Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Μπορεί η εποχή να είναι δύσκολη αλλά εμείς κρατάμε γερά» (photos)

Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Οδυσσέας Ιωάννου και Μιχάλης Τιτόπουλος, με αφορμή την «Κοινή ησυχία» που ανέβηκε στο θέατρο Διάνα (μια από τις παραστάσεις που όταν η ζωή μας επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς αξίζει να την δει κανείς) με τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ελένης Ράντου, μιλούν για τα όνειρα και την ελπίδα.

«Είναι πάντα χαρά μου να συνεργάζο­μαι με τον Οδυσσέα. Και είναι ακόμα με­γαλύτερη η χαρά μου που στην ομάδα μας φέτος προστέθηκε και η Ελένη. Μετά το "9:05" κάτι με έτρωγε για να γίνει η συνέ­χεια και τώρα ήρθε η ώρα. Ήταν κατάλληλη ώρα να μιλήσουμε για την ελπίδα, τα όνει­ρα, τις προσδοκίες και το μέλλον. Μπορεί η εποχή να είναι δύσκολη, η καθημερινό­τητα να μας βουλιάζει, αλλά εμείς κρατάμε γερά. Η "Κοινή ησυχία" πρεσβεύει αυτό το νέο ταξίδι. Να μην ξεχνάμε να ονειρευό­μαστε και να αγαπάμε» υπογραμμίζει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Η ιστορία επικεντρώνεται σε ένα νεα­ρό ζευγάρι του σήμερα που έχει παρασυρ­θεί από τα απόνερα της κρίσης. Ο Μιχάλης και η Σοφία προσπαθούν να θυμηθούν ξανά πώς ξεκίνησαν, να ξαναπούν όμορφα λόγια μεταξύ τους, να ξαναβρούν το πείσμα τους.
«Η ιδέα της παράστασης προέκυψε μέσα από σκέψεις και καταστάσεις που έχουμε βιώσει κατά την περίοδο της κρί­σης.
Την αδυναμία μας να έχουμε απα­ντήσεις σε όλο αυτό που μας συνέβη και το τόσο είχαμε υπερτιμήσει τους εαυτούς μας όταν τα ζορίσματα ήταν ακόμη σε κά­ποιο θεωρητικό επίπεδο και δεν είχαν γίνει πραγματικότητα μας» υπογραμμίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ενώ για τη συνερ­γασία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντί­νου και την Ελένη Ράντου προσθέτει: «Εί­ναι ένας υπέροχος, καλόψυχος και εξαιρε­τικά δοτικός άνθρωπος. Τα μάτια του λένε την αλήθεια. Έχουν αγάπη. Γι' αυτό και την εισπράττει στο πολλαπλάσιο από τον κόσμο. Είναι πολλές οι φορές που χαζεύω από τη σκηνή τον τρόπο που τον κοιτάνε.

Διαβάστε τη συνέχεια στην gallery που ακολουθεί:

Γέλιο, συγκίνηση, χαρά και προβλημα­τισμός εναλλάσσονται με εξαιρετικό τρόπο στη σχεδόν δυόμισι ωρών διάρκειας πα­ράσταση. Ο Μιχάλης Τιτόπουλος για άλλη μια φορά αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορεί να μεταμορφωθεί σε ό,τι ερμηνευτικά του ζητήσουν. Είτε ως επαναστατημένος έφη­βος είτε ως απογοητευμένος ενήλικας. «Μερικές από τις εξάρσεις του ήρωα τις αναγνωρίζω πάνω μου. Ακόμα και ένα βύθισμα που κατά καιρούς βιώνω απ' όλα όσα με ματαιώνουν. Η ζωή, όμως, με τρα­βά έξω από τα σκοτάδια και συνεχίζω αυ­τήν την παλίνδρομη πορεία μέχρι να απογοητευτώ πλήρως ή να ελευθερωθώ - ή και τα δύο μαζί.

Ξέρεις, το ενδιαφέρον σε αυτό το έργο είναι ότι διαμορφώθηκε κυ­ρίως κατά τη διάρκεια των προβών. Ο Οδυσσέας δεν είχε κανένα πρόβλημα να γίνουν αλλαγές στο αρχικό κείμενο. Μας άκουσε προσεκτικά και τα έφτιαξε όλα πά­λι από την αρχή. Η Ελένη, δε, δημιούργη­σε ένα οικογενειακό κλίμα στις πρόβες. Αρκετές από αυτές έγιναν στο σπίτι της.

Φρόντισε να μας περιβάλει με ζεστασιά και να μας μεταδώσει την ατμόσφαιρα που θα ήθελε να έχει η παράσταση» αναφέρει ο Μιχάλης Τιτόπουλος, ενώ εξομολογείται ποια είναι η αγαπημένη του στιγμή κατά τη διάρκεια της παράστασης: «Είναι όταν ο Βασίλης ερμηνεύει το "Βικτώρια". Ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έμαθα να παίζω στην κιθάρα μου. Αργότερα, γνώρι­σα και ένα κορίτσι που ο έρωτας βρήκε χώρο σε ένα από τα παγκάκια της πλατείας Βικτωρίας. Αυτό το κομμάτι μου φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις όταν το ακούω».

Στην παράσταση ο Βασίλης Παπακωνστα­ντίνου ερμηνεύει τριάντα σπουδαία τρα­γούδια, κάποια από το προσωπικό του ρεπερτόριο και άλλα από την ακριβή κλη­ρονομιά του ελληνικού τραγουδιού, προ­καλώντας το ρίγος που τόσα χρόνια παρα­μένει αμείωτο ακούγοντας τον.

Τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου εμπε­ριέχουν σχόλιο, συναίσθημα, σαρκασμό, κυνισμό και ρομαντισμό ταυτόχρονα. Ένα έργο που από τα πρώτα λεπτά πιστεύεις ότι έχει γραφτεί για σένα και για τη γενιά σου. Δηλαδή τη γενιά της κρίσης που έχει σταματήσει πλέον να κάνει όνειρα και σχέδια. «Κάθε εποχή έχει τα προβλήματα της. Είναι δύσκολο σε μια πιεσμένη κοι­νωνία, όπως η σημερινή, να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι. Έζησα τη δεκαετία της κρίσης όταν τελείωσα τη σχολή μου.

Η ευκαιρία να απεμπλακούμε από αρ­ρωστημένες νοοτροπίες του παρελθόντος ήταν μπροστά μας, αλλά δυστυχώς παρα­τηρώ ότι υπάρχει ένα πισωγύρισμα στην προ κρίσης εποχή.

Τίποτα δεν άλλαξε. Δι­ατηρούμε τις ίδιες παθογένειες, τον ίδιο επαρχιωτισμό και μικροπολιτικό τρόπο που προσεγγίζουμε τις καταστάσεις. Δεν υπάρχει όραμα. Έχουμε κατεστραμμένες εργασιακές σχέσεις και φαίνεται το μίσος να ανθίζει περισσότερο από την αλληλεγ­γύη» τονίζει ο Μιχάλης Τιτόπουλος, με τον Οδυσσέα Ιωάννου να συμπληρώνει: «Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι κοινωνικές ανη­συχίες και τα προβλήματα των ανθρώπων παραμένουν ίδια εδώ και αιώνες.

Δεν θα αλλάξουν εφόσον είμαστε όντα που γνω­ρίζουμε το πεπερασμένο του βίου μας από πολύ μικρή ηλικία. Οι εποχές και ο πολι­τισμός κάποιες φορές μαλακώνουν την αγριάδα μας και τον φόβο μας, κρατούν εν υπνώσει τον κακό μας εαυτό και δίνουν χώρο στην αγάπη, στην ελπίδα και στην ανθρωπιά και μετά γίνεται ένα κλικ και τα παίρνουν όλα πίσω. Και πάλι από την αρχή. Δεν υπάρχει και δεν βλέπω πώς πρόκειται να υπάρξει κάποια ουσιαστική και μόνιμη εξέλιξη».

Πηγή: Έθνος