Μιχάλης Ρέππας: Ξεκαθαρίζει τι θα γίνει τελικά με τις Τρείς Χάριτες! (photos)

Ο Μιχάλης Ρέππας έγραψε και σκηνοθετούσε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου το έργο Φεγγάρι από Χαρτί. Καθισμένος στη σκηνή του θεάτρου Ρεξ μιλά – πριν την έξαρση του κορονοϊού- σε εβδομαδιαίο περιοδικό

Στα έργα σου βάζεις τις δικές σου σχέσεις μέσα; Εννοώ τη δική σου σχέση με τον πατέρα σου ή τη μάνα σου; Προφανώς, αλλά όχι σε ευθεία προβολή. Το να σκέφτεσαι απευθείας τον εαυτό σου είναι ένας κόπος άδικος και μάταιος στο γράψιμο.
Πολύ περισσότερο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου όταν χάνεσαι στις ιστορίες άλλων ανθρώπων. Στο καθρέφτισμα μέσα από άλλα πρόσω­πα και μέσα από άλλες μάσκες ξαφνικά ανακαλύπτεις τον εαυτό σου με μεγαλύτερη σαφήνεια. Το να είσαι προσκολλημένος στο εγώ σου, δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικό είναι.

Είναι αυτό που λένε στην ψυχολογία «Πες μου τη γνώμη σου για τον άλλον, για να σου πω τι πιστεύει για τον εαυτό σου». Ναι, είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχει νόημα να ζεις με το εγώ σου. Είναι αποδεδειγμένο ότι δεν θα σε οδηγήσει κάπου καλά.

Κάθε χρόνο, γράφετε δύο έργα. Είναι σαν άσκηση.
Έχει συμβεί να γράψουμε και τέσσερα έργα. Αλλά όταν γράφουμε έχουμε ωράριο. Γράφουμε κάθε μέρα, δεν γράφουμε όταν θα έχουμε έμπνευση. Μέσα από τη διαδικασία προκύπτει η έμπνευση.

Το θυμάμαι πως συναντιέστε και γράφετε επί έξι ώρες.
Τώρα δεν συναντιόμαστε. Το κάνουμε μέσω Skype είναι πιο ξεκούρα­στο. Δεν θέλουμε να είμαστε συνέχεια μαζί.

Τι σας δίνει κίνητρο για να ξεκινήσετε να γράφετε κάτι νέο; Οτιδήποτε. Το τελευταίο που με απασχολεί όταν ξεκινάμε είναι το κίνητρο. Εκείνο που δεν θέλω είναι η επανάληψη. Εδώ, στο Εθνικό, έχω τη μεγάλη χαρά να κάνω κάτι που δεν θυμίζει κανένα παλιό δικό μας έργο. Και αυτό, αν θέλεις, μου έδωσε μεγάλο ενθουσιασμό. Αυτό που κάνουμε τώρα δεν μοιάζει με καμία άλλη μας δημιουργία.

Υπάρχουν έργα που έχετε γράψει και δεν έχουν παιχτεί ή που αφήσατε στη μέση;
Υπάρχουν έργα που. έχουμε γράψει, αλλά δεν έχουν βγει. Γιατί; Γιατί δεν κάθισε η σωστή συνθήκη. Έργο στη μέση δεν αφήσαμε ποτέ.

Διαβάστε τη συνέχεια στη gallery που ακολουθεί:

Όταν ξεκινάτε να γράφετε, υπάρχει κάτι που θέλετε να πείτε μέσα από την ιστορία;
Όταν γράφεις ένα έργο, δεν ξέρω αν εσύ θέλεις να πεις κάτι ή αν θέλει κάτι από μόνο του να ειπωθεί. Εμάς μας είπαν «Σας δίνουμε τη σκηνή του Ρεξ». Στην αρχή, πήραμε μεγάλη, χαρά, μετά τη χαρά έρχεται ο πανικός. Εδώ, η αρχική μας ιδέα ήταν κάτι σαν το Μελτεμάκι του Παντελή Χορν. Ή το πώς ένα νέο κορίτσι μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε μια ανδροκρατούμενη οικογένεια, με τον πατέρα και τους δύο γιους.
Τι είναι βασικά; Η ζήλια, ο ανταγωνισμός και ο πόθος για το νεό­τερο άτομο, δηλαδή συναισθήματα που είναι πάντα επίκαιρα. Για την ακρίβεια, πώς καθημερινοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλα πάθη και τι συμβαίνει.

Έχουν καλή κατάληξη τα μεγάλα πάθη;
Ανάλογα. Δεν πεθάναμε όλοι από έρωτα. Μάλλον όλοι έχουμε συνεχίσει τη ζωή μας όταν ξεπεράσαμε μεγάλους έρωτες. Λίγες είναι οι Καρένινες που αυτοκτόνησαν από ερωτική απογοήτευση πέφτοντας στο τρένο. Εμείς, οι κανονικοί άνθρωποι, επιβιώνουμε. Οι λογοτεχνικοί ήρωες σκοτώνονται. Γιατί σε εμάς που δουλεύουμε στη μυθοπλασία μας αρέσει η υπερβολή, και η παράφορα, και οι μελοδραματικές καταλήξεις. Και η Καρένινα είναι λογοτεχνικός ήρωας. ·

Παρεμβαίνει ο Θανάσης: «Όχι, Μιχάλη, ο Τολστόι είχε δει μια γυναίκα να πέφτει στο τρένο και έτσι εμπνεύστηκε το έργο». Ο Μιχάλης όμως έχει άλλη άποψη: «Ό,τι και να λες, ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί έπεσε εκείνη η γυναίκα στις ράγες. Ο Τολστόι έγραψε μια δική του εκδοχή, όχι τη δική της».

Πηγή: Downtown