Ελένη Φιλίνη: «Το '80 είχαμε το AIDS, τώρα ούτε να φιληθείς μπορείς»
Ελένη Φιλίνη: Έχω συγγενείς μου που είναι σε ομάδες υψηλού κινδύνου και τρέμω με τον κορονοϊό
Η Ελένη Φιλίνη μιλά στο Λοιπόν και μεταξύ άλλων αναφέρεται στον κορονοϊό και τις επιπτώσεις που έχει σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο
Ένας από τους χώρους που έχει πληγεί, σε ότι αφορά το εργασιακό ζήτημα, είναι κι ο καλλιτεχνικός.
Ο πρώτος που έχει πληγεί κι αιμορραγεί είναι καλλιτεχνικός χώρος, κι αυτό έχει μέλλον, γιατί υπάρχει άμεση επαφή με τον κόσμο.
Αυτή τη στιγμή “χτίζεται” ένα μητρώο καλλιτεχνών, όπου τώρα θα δουν ποιοι έχουν ένσημα, ποιοι δουλεύουν, ποιοι έχουν τελειώσει κάποια σχολή... ίσως δουλειά μας έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι.
Αυτή τη στιγμή τα πράγματα για τη δουλειά μας είναι δυσοίωνα. Οι παραστάσεις και οι συναυλίες που είχα κλείσει για το καλοκαίρι δε ξέρω αν θα γίνουν.
Αντέχεις οικονομικά;
Όχι, δεν αντέχω οικονομικά αν το χρονικό διάστημα είναι μεγάλο, δε γίνεται. Δε μιλάμε για 2-4 μήνες, λέμε ότι θα μπούμε στο ταμείο ανεργίας, τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, γιατί από τη δουλειά μας ζούμε, δεν είναι μόνο χόμπι η δουλειά μας.
Μερικοί την κάνουν για χόμπι, γιατί μπορεί να έχουν άλλα από πίσω. Ζούμε μέσα από τη δουλειά μας, είναι βιοπορισμός. Είμαι τυχερή, γιατί έχω ένα σπίτι και δεν έχω ενοίκιο, το οποίο, αν δεν το είχα, θα με “κυνήγαγε” το ενοίκιο, θα έπρεπε να πληρώνω, να πιέζομαι και να τρελαίνομαι. Αν έχεις ένα σπίτι να μείνεις, λες: “θα φάω πιο λιτά, θα κάνω πιο λιτή τη ζωή μου, κι επιβιώνω". Αν έχεις ένα ενοίκιο να πληρώνεις, είναι πολύ πιο δύσκολα.
Ήταν καλό που δόθηκαν επιδόματα. Στην πανδημία, ως κράτος, σταθήκαμε πάρα πολύ καλά και δεν είναι τυχαίο που βγήκαμε πρώτοι. Ένας άνθρωπος που βοήθησε πάρα πολύ σ' αυτό είναι ο Σωτήρης Τσιόδρας.
Όλοι ελπίζουμε στο να βγει κάποιο φάρμακο ή το εμβόλιο, για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Έχω συγγενείς μου που είναι σε ομάδες υψηλού κινδύνου και τρέμω. Τη δεκαετία του '80, που βγήκα στο χώρο, κι ήμουν κοριτσάκι όταν ξεκίνησα, είχαμε το AIDS, τότε φοβόσουν, ο έρωτας ήταν απαγορευτικός, υπήρχε φόβος ψυχής. Τώρα ούτε να φιληθείς, ούτε ν’ αγκαλιαστείς μπορείς, δε μιλάω για το ερωτικό, αλλά για το ανθρώπινο.