Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να πεθάνω στον ύπνο μου και σε μεγάλη ηλικία»

Ο Μιχάλης Ρέππας έγραψε και σκηνοθετούσε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου το έργο Φεγγάρι από Χαρτί. Καθισμένος στη σκηνή του θεάτρου Ρεξ - λίγο πριν την επιδημία του κορονοϊού- μιλά σε εβδομαδιαίο περιοδικό

Τις δικές σου παλιές εποχές τις νοσταλγείς;
Καθόμαστε σε μια σκηνή στην οποία έχουν παιχτεί το Βίρα τις Άγκυρες και το Ποια Ελένη, που ήταν κάτι παραπάνω από εισπρακτικοί θρίαμ­βοι, χωρίς υπερβολή.
Η νοσταλγία δεν πιάνει τις εποχές που ήσουν 40. Η Νοσταλγία φτάνει μέχρι τα 20 νομίζω. Αλ"λά όχι, δεν νοσταλγώ. Θυμάμαι πολύ ευχάριστα και τις δύο αυτές παραστάσεις, αλλά το «νοσταλγώ» έχει μέσα και μια μελαγχολία, ένα συναίσθημα το οποίο δεν το θέλω στη ζωή μου. Δεν μου αρέ­σει η μελαγχολία, δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις.

θυμάμαι ότι για το Ποια Ελένη είχαν βγει, μέσα σε μία βδο­μάδα από την πρεμιέρα, έξι πολύ κακέ: κριτικέ:. Ήταν σαν αυτό το έργο, στην ουσία, να δικαιώθηκε από τον χρόνο.
Μόνο το Ποια Ελένη θυμάσαι εσύ; Αυτό σου κάνει εντύπωση; Δεν σου κάνει εντύπωση πώς αντιμετωπίστηκε το Safe Sex από τους κριτικούς;
Τι επίθεση είχαμε με το Κλάμα Βγήκε από τον Πα­ράδεισο; Για όλες μας τις ταινίες, όταν έβγαιναν στο σινεμά, αμέσως γράφονταν λίβελοι από τους κριτικούς. Σαφώς, στο Ποια Ελένη η επίθεση ήταν εξωπραγματική. Έκανε πρεμιέρα το έργο Πέμπτη και την Κυριακή είχαμε τις πρώτες επιθέσεις.

Νομίζω, κάπως αργότερα κατάλαβαν οι κριτικοί και ηρέμησαν.
Μου είναι αδιάφορο αν κατάλαβαν ή όχι οι κριτικοί κάτι από τα έργα μας. Κάποτε, στενοχωριόμουν, τσατιζόμουν, το έπαιρνα κατάκαρδα. Στην ηλικία μου, έχω άλλα θέματα να με απασχολήσουν, πιο ζωτικά από το αν θα με αποδεχτούν ή όχι. Σαφώς υπάρχει αυτό που λες, μια ηρεμία, αλλά από την άλλη δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αποδοχή. Το κοινό έχει σημασία. Αλώστε, το αν έχει κάτι σημασία σε ένα έργο ή όχι το υποδεικνύει ο χρόνος και τίποτα άλλο.

Επίσης, αναπαράχθηκαν πολύ οι δηλώσει σου για τα χρήματα.
Εντάξει, ας τελειώνει και αυτό. Κοίταξε, όλοι οι Έλληνες δυσκολεύονται πάρα πολύ. Τουλάχιστον όσοι είναι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί ο δημόσιος τομέας μπορεί να είχε περικοπές, αλλά ο δημόσιος υπάλληλος γνωρίζει πως αύριο θα έχει τα απολύτως απαραίτητα ως προς το ζην. Εμείς του ελεύθερου επαγγέλματος δεν ξέρουμε αν θα έχουμε να φάμε αύριο. Είπα κάποια πράγματα και ως εκεί.

Το λέω γιατί σε αυτό που κάνεις θεωρείσαι κορυφαίος και με σερί επιτυχιών. Το «δεν έχω να φάω» ακούγεται παράδοξο από το δικό σου στόμα.
Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που τα έργα του έχουν βγάλει χρήματα και τα έχει δώσει στην Εφορία. Πολλοί άνθρωποι εξαιρετικά πετυχημένοι δυσκολεύονται με το κράτος. Εδώ άνθρωποι που είχαν πάρα πολλά λεφτά, όχι σαν τα δικά μου, πήγαν φυλακή. Σοβαρά λεφτά, όχι τα λεφτά ενός καλλιτέχνη που ασχολείται με το θέατρο. Δηλαδή, τι θα καταφέρεις να έχεις αν ασχολείσαι με την τέχνη; Άντε να έχεις ένα σπίτι και ένα εξοχικό. Αυτό είναι το μοναδικό μας ταβάνι. Αλλά, γιατί μιλάμε πάλι για τα χρήματα; Ας πούμε για τη νοσταλγία. Καλύτερα

Ωραία, λοιπόν. Μου είπες ότι νοσταλγία ίσον μελαγχολία. Πώς τη διαχειρίζεσαι;
Όταν νιώθω ότι με πιάνει μελαγχολία, σκέφτομαι τι θα κάνω στο μέλλον. Έχω την αυταπάτη ότι έχω μέλλον, πολύ μέλλον για την ακρίβεια, και γι' αυτό δεν νοσταλγώ. Δεν σκοπεύω να αποσυρθώ και να σταματήσω να δουλεύω, αλλά στην ηλικία μου πολλά μπορούν να συμβούν. Ήδη έχω αποχαιρετίσει πολλούς καλούς φίλους της γενιάς μου.

Έχεις το άγχος της ηλικίας;
Καθόλου. Αυτό που δεν θέλω είναι η ανημποριά. Θέλω να πεθάνω όπως ο ηθοποιός Δημήτρης Τσούτσης, που είπε «Αχ, δεν αισθάνομαι καλά». Είπε στον ανιψιό του «Δεν με πας μέχρι το νοσοκομείο;» και μέσα στο αυτοκίνητο ξεψύχη­σε. Σχεδόν στον ύπνο. Έτσι θέλω να φύγω και σε μεγάλη ηλικία.