Η Ελευθερία Ρήγου αποκαλύπτει τι ευχαριστούσε την Έρρικα Μπρόγιερ λίγο πριν φύγει από τη ζωή

Θέλει να προβάλλεται μέσα από τη δουλειά της και όχι μέσα από της προσωπική ζωή. Η Ελευθερία Ρήγου μίλησε για τον γιο της και τη σχέση που έχουν, αλλά και για τη συνεργασία της με την αείμνηστη 'Ερρικα Μπρόγιερ στο θεατρικό σανίδι, λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

Έχεις καταφέρει μια συμβίωση 3 γενεών στο σπίτι σου.
Στο σπίτι μένουμε εγώ, η μαμά μου, ο γιος μου, η Ντάρια, που είναι το σκυλάκι του, το οποίο έφερε από τη Λευκάδα, όταν γύρισε, τότε που είχε μπει στη σχολή εκεί, για να σπουδάσει Διεύθυνση Του­ριστικών Επαγγελμάτων, αλλά δεν του άρεσε κι έτσι γύρισε πίσω, γιατί ήθελε να πάει σε άλλη σχο­λή. Μαζί του έφερε και την Ντάρια στην Αθήνα, με το ΚΤΕΛ, ήταν αδεσποτάκι. Από μικρή μεγάλωσα πολλά σκυλιά, είχα και γάτες. Στο σπίτι έχουμε κι ένα ακόμα σκυλί, που το είχα πάρει για τον Αλέ­ξανδρο, το οποίο τώρα είναι σχεδόν 9 χρονών, τη Λούση.

Πώς είναι η συμβίωση τόσων ψυχών μέσα στο σπίτι;
Η συμβίωση μας έχει τις δυσκολίες της, αλλά είναι μια συμβίωση που έχει κανόνες και σεβασμό, έτσι μπορεί να υπάρξει και να είναι ομαλή.

Πώς είσαι ως μαμά;
Ο Αλέξανδρος τώρα είναι 21 ετών. Η αλήθεια είναι ότι θέλει να έχει το δικό του χώρο, τα δικά του χρήματα κι αυτό είναι πολύ καλό, να είναι ανεξάρτητος.
Από εκεί και πέρα εγώ δεν θα του σταθώ εμπόδιο, σε όποια επιλογή και να κάνει, ίσα-ίσα, θα τον βοηθήσω να βρει το δρόμο του, μέσα από αυτό που θα επιλέξει να ακολουθήσει, να το κάνει επάγγελμα και τρόπο ζωής, για να βιοπορίζεται. Δεν ξέρω αν θέλει να κά­νει οικογένεια ή να συνεχίσει μόνος του. Τώρα σπουδάζει κι έχει επιλέξει να ασχοληθεί με την κομμωτική.

Εκείνος επιμελείται τα χτενίσματα σου;
Ακόμα όχι, αλλά θα τα επιμελείται, γιατί του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη. Ακόμα δεν με έχει κουρέψει. Ο ίδιος έχει κάνει στο μαλλί του ένα υπέροχο ασημί χρώμα, που του πάει - πάρα πολύ, μ' ένα πολύ ωραίο κούρεμα, είναι πολύ μοντέρνο.

Ελευθερία Ρήγου, βρέθηκες μαζί στο θε­ατρικό σανίδι με την αεί­μνηστη Έρρικα Μπρόγιερ, καθώς ήταν η τελευταία φορά για εκείνη, λίγο καιρό πριν φύγει από τη ζωή.
Ήμασταν μαζί με την Έρρικα στον ίδιο χώρο. Γνώ­ρισα έναν εξαιρετικό άνθρωπο, μια γλυκιά γυναί­κα, η οποία έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για τους γύρω της, μια αληθινή κυρία, ένα πλάσμα αξιο­μνημόνευτο και αξέχαστο. Ήταν πολύ τρυφερή, ακόμα θυμάμαι τις συμβουλές και τις συζητήσεις που είχαμε στο καμαρίνι.

Ποιες ήταν οι συμβουλές της, τι συζητούσατε συνήθως;
Συζητούσαμε για πάρα πολλά θέματα. Μπορεί να συζητούσαμε από το κόψιμο των μαλλιών μου που μπορεί κάτι να μην της άρεσε και μου έλεγε: «Ελευθερίτσα μου, δεν μου αρέ­σει αυτό έτσι όπως το έκανες, άλλαξε το». Μου έδινε την τσάντα της για να βγω στη σκηνή, λέγοντάς μου: «Αυτό δεν πηγαίνει με τα σκουλαρίκια που φοράς, δεν πάει η τσάντα που σου έχουν δώσει...». Έτσι, μου έδινε τη δίκη της τσάντα και συμπλήρωνε: «Αν σου πούνε κάτι, αν σε μαλώσουν, θα πείς ότι σ' την έδωσε η Έρρικα». Μου έλεγε για τη σχολή χορού που είχε ανοίξει κάποτε κι εγώ της έλεγα ότι

Διαβάστε τη συνέχεια στην gallery που ακολουθεί:

Είχε καταλάβει κάτι για την κατάσταση της υγείας της, είχε εκδηλώσει κάποια ανησυχία;
Όχι, κάποια στιγμή ένιωσε μια αδιαθεσία στο θέ­ατρο, αλλά ήταν μια ιωσούλα που θα πέρναγε ο καθένας από εμάς. Από εκεί και πέρα, δήλωσε η γυναίκα -και πολύ καλά έκανε- ότι το βαρύ πρό­γραμμα των διπλών παραστάσεων που είχαμε στις γιορτές δεν θα μπορούσε να το υποστεί, γιατί ήταν υπερφορτωμένο, λόγω του ότι είχαμε πολύ κόσμο, καθώς είχε ξεκινήσει από τις 15 Δεκεμ­βρίου. Είχε φύγει από τις παραστάσεις για το λόγο αυτό και καλά έκανε. Εμείς είμαστε άλλης ηλικίας, αλλά και για εμάς ήταν κάτι πάρα πολύ βαρύ. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να είχε η γυναίκα. Το ρόλο της τον έπαιζε μια κοπελίτσα από το χορό. Με το που τη γνώρισα την αγάπησα, ήταν αξιοπρεπέστατη κυρία. Ήταν ένα αερικό, ένα πλάσμα που είχε έρθει να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν χαμηλού προφίλ για την προ­σωπικότητα που είχε...