Γιώργος Παπαδάκης: Η πορεία του στον ΑΝΤ1, η πικρία, τα νούμερα τηλεθέασης και η «Σχολή Παπαδάκη»

Συμπληρώνοντας τριάντα χρόνια στον ΑΝΤ1, ο επιτυχημένος παρουσιαστής του «Καλημέρα Ελλάδα» εξήγησε τους λόγους για τους οποίους ενώ δέχθηκε άλλες προτάσεις όλα αυτά τα χρόνια, δεν σκέφτηκε ποτέ να αφήσει το κανάλι τον ANT1. κ

Μίλησε επίσης και για τις δυσκολίες που συνάντησε στην καριέρα του.

Τριάντα χρόνια ΑΝΤ1! Είστε ο μόνος παρουσιαστής που βρίσκεται στο κανάλι από την πρώτη μέρα λειτουργίας του…

«Δεν έτυχε, ήμουν επιλογή τους και ήταν επιλογή μου! Όταν ξεκίνησε ο σταθμός, είχα την ευκαιρία να προτείνω κάποια πράγματα και μου δόθηκε η δυνατότητα να τα κάνω, όπως το “Καλημέρα, Ελλάδα”. Το ζήταγα με επιμονή, τους εξηγούσα τι θέλω να κάνω. Και ο αείμνηστος Μίνως Κυριακού μού έλεγε: “Και ποιος θα βλέπει το πρωί τηλεόραση;”. Πέρασε κάνα 8μηνο μέχρι να μου πει: “Ξεκίνα το και βλέπουμε”. Αυτό με έδεσε και με τον σταθμό, ο οποίος μου είχε απόλυτη εμπιστοσύνη».

Γιατί, ενώ είχατε προτάσεις να αφήσετε τον ΑΝΤ1, δεν το κάνατε;

«Δέχτηκα προτάσεις από όλα τα κανάλια. Θα ήμουν αχάριστος εάν δεν εκτιμούσα ότι μου είχε δοθεί η δυνατότητα να κάνω αυτό που ήθελα. Επίσης είμαι και κατά των μεταγραφών των δημοσιογράφων, μου θυμίζουν ποδόσφαιρο. Θα μου πεις, όλοι αυτοί που μετακινήθηκαν από κανάλι σε κανάλι, και είναι αρκετοί και αξιόλογοι συνάδελφοι, τους βάζεις απέναντι; Όχι, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Για μένα θα ήταν άσχημη η μετακίνηση από το ένα στο άλλο κανάλι, γιατί θα φαινόταν ότι ουσιαστικά εκείνο που με έδενε με τη δουλειά μου ήταν τα χρήματα που έπαιρνα και όχι αυτό που κάνω».

Για πόσα χρόνια ακόμα θα αντέχετε να το κάνετε αυτό;

«Έχω αντοχές ακόμα! Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάθεται! Άλλωστε είναι και το επάγγελμά μας τέτοιο. Ένας δημοσιογράφος παραμένει δημοσιογράφος και πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του. Εγώ δεν έχω συνταξιοδοτηθεί ακόμα. Θα πει κανείς: “Φτάνει, ρε Παπαδάκη, δώσε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους!”… Αυτό είναι σύντομο ανέκδοτο, γιατί από αυτή την εκπομπή έχουν περάσει πάνω από 500 άτομα. Εκπληκτικοί άνθρωποι, καλοί συνάδελφοι, φιλαράκια, που από τηλεόραση δεν ήξεραν ούτε το τηλεκοντρόλ να χρησιμοποιούν και αυτή τη στιγμή έχουν δικές τους εκπομπές».

Σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε στιγμή που λυγίσατε και είπατε τα παρατάω;

«Ποτέ! Υπήρξαν βέβαια δύσκολες μέρες. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, με τις εκρήξεις, τις υπερβολές του, τα λάθη του, αλλά μετά από ένα πεντάλεπτο όλα είναι καλά. Έτσι είμαι ως άνθρωπος. Δεν είναι θέμα δύναμης, είναι να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με καλή διάθεση. Ακόμα και τις άσχημες στιγμές. Να μη μένεις σε αυτές. Να μη δίνεις σημασία στις κακίες ορισμένων ανθρώπων, που μπορεί να το μετανιώσεις μετά. Αυτό το προλαβαίνω με έναν περίεργο, μαγικό τρόπο».

