Γιωργής Τσουρής: Δεν πάει το μυαλό σας ποιος είναι ο πατέρας του! (photos)

Κρέμασε στον λαιμό του τον Σταυρό του Δημήτρη Χορν και έγινε ο 20ός νικητής του θεατρικού βραβείου που φέρει το όνομα του: Είναι ο 34χρονος Γιωργής Τσουρής, ο οποίος βραβεύθηκε για τον ρόλο του στο έργο που έγραψε ο ίδιος, τα «170 τετραγωνικά – Moonwalk ». Την επομένη ξύπνησε με ένα πολύ ωραίο αίσθημα, μια υπερηφάνεια. Αλλά επειδή είχε παράσταση, η αγωνία του για τη βρα­δινή υπερίσχυε.

Με δέκα χρόνια στο θέατρο, ο κύπρι­ος ηθοποιός - γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1986 - θεωρεί πως αυτό το βραβείο έχει αξία για δύο λόγους κυρίως: Για τους προκατόχους του και για εκείνους που τον ξεχώρισαν. «Γιατί οι πρώτοι είναι οι στυ­λοβάτες του θεάτρου σήμερα, όπως είπε και ο Σταμάτης Φασουλής, και γιατί η κριτική επιτροπή είναι ένας θεσμός με κύρος». Όσο για το όνομα του βραβείου, «εκτός από τις ταινίες του Χορν που έχω δει, η βασικότερη σύνδεση μου μαζί του είναι ο πατέρας μου. Ήταν μεγάλος θαυ­μαστής του. Κι αυτό για μένα σημαίνει πολλά» λέει.

Με πανεπιστημιακές σπουδές στη Νε­οελληνική Λογοτεχνία και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, ο Γιωργής Τσουρής ήρθε στην Αθήνα στα δεκαοκτώ του. Το θέατρο ωστόσο ήταν κάτι με το οποίο με­γάλωσε: Πρωτόπαιξε σε ηλικία επτά ετών, λόγω του πατέρα του, του ηθοποιού Ανδρέα Τσουρή. Κάποια στιγμή στην εφηβεία του αναρωτήθηκε αν αυτός ήταν πράγματι ο δικός του δρόμος. «Ακριβώς επειδή ήρθε ως αυτονόητο στη ζωή μου το θέατρο, πέρασα μια κρίση ανασφάλειας. Με την ίδια ανασφάλεια μπήκα και βγήκα στο Εθνικό, και με την ίδια συνεχίζω. Τα τε­λευταία χρόνια, όμως, επειδή πύκνωσαν κάποια θετικά στοιχεία, έχω αρχίσει¹ να αποκτώ λίγη αυτοπεποίθηση».

Παράλληλα έγραφε ποιήματα ενώ κά­ποια στιγμή μπήκαν στη ζωή του η μετά­φραση και η διασκευή. «Έτσι αναρωτήθη­κα πώς θα ήταν αν αυτό που κάνω για να αναπλάσω ένα κείμενο το ξεκινήσω χωρίς τα δεδομένα υλικά. Άρχισα να αναλύω και να συνθέτω και ουσιαστικά το πρώτο δικό μου ολοκληρωμένο θεατρικό είναι τα "170 τετραγωνικά "». Είχε προηγηθεί ο «Χαρτοπόλεμος» που συνυπέγραψαν με τον φίλο και συνεργάτη του Βαγγέλη Ρωμνιό που δεν ζει πια.

Και οι δύο παραστάσεις γνώρισαν επιτυχία - τα «170» παίζονται για δεύτερη χρονιά στο Ιλίσια-Βολανάκη. Τελευταίως καταπιάνεται και με το σενά­ριο στον κινηματογράφο. «Έχω γράψει και πολλά μικρά μονόπρακτα που ευτυχώς δεν είναι το φως της σκηνής» προσθέτει. «Τα "170 τετραγωνικά "μου πήρε δύο χρόνια να τα τελειώσω. Το όραμα μου για το θέατρο γεννιέται μέσα από τη συνομιλία και τη σύμπραξη. Πιστεύω ότι ο δρόμος του θεάτρου δεν είναι μοναχικός».

Πηγή: Το Βήμα