Γιάννης Στάνκογλου: Ήθελε να γίνει γεωπόνος και ακολούθησε τυχαία την υποκριτική

Είναι από τους ηθοποιούς που ξεχώρισαν τη φετινή σεζόν. Τόσο με τον ρόλο του Θωμά Κυπραίου στη σειρά εποχής του ΑΝΤ1 όσο και με τον θεατρικό «Γιούγκερμαν». Ο Γιάννης Στάνκογλου μιλά για τις Άγριες Μέλλισες και τι τον έκανε να πει ναι στην πρόταση αυτή! Αναφέρεται στην καλλιτεχνική του διαδρομή και στα επόμενα θεατρικά και κινηματογραφικά του σχέδια.

Είσαι επιλεκτικός όσον αφορά στη μυθοπλασία. Με ποια κριτήρια γενικά επιλέγεις τις δουλειές στις οποίες συμμετέχεις;Είναι πολύ σημαντικό το σενάριο: Να έχει ενδιαφέρον, να μου «μιλά» τη στιγμή που το διαβάζω. Δεύτερον είναι ο χαρακτήρας που καλούμαι να υποδυθώ. Δεν μου αρέσει να κάνω παρόμοιους χαρακτήρες. Αν κάνω κάτι συγκεκριμένο σε μια δουλειά, στην επόμενη θέλω να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό.

Από τις σειρές που έχεις πρωταγωνιστήσει ξεχωρίζεις κάποια;
Το «Νησί», τις «Αγριες μέλισσες», αρκετά επεισόδια της «10ης Εντολής» του Πάνου Κοκκινόπουλου που συμμετείχα.

Έχει συμβεί να συμμετάσχεις σε κάποια παραγωγή και οι συνθήκες τελικά που επικράτησαν να είναι κατώτερες των προσδοκιών;
Ευτυχώς όχι! Είμαι από τους τυχερούς. Δεν είμαι συχνά στην τηλεόραση. Απέχω μεγάλα διαστήματα και στη συνέχεια επανέρχομαι. Αυτά που λέμε τηρούνται. Μπορώ να σου πω και καλύτερα ακόμη.
Στο «Νησί», για παράδειγμα, ήταν εξαιρετικές οι συνθήκες. Με μονοκάμερο γύρισμα κινηματογραφικής αισθητικής.
Με ρυθμούς που αντέχει ένας ηθοποιός. Το ίδιο συνέβη και με τις «Μέλισσες». Παρά το γεγονός ότι είναι πιο γρήγοροι οι ρυθμοί, υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Είναι χαρά να δουλεύεις σε αυτές τις συνθήκες.

Από την επιθυμία μικρός να γίνεις γεωπόνος βρέθηκες στο θεατρικό σανίδι. Θέλω να μου περιγράφεις λίγο αυτήν τη διαδρομή... Πως μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής;
Όταν ήμουν μικρός πήγαινα με τον πατέρα μου από τον Περισσό στην πλατεία Κουμουνδούρου σε έναν σύλλογο, στην «Εβροκυψέλη». Ανθρωποι από τον Εβρο που κάναμε παραδοσιακούς χορούς, μουσική και θέατρο. Μετά το ξέχασα. Αν και είμαι εξωστρεφής ως χαρακτήρας και μου αρέσει να «εκτίθεμαι». Μετά ήρθαν διάφορες δουλειές και γνώρισα φίλους που μου εξήγησαν τη λειτουργία και τη δομή των θεατρικών σχολών. Αυτό όλο με γοήτευσε και αποφάσισα να το κάνω. Δουλεύοντας παράλληλα σε εστιατόρια και μπαρ. Δεν ήξερα αρχικά αν θέλω να γίνω ηθοποιός. Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε και η πρεμιέρα στο Ηρώδειο μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη στον «Κοριολανό» σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα και είπα «εδώ θέλω να είμαι, μου αρέσει πολύ». Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

Σήμερα ποια είναι τα επόμενα «θέλω» του Γιάννη Στάνκογλου στο θέατρο;
Θέλω να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με την τραγωδία. Είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης στο θέατρο, όταν βέβαια το κάνεις με γνώστες του αντικειμένου. Επίσης θέλω να κάνω πολλά σύγχρονα έργα και κωμωδία. Θέλω έπειτα από 20-30 χρόνια αν ζω να μπορώ να πω «αυτά που ήθελα έκανα και τα έκανα όσο καλύτερα μπορούσα».

Εχεις και πλούσια κινηματογραφική παρουσία. Μετά τη «Φαντασία» είχε προγραμματιστεί προ κορονοϊού και κάτι άλλο;

Οχι κάτι πολύ μεγάλο. Ενα πέρασμα είχα συμφωνήσει σε μια ξένη παραγωγή μέσα στο καλοκαίρι, η οποία ενδέχεται να πραγματοποιηθεί, και μιλάω με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη που κάποια στιγμή θέλει να κάνει την ταινία του. Αυτό θα γίνει μέσα σε αυτόν τον χρόνο ή τον επόμενο.

Οι κινηματογραφικές διακρίσεις του παρελθόντος αλλά και η μεγάλη επιτυχία των θεατρικών σου παραστάσεων, με πιο πρόσφατο τον «Γιούγκερμαν», σε άλλαξαν καθόλου; Τι εννοώ: Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες έπαρση ή υπεροψία;
Οχι. Έχω ένα άλλο μπακγκράουντ και θεώρηση των πραγμάτων. Θεωρώ πωςη δική μας δουλειά δεν διαφέρει από τις άλλες. Τη δουλειά την κάνω σαν εργάτης.Στο μόνο που ίσως έχω αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου είναι ότι νιώθω πως πατάω στα πόδια μου με μεγαλύτερη σιγουριά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει χαθεί το άγχος. Απλώς με την εμπειρία των χρόνων μετατρέπεται σε δημιουργική δύναμη.