Νιώσατε ποτέ ότι δεν σας εκτιμούν;

«Όχι, ποτέ! Πικρίες της στιγμής μπορεί να υπήρξαν, αλλά ούτε καν τις θυμάμαι. Δεν πίστευα ότι ήμουν ένα σημαντικό πρόσωπο, για να με βλέπουν ως σταρ και να είχα μια διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτά είναι έξω από τη λογική μου. Η τηλεόραση είναι ένα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο μέσο. Εάν δεν είσαι συγκροτημένος άνθρωπος, σου δημιουργεί την εντύπωση ότι είσαι ιδιαίτερα σημαντικός και ότι τα πάντα κινούνται γύρω από σένα. Αν πέσεις σε αυτή την παγίδα, δεν βγαίνεις, τελείωσε».

Σας απασχολούν τα νούμερα ή πλέον δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα σε κανέναν;

«Βέβαια σε ενδιαφέρει να πηγαίνεις καλά, είναι η ανταμοιβή των κόπων σου, όχι όμως να καθορίζουν τα νούμερα τη ζωή σου, τη συμπεριφορά σου και να πουλήσεις την ψυχή σου στον διάβολο για να κάνεις τηλεθέαση. Ύστερα από τόσα χρόνια νιώθεις ότι δεν δίνεις εξετάσεις, όπως δίνει ένας που ξεκινά τώρα, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι δεν έχεις το ίδιο τρακ, γιατί στην τηλεόραση αυτή είναι η επιβράβευση της δουλειάς μας. Κακώς, γιατί πολλές φορές έχω δει εκπληκτικές εκπομπές που είχαν χαμηλή τηλεθέαση. Δεν μπορείς να πεις ότι μια εκπομπή είναι καλή επειδή έχει υψηλή τηλεθέαση. Στον ΑΝΤ1, για παράδειγμα, όταν κάναμε το “Big Brother” έκανε 80%.

Σημαίνει αυτό ότι ήταν μια εκπληκτική εκπομπή;» Είναι σαν να κάνατε τη Σχολή Παπαδάκη σε αυτόν τον χώρο. Νιώθετε περίεργα που πρώην συνεργάτες σας βρίσκονται απέναντί σας;

Σχολή είναι πολύ βαρύ… Μπορεί να ήταν ο χώρος στον οποίο κάποιος ξεκίνησε για να μάθει τη δημοσιογραφία και να μάθει και την τηλεόραση. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων δούλεψαν σε αυτή την εκπομπή ήταν νέα παιδιά, που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία. Είναι κολακευτικό για μένα που βρίσκονται απέναντί μου όλοι αυτοί. Δεν θα πω τώρα “ήταν όλοι τους παιδιά μου” (γέλια). Χαίρομαι με την εξέλιξή τους, μακάρι να το χαίρονται και εκείνοι».

Έχετε νιώσει πως, ενώ βοηθήσατε κόσμο και τον κάνατε γνωστό, στη συνέχεια με τη συμπεριφορά του φάνηκε αχάριστος;

«Και να το έχω νιώσει, δεν θα σου το πω! Δεν έμεινα ποτέ σε αυτό. Όταν βοηθάω νέους ανθρώπους, δεν το κάνω για να τους το υπενθυμίζω και να μου το υπενθυμίζουν. Θα ήταν λάθος και από τη δική τους την πλευρά και από τη δική μου. Αν κάποια στιγμή νιώσω άσχημα ή νιώσουν άσχημα, νομίζω ότι κάτι δεν έχει πάει καλά στη σχέση μας και δεν το είχαμε αντιληφθεί ή ότι δεν ταιριάζαμε ως άνθρωποι, βρε αδελφέ».

Εσείς με τη σειρά σας έχετε αδικήσει κάποιον συνεργάτη σας;

«Λες να μην έχω αδικήσει; Είναι απολύτως βέβαιο. Μέσα στην τριβή, στην καθημερινότητα, στη δουλειά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις αδικήσει, να μην έχεις πληγώσει άνθρωπο! Και εγώ έχω αισθανθεί πληγωμένος και αδικημένος, όχι όμως σε τέτοιο σημείο, που να καθορίσει τη σχέση μας».

Παρακολουθείτε τις εκπομπές των άλλοτε συνεργατών σας;

«Η αρχή μου και αυτό που μετέδωσα στους συνεργάτες μου από τότε που ξεκίνησε αυτή η εκπομπή είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι απέναντι, μας ενδιαφέρει τι κάνουμε εμείς. Με ενοχλεί όταν αυτό το πράγμα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους καλεσμένους μας που δεν σέβονται την τηλεοπτική δεοντολογία. Με πολιτικούς συμβαίνει. Μπορεί να έχεις προγραμματίσει εσύ μια συνέντευξη με έναν άνθρωπο στις 8 και να έχει βγει μισή ώρα νωρίτερα σε άλλο κανάλι! Και του λες: “Ρε άνθρωπε του Θεού, και εμένα εκθέτεις και τους άλλους και τον εαυτό σου”…»

Υπήρξαν εκπομπές που παρουσιάσατε και δεν σας άρεσαν;

«Πολλά που έχω κάνει εκτός από το “Καλημέρα, Ελλάδα” δεν ήταν και της δικής μου επιλογής, τα έκανα επειδή μου ζητήθηκε από τον σταθμό. Το “Δέκα με τόνο” ήταν μες στις επιλογές μου, επειδή ήταν αυστηρά τηλεπαιχνίδι γνώσεων.

Το “Sold out” ήταν ένα σόου που έκανα για ένα μικρό χρονικό διάστημα και είπα στον σταθμό “με συγχωρείτε πάρα πολύ, να το σταματήσουμε, δεν μπορώ άλλο”, γιατί είναι δύσκολο πράγμα η ψυχαγωγία.

Δεν μπορεί επειδή κάνεις ένα μαγκαζίνο το πρωί να μπορείς να κάνεις και δελτίο ειδήσεων και μια ψυχαγωγική εκπομπή και ένα παιχνίδι και να λες “εγώ όλα τα καταφέρνω, είμαι τέλειος”… Είναι λάθος. Η απογευματινή “Κόκκινη κάρτα” έγινε για να καλύψουμε το κενό που άφησε η Σεμίνα Διγενή όταν έφυγε και πήγε στο STAR.

Αρχικά αντέδρασα, γιατί τους λέω “ρε παιδιά, 3,5 ώρες το πρωί και 2,5 ώρες το απόγευμα, έξι ώρες ζωντανό την ημέρα, δεν βγαίνει”, αλλά βγήκε. Είχαν έρθει και βοήθησαν τότε στο πρωινό δύο πολύ αξιόλογοι και νέοι άνθρωποι, η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Νίκος Μάνεσης, με καταπληκτική πορεία στη συνέχεια, φιλαράκια μου και οι δύο…»

Έχετε κρατήσει επαφή;

«Δεν είναι από τις επαφές που είτε εκείνοι είτε εγώ θα επιδιώξουμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο και να βγούμε, αλλά όταν θα ιδωθούμε θα πνίξει ο ένας τον άλλον στην αγκαλιά του, γιατί είμαστε φίλοι, απλώς η ζωή, η δουλειά και οι υποχρεώσεις μάς έχουν φέρει μακριά».

Έχετε σκεφτεί πώς θέλετε να ρίξετε τη δική σας αυλαία μπροστά στις κάμερες;

«Είναι επικίνδυνη η τηλεόραση αν αφεθείς και σε χρησιμοποιήσει. Από κει πέρα είναι τι σου μένει. Σου μένει το αποτέλεσμα μιας δουλειάς ή ότι η τηλεόραση σε έκανε γνωστό; Αν σου μείνει το δεύτερο, τότε έχεις ξεφύγει. Γιατί κάποια στιγμή θα πάψεις να είσαι γνωστός και θα σε ξεπεράσει ο κόσμος. Είναι θέμα αυτογνωσίας και αξιοπρέπειας να βάλεις ένα τέλος χωρίς να σου το επιβάλει κάποιος άλλος. Δεν έχει ημερομηνία λήξης η δημοσιογραφία, δεν έχει ηλικία! Αλλά δεν με έχουν πάρει και τα χρόνια! Δεν βάφω τα μαλλιά μου, σιχαίνομαι το μακιγιάζ, λίγη πούδρα μού βάζουν, είμαι αντι-τηλεοπτικός τύπος γενικότερα», είπε στο Τηλέραμα.