Σούλη Σαμπάχ: Δύσκολες ώρες για την ηθοποιό - Καθηλωμένη στο κρεβάτι της
H Σούλη Σαμπάχ, σύζυγος του αείμνηστου Δημήτρη Νικολαΐδη, βιώνει το δικό της δράμα στο αρχοντικό σπίτι της στην Πανόρμου, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Άνθρωπος που επισκέπτεται - με ιδιαίτερες λόγω των μέτρων προφυλάξεις για τον κορονοϊό - την ηθοποιό και τραγουδίστρια αποκαλύπτει: «Δυστυχώς, η Σούλη ζει πλέον καθηλωμένη στο κρεβάτι, χωρίς να έχει επαφή με το περιβάλλον. Αυτό συμβαίνει εδώ κι έναν χρόνο περίπου».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Espresso, η Σούλη Σαμπάχ δεν έχει κανέναν συγγενή κοντά της και στο πλευρό της βρίσκεται μόνο μία οικονόμος που την φροντίζει.
Μάλιστα, λόγω της πανδημίας και υπό το φόβο της διασποράς του κορονοϊού οι φίλοι της αποφεύγουν να την επισκέπτονται.
Τα προβλήματα υγείας ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια, όταν το αυτοάνοσο νόσημα της ψωρίασης που την ταλαιπωρούσε από παλιά επέστρεψε για να την ταλαιπωρήσει ακόμη περισσότερο. Η Σούλη Σαμπάχ το πάλεψε και κέρδισε αυτή τη μάχη.
Όμως, μια πτώση που είχε από τη σκάλα πριν από δύο χρόνια την καθήλωσε στο κρεβάτι.
Η Σούλη Σαμπάχ είχε πει στην τελευταία της συνέντευξη το 2018: «Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι τέτοια, που αργά ή γρήγορα θα νιώσεις μοναξιά, αν δεν έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο στη ζωή. Ο καλλιτέχνης παλεύει με τη ματαιοδοξία του, με τα εγώ του. Και όταν τα φώτα σβήσουν, τότε αντιλαμβάνεται πως όλη η ζωή του κρεμόταν σε ένα τεντωμένο σχοινί χωρίς γυρισμό. Δυστυχώς κι εγώ, όταν βρισκόμουν στις δόξες μου, δεν έπαιρνα τηλέφωνα τους συναδέλφους μου. Άρα γιατί εκείνοι να μου τηλεφωνήσουν;».
Και είχε υπογραμμίσει: «Εγώ δεν πρόκειται να κλειστώ σε τέτοια μέρη (Γηροκομείο) και είμαι απόλυτη σε αυτή την απόφασή μου. Έχω το σπίτι μου, έχω τις βεράντες μου. Θέλω να πεθάνω σπίτι μου. Αποκλείεται. Και εξάλλου εκεί με ποιους θα κάνω παρέα; Δεν ξέρω κανέναν, δεν θα με ξέρει κανένας. Θα είμαι ένας ξένος ανάμεσα σε ξένους. Κάποτε, όταν ζούσαν οι δικοί μου άνθρωποι, σκεφτόμουν τον θάνατό τους και τον δικό μου θάνατο και πώς θα μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Πλέον όμως δεν σκέφτομαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε και φοβάμαι τον θάνατο. Όπως δεν ξέρω πώς ήρθα στη ζωή, έτσι δεν ξέρω πώς θα φύγω και πού θα πάω. Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό».