Μιχάλης Σαράντης: «Είχα φτάσει σε ένα προσωπικό τέλμα, δεν είχα καμία ικανοποίηση για τίποτα»

Ο Μιχάλης Σαράντης είναι προικισμένος με ένα πρόσωπο που δύσκολα ξεχνάς. Σου αρέσει δεν σου αρέσει, δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Έχει κερδίσει το Βραβείο Χορν, έχει αποσπάσει πολλές καλές κριτικές και ή παράσταση Αίας, η οποία έκανε απανωτά sold out μέχρι να το κατεβάσει – όπως όλες τις παραστάσεις- ο κορονοϊός

«Δεν θέλω να μεγαλώσω. Και δεν έχω γνωρίσει εγώ προσωπικά και κάποιον που να θέλει να μεγαλώσει. Και τι σημαίνει για μένα "δεν μεγαλώνω"; Να μη χάνω τον ενθουσιασμό μου. Να προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα και να ζω τις καταστάσεις όσο πιο αθώα μπορώ, όπως όταν ήμουν παιδί.
Επίσης, να μη θεωρώ τα πράγματα δεδομένα, γιατί τίποτα δεν είναι για μένα δεδομένο και τίποτα και κανείς δεν μου ανήκει. Το να μεγαλώνω ψυχικά, γιατί σωματικά θα γεράσω ούτως ή άλλως, είναι σαν να με βαραίνω και να μην αφήνω τίποτα να με εκπλήξει.
Αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνω, κλείνομαι. Από την άλλη, το καταλαβαίνω. Είναι λογι­κό μεγαλώνοντας να κλείνεσαι και να τρελαίνεσαι, γιατί αντιλαμβάνεσαι πως είσαι φθαρτός, πως φεύγεις.
Αλλά εγώ, όσο κυλάει ο καιρός και τα χρόνια, τρώγοντας και δυο-τρεις γερές φάπες, απογοητεύσεις, ματαιώσεις ή αποχωρισμούς, αποφάσισα να προσπα­θώ να σώσω την αθωότητα ή την ανεκτικότητα και την προθυμία μου, να αφήνω να με εκπλήσσουν τα πράγματα».

Η ΖΩΗ

«Προσωπικά, για μένα, η ζωή είναι δυστυχία, και ενδιάμεσα έχουμε καθημερινές στιγμές χαράς και ευτυχίας. Εννοώ δυστυχία γιατί γνωρίζουμε πως όλο αυτό που ζούμε θα τελειώσει.
Οπότε, πρέπει να ενεργοποιούμε την ευγνωμοσύνη όταν μας συμβαίνει κάτι όμορφο. Δεν μπορώ εγώ να μην εκτιμήσω ότι φέτος έκανα με έναν φίλο μου ζωγράφο τον Αίαντα, μια παράσταση που την είχα καιρό στο μυαλό μου και έχει τέτοια τεράστια αποδοχή από τον κόσμο.
Ήθελα να πω με τον κολλητό μου μια ιστορία που με συγκινεί. Και ήρθε και ο Γιώργος Νανούρης, που το πήρε και το έκανε παράσταση. Και από όνειρο το έκανε πραγματικότητα. Αν δικαιώθηκα από την επιτυχία;
Όχι, δεν δικαιώθηκα. Δικαιώνεται όποιος νιώθει αδικημένος και εγώ δεν νιώθω αδικημένος. Νιώθω ότι είμαι ευλογημένος που η ιστορία που ήθελα να πω "επικοινώ­νησε" με τόσο κόσμο».

ΕΛΞΗ

«Με ελκύουν όλα. Η ζωή είναι όλα. Εγώ τρέφομαι και από το σκοτάδι και από το φως. Αλλά ούτε υπέρμαχος της σκοταδίλας μου μπορώ να είμαι ούτε υπέρμαχος του φωτός, γιατί έτσι μπορώ να απορρίψω μια άλλη μου πλευρά και δεν θα είναι δίκαιο απένα­ντι μου. Νιώθω πως κάτι μου κρύβω, κάτι μου κόβω.
Στα 25 μου, είχα φτάσει σε ένα προσωπικό τέλμα,

Διαβάστε τη συνέχεια στην gallery που ακολουθεί: