Ρίκα Διαλυνά: «Έμαθα συρτάκι στο Νουρέγιεφ»

Όταν ήταν μικρή την έλεγαν όλοι ασχημόπαπο, κι εκείνη το είχε αποδεχθεί... Η Ρίκα Διαλυνά μίλησε στο Λοιπόν, αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή της και δεν έχουν δει ποτέ το φως ms δημοσιότητας. Αναφέρθηκε στην απώλεια του συζύγου της, στην κατάθλιψη που ήρθε μετά την απουσία του από τη ζωή της, ενώ είπε για τους ανθρώπους που αγαπούσε, που έκανε παρέα μαζί τους και δεν της στάθηκαν στη δύσκολη στιγμή.

Βρίσκεσαι πολύ καιρό στην Κρήτη.
Ο κορονοϊός με βρήκε στη μέση της μετακόμισης, από το Φάληρο, στο σπίτι στο κέντρο, το οποίο είχα και μετακομίζω τώρα. Δε μπορούσα να καθίσω άλλο εκεί, είχα πολλές αναμνήσεις, ήμουν , πολύ στενάχωρη, έπρεπε ν' αλλάξω τελείως τη ζωή μου. Πήγα στο σπίτι στο κέντρο για να μου αλλάξει όλη την εικόνα που είχα, επειδή στο σπίτι στο Φάληρο είχα μείνει με το Νίκο μου και ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ μέχρι να μπορέσω να συνέλθω. Δε μπορούσα να μένω άλλο εκεί, γιατί δε μπορούσα ν’ αλλάξω διάθεση. Καθετί εκεί μου θύμιζε το Νίκο, τα έπιπλα... νόμιζα ότι θα έρθει από κάποια πόρτα.

Δε θα κρατήσετε την ίδια επίπλωση;
Τα πράγματά μου, τα έχω μεταφέρει στην κόρη μου, στο Ηράκλειο, στο σπίτι που έχω στην Κρήτη, το οποίο το αγόρασα μετά από μια τουρνέ στη Γερμανία, που είχα πάει με το Νίκο Κούρκουλο και το Νίκο Γαλανό. Την αμοιβή μου την είχα αφήσει όλη σε τράπεζα εκεί και μετά από 7 χρόνια μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος να μου πει ότι έχουν "αυγατίσει" τα λεφτά μου στην τράπεζα, λόγω υψηλών τόκων. Έτσι βρήκα αυτό που έχω και το αγόρασα.
Η κόρη μου μένει ακριβώς από πάνω. Ο Νίκος δεν το ήθελε, φοβόταν ότι θα καθίσω μόνιμα στην Κρήτη, γιατί είχα ανοίξει κι ένα μαγαζί εδώ, στο Ηράκλειο, μια μπουτίκ και μια άλλη στην Αθήνα. Έτσι ενοίκιαζα το σπίτι, μέχρι πριν από λίγο καιρό που "έφυγε” ο Νίκος. Είμαι κλεισμένη στο σπίτι μου στην Κρήτη, από τα τέλη του Ιανουαρίου.

Εκεί πέρασες την καραντίνα για τον κορονοϊό;
Ναι, γιατί είχα έρθει τα Χριστούγεννα να δω την κόρη μου, για 15 μέρες, αλλά έπιασε θαλασσοταραχή κι έμεινα. Δεν με πείραξε καθόλου που εξακολουθώ να είμαι κλεισμένη μέσα, έχω κάτω από το σπίτι μου θεά το Κρητικό πέλαγος και το λιμάνι. Δυστυχώς θα πρέπει να έρθω στην Αθήνα, γιατί έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες, αλλά δε σου κρύβω ότι φοβάμαι τον κορονοϊό, γιατί υποφέρεις. Δε φοβάμαι να πεθάνω, αλλά φοβάμαι το πωε θα πεθάνω, αυτό με τρομάζει. Οι τυχεροί “φεύγουν” στον ύπνο τους, αυτό είναι το πλέον ωραίο κι ευχάριστο φινάλε.

Μου έχεις πει ότι με την αδελφή σου, που είχατε διαφορά ηλικίας, η οποία ήταν μια κούκλα, ενώ εσένα μικρή σε θεωρούσαν άσχημη...

Ναι, εμένα με θεωρούσαν ασχημόπαπο, μάλιστα, έλεγα στη μητέρα μου: «Μαμά, μη στεναχωριέσαι, το ξέρω πως είμαι άσχημη, το ακούω και δε με πειράζει, γιατί εγώ μια μέρα θα κοιτάξω να γίνω όμορφη μέσα μου.

Πότε συνειδητοποίησες το πόσο όμορφη ήσουν;
Αυτό δεν το καταλάβαινα, από αυτά που άκουγα μετά είπα: «Φαίνεται ήμουν όμορφη και δεν το ήξερα». Δε μετανιώνω που δεν το ήξερα, γιατί οπωσδήποτε θα άλλαζε ο χαρακτήρας μου, εννοώ ότι όταν ξέρεις ότι είσαι όμορφη, δεν είσαι φυσικός άνθρωπος. Δεν πρόβαλα ποτέ την ομορφιά μου, κοίταζα πάντα να προβάλω το χαρακτήρα μου.

Πως είναι να σε παίρνει από το χέρι η Βανέσα Ρεντγκρέιβ και να σε συστήνει σε μια δεξίωση;
Τι να σου πω; Πολλές φορές όλα αυτά που έχω ζήσει, δε μπορώ να τα πω, γιατί δε θα τα πιστέψουν. Έχω γράψει τη βιογραφία μου, αν δεν το έκανα σίγουρα , θα ξεχνούσα αυτά που έχω περάσει. Τα τελευταία τρία χρόνια, δε μιλάω πολύ, πέρασα τρία χρόνια σχεδόν βουβή, από τότε που “έφυγε” ο Νίκος, αυτό έπαθα... δεν είχα υποστήριξη από κανέναν, δεν αναφέρομαι στους δικούς μου ανθρώπους, αλλά στους φίλους και αυτούς που έκανα παρέα. Ένα χρόνο είχα πάθει βαθιά κατάθλιψη, ήμουν μόνη, μαζί με το γάτο μου, το αμόρε μου. Κάποια στιγμή μάζεψα τις δυνάμεις μου και συνήλθα, σκέφτηκα ότι πρέπει να τ΄αλλάξω όλα στη ζωή μου.

Παρόλο που έχεις κάνει τόσα ταξίδια με αεροπλάνο, εξακολουθείς να φοβάσαι;
Φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα, μάλιστα έχω πάντα μαζί μου μια εικονίτσα, την Παναγία, την οποία μου έχει κάνει δώρο ο μπαμπάς μου, όταν ήμουν μικρή. Την είχε στον πόλεμο στην Αλβανία, ο oποίος ήρθε από τα Χανιά, στο Ηράκλειο τότε με τα πόδια και τον ειδοποιήσαν ότι υπάρχει ο τάφος του στα Χανιά.

Ο πατέρας σου φτάνοντας στην Κρήτη έμαθε ότι ήταν πεθαμένος και πήγε να δει τον τάφο του;
Ακριβώς.Ήταν αξιωματικός, πήγε στα Χανιά και είδε το όνομά του γραμμένο πάνω στον τάφο που του είχαν κάνει, γιατί τον είχαν για νεκρό, τότε έσκυψε κι έβγαλε εκείνος το σταυρό που έγραφε επάνω το όνομά του. Χωρίς αυτή την εικόνα που μου έχει δώσει ο μπαμπάς μου, δε μπορώ να φύγω να πάω πουθενά. Μου την είχε δώσει μια μέρα που είχα αρρωστήσει και μου είπε: «Να την έχεις πάντα μαζί σου».

Σου έχει συμβεί κάτι όταν δεν την είχες μαζί σου;
Μια φορά που έπρεπε να πάω για δουλειά στο Βερολίνο, πήρα άλλο αεροπλάνο και πήγα στο Μόναχο, ενώ το έμαθα στη μέση της διαδρομής από έναν κύριο που καθόταν δίπλα μου. Μια άλλη φορά είχα γνωρίσει, χωρίς να τον ξέρω τον Πρίνς Ράτζβιλ, τον άντρα τηε Λι Ράτζβιλ. Το σπίτι τους, το είχε φτιάξει ο Τζεφιρέλι με ύφασμα, όλους τους τοίχους. Φωτογραφίες δεν υπήρχαν παρά μονάχα του Κένεντι και της Τζάκι. Μέσα στην τουαλέτα, στο μπάνιο τους, είχαν βάλει όλες τις προσωπικές τους φωτογραφίες, μ’ ένα τζάμι μπροστά. Στο χολ υπήρχε ένας πίνακας που είχε ζωγραφίσει η Τζάκι. Εκείνο το βράδυ, που ήμουν σπίτι τους, γνώρισα τον Μπομπ και την 'Εθελ Κένεντι, ήταν πολύ απλοί άνθρωποι.

Μίλησε μου για τέτοιες προσωπικότητες “απλών” ανθρώπων που γνώρισες;
Θυμάμαι τον Κάρι Γκραντ, ήταν αριστούργημα, υπέροχος άνθρωπος. Όταν τον πρωτογνώρισα είχα ξεσηκωθεί, κι από τη χαρά μου, του μιλούσα κινώντας πολύ τα χέρια μου. Εκείνος με ρώτησε: «Μα γιατί κινείς τόσο πολύ τα χέρια σου όταν μιλάς;». Του απάντησα: «Είμαι Ελληνίδα, έτσι κάνουμε εμείς οι Έλληνες». Κι εκείνος είπε: «Έχεις δει τον Ωνάση να κινεί τόσο πολύ τα χέρια του όταν μιλάει;». Έκτοτε ήμουν μικρή, σταμάτησα να κινώ τα χέρια μου όταν μιλούσα. Κάναμε πολύ παρέα, μάλιστα με είχε συνοδεύσει στα γενέθλια της Μαργκότ Φοντέιν, στο κλαμπ “21”, στη Νέα Υόρκη, που ο Ωνάσης έδινε ένα πάρτι και ήταν μαζί με την Φοντέιν και ο Νουρέγιεφ. Κάποια στιγμή ο Ωνάσης έβαλε ελληνική μουσική, συρτάκι και μου είπε: «Άντε..», όπου ήμουν στη μέση με το Νουρέγιεφ ο οποίος φορούσε ένα μαύρο βελούδινο κοστούμι με έντονα κοσμήματα, χρυσά, αλυσίδες... και την Μαργκότ Φοντέιν, να τους μαθαίνω συρτάκι στο γλέντι αυτό. Αυτά τα λέω πρώτη φορά σε σένα...

Γιατί δεν τα έχεις μοιραστεί ποτέ άλλοτε τόσα χρόνια;
Δεν τα έχω πει ποτέ και πουθενά, γιατί θα με πούνε σίγουρα μυθομανή. Κι όταν δεν έχω φωτογραφίες για να μπορώ να το επιβεβαιώσω....

Όταν δεν έχεις φωτογραφικό υλικό, φοβάσαι να το υποστηρίξεις λεκτικά;
Ναι, ισχύει αυτό, βέβαια, όταν δεν έχω φωτογραφίες δε μπορώ να το υποστηρίξω, έτσι αισθάνομαι...