Η Βίκυ Κουλιανού εξομολογείται: «'Εχασα πολλά λεφτά»

Μεταξύ άλλων ανέφερε τους λόγους για τους οποίους έχασε δουλειές στο εξωτερικό, ενώ ακόμη μίλησε για τις απαιτήσεις που έχει, αλλά και τον χώρο της υποκριτικής γενικότερα.

Το καλοκαίρι σε βρίσκει να κάνεις πρόβεκ για τη χειμωνιάτικη παράσταση που θα σε δούμε...

Είναι σημαντική η συνεργασία μου ξανά με το Βασί­λη Πλατάκη, γιατί τον γνωρίζω χρόνια. Στο θέατρο «Μπροντγουέη» είχαμε παίξει με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ το έργο «Τρείς φορές ζωή», της Γιασμίνα Ρεζά, που ήταν το τελευταίο που έπαιξε σε θέατρο. Αντικατέστησα τη Βάσια Παναγοπούλου, 20 μέρες πριν ανέβει το έργο. Τότε, με φώναξε ο Βασίλης Πλατάκης, λόγω του Τάκη Χρυσικάκου, τον οποίο είχα καθηγητή στη σχολή, και σε 20 μέρεε έπρεπε να έχω ετοιμαστεί για ένα ρόλο που ήταν ζόρικος. Φέτος το χειμώνα, από τον Οκτώβρη, θα είμαι πάλι, μετά από τόσα χρόνια, στο θέατρο «Μπροντγουέη», με το έργο «Το κλουβί με τις τρελές», με παραγωγό τον Μαυρίκιο Μαυρικίου, ένα ταλαντούχο πλάσμα για την ηλικία του, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Πλα­τάκη. Το έργο είναι ένα πολύ ωραίο μιούζικαλ, δυ­νατό, με ωραίους ρόλους. Ο θίασος μου αρέ­σει πάρα πολύ, καθώς είναι όλοι φίλοι μου. Ο Πέτρος Ξεκούκης, η Μαρία Ιωαννίδου, ο Κώστας Φραγκολιάς, ο Θάνος Καληώρας.

Στο θέατρο πλέον βλέπουμε πολλούς ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί, κάτι που εσύ, τότε που ξεκινούσες την υποκριτική, το βίωσες με μια μορφή ρατσισμού, καθώς ήσουν μοντέλο.

Παλιά ήταν πολύ έντονος ο ρατσισμός, τώρα πια πηγαί­νουν και παίζουν, απλά.

Πώς το βλέπεις πλέον, που πέρασαν τα χρό­νια;

Μπορεί να μην είμαι κάθε χρόνο στο θέατρο, αλλά όταν κάνω μια δουλειά, επιλέγω σωστά το πού είμαι. Επιλέγω το έργο κι άλλο χρειάζεται, δεν κάνω δουλειά έτσι, μόνο και μόνο για να κάνω θέατρο, αλλά νιώθω ότι θα είμαι σε μια παραγωγή που αξίζει τον κόπο. Δεν μιλάω για το μέγεθος ρόλου. Ακόμα κι ένας μικρ ρόλος, που δεν έχει λόγια, μπορεί να είναι ένας ρόλος-διμάντι. Για μένα δεν έχει σημασία το μέγεθος του ρόλου, μπορεί να κάνει αίσθηση και ο δευτεραγωνιστικός. Έχω μεγάλες αποχές από το θέατρο, μακάρι να ήμουν κάθε χρόνο, αλλά δεν γίνονται πάντα οι παραγωγές που θέλω, οι χαρακτήρες σε ένα έργο που μπορεί να με εξιτάρουν... Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δεν είμαι κάθε σεζόν. Στη θεατρική μου πορεία έχω κάνει και πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά και μικρότερο μικρότερους.

Ο ρόλος πρέπει να αγκαλιάζεται από το σκηνοθέτη και τον ηθοποιό, όποιο μεγεθος και να έχει, και τότε μπο­ρεί να μετατραπεί σε ένα μικρό διαμάντι. Όταν υπάρχει ομαδικό πνεύμα, πετυχαίνει μια παράσταση. Στο έργο «Το κλουβί με τις τρελές» έχω τρείς διαφορετικούς ρόλουδ, μιας drag qeen το ρόλο ενός άντρα τυφλού ακορντεονίστα, ο οποίος είναι μουγκός, και τον κανονικό μου, την Κα­τρίν. Δεν φοβάμαι να δοκιμάσω περί­εργα πράγματα. Δουλεύω σκληρά για να κάνω ό,τι μου δοθεί, δεν με νοιάζει το μικρό, το μεγάλο...

Απαιτήσεις έχεις;

Απαιτήσεις έχω τις νορμάλ, τις φυσιολογικές. Όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να πληρωθείς, να έχεις ένα καλό κλίμα στιε πρόβες και γενικότερα. Οι απαιτήσεις μου είναι πρακτικέε, δεν είναι «σταρίστικες», γιατί δεν είναι του τύπου μου, δεν είμαι έτσι ως χαρακτήρας. Δεν διοχετεύω την ενέργεια μου σε πράγματα που δεν είναι της ουσίας, δεν είναι σοβαρά, γιατί χάνω από κάποια άλλα. Δεν έχω σκοπό, ποτέ στη ζωή μου, να χάσω από το κεντρικό ζουμί, για να πάω στο... γύρω γύρω. Δεν αγχώνομαι πολύ εύκολα. Ήταν δύσκολο παλιά στην Ελλάδα, γιο έναν άνθρωπο που, έρχεται από έναν άλλο χώρο να μπει στην υποκριτική. Στο εξωτερικό μπορώ να σου αναφέρω 15 ονόματα που είναι κορυφαίοι ηθοποιοί πολλά χρόνια, κι ήταν όλοι μοντέλα. Η Αντζελίνα Τζολί, ο Μπραντ Πιτ, η Σαρλίζ Θέρον, η Ούμα Θερμαν... Στην Ελλάδα, τότε, δεν ήταν κάτι που μπορούσαν να το αποδεχθούν εύκολα στον χώρο, ότι κάποιος θα ανέβει στο θεατρικό σανίδι, όχι να παίξει σε τηλεοπτι­κή σειρά, που είναι πιο απλό, και να μην έχει τελειώσει μια δραματική σχολή ή να έχει κάνει κάποια σεμινάρια. Όταν ξεκίνησα στο θέατρο «Park», τότε, με βοήθησαν ο Μίμης Χρυσόμάλλης και ο Κώστας Βουτσάς. Την επόμενη σεζόν, ήμουν, στη δραματική σχολή και θυσίασα πράγματα γι' αυτό.

Τι θυσίασες;

Έχασα πάρα πολλές δουλειές στο εξω­τερικό τότε, για­τί, όταν πας σε μια δραματική σχολή από τις 8:00 το πρωί μέχρι τις 8:00 το βράδυ, δεν μπορείδ να πηγαίνεις στο Μιλάνο να κάνεις επιδείξεις μόδας, οπότε έχασα λεφτά, δεν ήταν αστείο. Για να τελειώσω τη δραματική σχολή, 3 χρόνια, έχασα πολλά λεφτά από το μόντελινγκ. Όταν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά, να επενδύσεις, αλλιώς δεν θα έχεις αποτέλεσμα.

Πηγή: Λοιπόν