένα μεγάλο έρωτα. Ηταν το 1948, όταν η πρώτη προσλαμβάνεται από το θίασο Κατερίνας Λογοθετίδη για να παίξει στο έργο των Ψαθά-Ρούσσου «Δε θυμάμαι τίποτα». Η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που την έκαναν να μην περνά απαρατήρητη, όπου στεκόταν. Φινετσάτη, πανέμορφη και χυμώδης, η νεαρή Κρητικοπούλα με το αθλητικό παράστημα (μικρή είχε ασχοληθεί με τον ακοντισμό) τράβηξε αμέσως την προσοχή του σπουδαίου ηθοποιού. Αλλά κι εκείνη, όμως, γοητεύτηκε από τον Λογοθετίδη, παρά το αταίριαστο του χαρακτήρα τους.

Ο μεγάλος αυτός έρωτας προσέκρουε πάντα στη μοναχικότητα του Λογοθετίδη, αλλά και στο γάμο της Λιβυκού, η οποία παντρεύτηκε όταν τελείωσε το Γυμνάσιο στην Κρήτη (από το γάμο της με το δικηγόρο Αγησίλαο Κοζύρη απέκτησε τρία παιδιά), χώρισε νωρίς και δεν ήθελε να παντρευτεί ξανά.

Η μετά Λογοθετίδη καριέρα της Λυβικού ήταν μια στροφή κυρίως προς το δράμα και η νέα καλλιτεχνική πορεία της εκτιμήθηκε περισσότερο από τους κριτικούς. Κράτησε χαμηλούς τόνους στη ζωή της και απασχολούσε μόνο με την καριέρα της, την οποία εγκατέλειψε το 1986, όταν έχασε την κόρη της, Εύα, από καρκίνο.

Την απώλεια αυτή δεν ξεπέρασε ποτέ. Ήταν ένα χτύπημα της μοίρας που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Έτσι, τραβήχθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας, προτιμώντας τη μοναξιά. Έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2002, έπειτα από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Η θρυλική σκηνή «Τσίριο Μανώλη» από την ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη» με τον Λογοθετίδη να πίνει ουίσκι και να πνίγεται ήταν τόσο ρεαλιστική που οι τεχνικοί διέκοψαν το γύρισμα για να τον σώσουν.

Πηγή: Λοιπόν