Νίκη Λυμπεράκη: Η παρουσιάστρια του Open αποκαλύπτει ότι μιλάει με ντοπιολαλιά ακόμη και σήμερα!

Η Νίκη Λυμπεράκη επέλεξε για τίτλο της νέας εκπομπής της στο Οpen το επίρρημα «Εκτός». Αν το καλοσκεφτεί κανείς, σημειολογικά είναι μια καίρια και άλλο τόσο τίμια περιγραφή της διαδρο­μής που επέλεξε να χαράξει ως ανκοργούμαν. Δηλαδή εκτός ανιαρών κλισέ, εκτός πολυφορεμέ­νων στερεοτύπων και τελικά εκτός του αναμενό­μενου. Άλλωστε κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημο­σιογραφική πορεία της.
Από ένα αναπάντεχο, βροχερό απόγευμα στην οδό Χρήστου Λαδά που έμελλε να της αναποδογυρίσει τη ζωή.

Τον ανταγωνισμό τον παρακολουθείτε; Σας ενδιαφέρει; Σας αγχώνει;
Η δουλειά η δικιά μου είναι εστιασμένη περισσότερο στην προετοιμασία του δελτίου, αλλά και σε αυτό που κάνουμε κάθε ημέρα την ώρα που το δελτίο είναι στον αέρα. Όλο το υπόλοιπο που βεβαίως είναι πολύ σημαντικό είναι κάτι που συμ­βαίνει. Θέλω να πω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας υπό την πίεση ή το άγχος του τι έχουμε απέναντι. Τη δουλειά μας πρέπει να την κάνουμε αφοσιωμένοι στο πώς θα γίνει καλύτερα, ανεξαρτήτως του αν το δελτίο παίζει στις 3 το πρωί ή στις 8 το βράδυ.

Πώς ισορροπείτε τη δημοσιογραφική ιδιότητα με την τηλεοπτική εικόνα;
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα ισορροπώ για να είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι από εκείνες τις γυναίκες -τις οποίες φυσικά θαυμάζω- πού είναι πάντα προσεγμένες και στιλάτες. Δεν το κατέχω ιδιαίτε­ρα το κομμάτι της εικόνας. Και δεν μιλάω για το να είναι κανείς ευπρεπής. Ίσως να είναι μια αδυναμία μου εκ φύσεως. Ξέρετε, δεν το είχε καθόλου και η μαμά μου. Δεν ήταν κοκέτα, δεν έγινα ούτε εγώ.

Είστε κάπως επιφυλακτική σε σχέση με τη δημόσια εικόνα σας κυρία Λυμπεράκη;
Δεν είναι επιφύλαξη. Απλώς εσείς και εγώ κάνουμε την ίδια δουλειά. Και ενώ εσείς κάνετε το προβλεπόμενο, δηλαδή παίρνετε μια συνέντευξη, εγώ τη δίνω. Αυτό μου φαίνεται έξω από τα νερά μου. Ποιον ενδιαφέρει τι έχω να πω εγώ; Δεν είμαι πολιτικός ή ηθοποιός ή τραγουδίστρια. Μου φαί­νεται ανάποδο να δίνουν συνεντεύξεις οι δημοσι­ογράφοι.

Είπατε προηγουμένως ότι δεν μεγαλώσατε ως κοκέτα. Αναρωτιέμαι πώς μεγαλώσατε;
Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτόπροσδιορίζομαι ως Λευκαδίτισσα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σχεδόν τον μισό χρόνο τον περνούσα στη Λευκάδα και συνολικά με μεγάλωσαν, κατά κύριο λόγο, ο παππούς και η γιαγιά μου, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι. Έτσι έχω μεγαλώσει κάπως λευκαδίτικα. Σκεφτείτε ότι όταν πήγα στο Δημοτικό η δασκάλα δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί μου και φώναξε τη μάνα μου για να της πει ότι κάτι πρέπει να γίνει, να μάθω να μιλάω αλλιώς. Δεν είχα μόνο την προφορά, χρησιμοποιούσα και πάρα πολλές τοπικές λέξεις, και ακόμα το κάνω αυτόματα όταν πάω στο χωριό

Είναι πολύτιμο κομμάτι οι παιδικές αναμνήσεις;
Είναι το πολυτιμότερο κομμάτι της ζωής μου. Γι' αυτό και όσο πληθαίνουν οι απώλειες των ανθρώπων που έχουμε συνδέσει με την παιδική ηλικία μας τόσο πιο επώδυνο γίνεται να επιστρέφουμε εκεί όπου ζήσαμε μαζί τους. Είναι βαριά η έλλειψη των ανθρώπων. Και αυτό που κανεί ο θάνατος. Δεν είναι ότι σου λείπει κάποιος, αλλά η βεβαιότητα ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ

Πηγή: Gala