Ν. Ψαρράς: Τα ριάλιτι, η ζωή στην Αμερική και η ομοιότητα με τον McConaughey
Ο Νίκος Ψαρράς δε μασάει ποτέ τα λόγια του.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του ανέφερε με ευθύ τρόπο τη γνώμη του για τα ριάλιτι, ενώ θυμήθηκε τα χρόνια που έζησε στο Λος Άντζελες και τον μπέρδευαν με τον οσκαρικό Μάθιου ΜαΚκόναχι.
Τα ριάλιτι σας αρέσουν;
«Δεν νομίζω πως αρέσουν σε κανέναν που «στροφάρει». Πέρασε μία δεκαετία που βλέπαμε εκτέλεση συνταγής για μοσχάρι στρογκανόφ όταν δεν είχαμε να φάμε φακή. Επίσης, στενοχωριέμαι βλέποντας όλα αυτά τα παιδιά στα τάλεντ σόου να χτυπιούνται και να αγχώνονται για να γίνουν τραγουδιστές. Ελάχιστοι από τα προηγούμενα κατάφεραν να κάνουν καριέρα. Ψυχοφθόρα πράγματα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ φίλος των ριάλιτι. Όταν κάποια στιγμή έβλεπα το «Survivor», ήταν γιατί δεν ήθελα καθόλου να σπαταλήσω φαιά ουσία. Ημουν τόσο κουρασμένος που ήθελα να δω κάτι απόλυτα εύπεπτο χωρίς σκέψη».
Ζήσατε τα μεγάλα κασέ; Αμειφθήκατε με υψηλά πασά από την τηλεόραση;
«Ναι, αμείφθηκα. Πρόλαβα τα μεγάλα κασέ, γιατί μεγάλα ποσά εισέπρατταν και οι σταθμοί από τη διαφήμιση».
Θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Πώς είχατε αποφασίσει τη μετάβαση στο Λος Αντζελες;
«Εντελώς τυχαία. Ήδη ζούσα δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη. Βρέθηκε λοιπόν ένας ατζέντης και έκλεισα μια καλή δουλειά. Στη συνέχεια ήρθε μια δουλειά για ένα πολύ καλό σίριαλ, το οποίο δεν έπαιξε ποτέ. Εγώ παρέμεινα όμως εκεί 4,5 χρόνια».
Μπορεί ένας Έλληνας ηθοποιός να κάνει διεθνή καριέρα;
«Πολύ δύσκολα. Η γλώσσα είναι τροχοπέδη. Είναι ίσως πιο εύκολο να κάνεις μια ταινία εδώ που θα βραβευθεί έξω και μέσα από μία έτοιμη δουλειά να σε δουν και να σε -απορροφήσουν τα μεγάλα agencies. Ο ατζέντης παίζει καθοριστικό ρόλο. Παίζει ρόλο και η ηλικία. Πρέπει να ξεκινάς 18-19 ετών. Εγώ όταν πήγα ήμουν ήδη 30. Είναι βέβαια και θέμα τύχης. Ποτέ δεν ξέρεις. Εγώ θα το ξανάκανα. Θα ξαναπήγαινα. Η εμπειρία ήταν μεγάλη. Και θα την ξαναζούσα με όλες τις στενοχώριες, τις απορίες και τις απορρίψεις...».
Έχετε πει σε παλαιότερη συνέντευξη σας ότι στην Αμερική σας έλεγαν πως μοιάζετε με τον Μάθιου ΜαΚκόναχι. Πώς αντιδρούσατε;
«Γελούσα Ήμουν σε ένα μπαρ, φώναζαν «Μάθιου» και όταν έβλεπαν πως δεν είμαι ζητούσαν ευγενικά συγνώμη».
Από ένα σημείο και μετά αφιερωθήκατε στο θέατρο. Είστε της άποψης πως στο σανίδι, ουσιαστικά, εξελίσσεται ένας ηθοποιός;
«Ναι, σαφέστατα, θα ήθελα πολύ να έχω κάνει και σινεμά, αλλά έχασα πολλές δουλειές για τους ίδιους λόγους που σας ανέφερα για την τηλεόραση. Το θέατρο ήταν πάντα για μένα η βάση, όπως και για πολλούς συναδέλφους μου. Τουλάχιστον στη δική μου γενιά...».
Βλέπετε ουσιώδεις διαφορές με τις νέες γενιές ηθοποιών;
«Η νέα γενιά του σήμερα είναι αδικημένη γενιά. Δεν έχει την προσφορά εργασίας που είχαμε εμείς. Εμένα οι πρώτες μου δουλειές ταυτόχρονα ήταν στην «Πρόβα νυφικού» με τον Κουτσομύτη στον ΑΝΤΙ1 και στον «Μάκβεθ» με τον Κιμούλη στο θέατρο. Δεν ήξερα κανέναν στην Αθήνα... Τότε, για να παίξεις και ωραίους ρόλους στο θέατρο έπρεπε να κάνεις και ένα καλό σίριαλ. Τα νέα παιδιά σήμερα δεν έχουν τις δυνατότητες που είχαμε εμείς. Πρέπει με ελάχιστα λεφτά να επιβιώσουν σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Η κάθε γενιά βέβαια θέλει να δίνει το δικό της στίγμα. Και αυτό το βλέπεις σε όλες τις δουλειές. Είναι ωραίο. Έτσι θα πάνε μπροστά οι δουλειές. Με τον αγώνα των νέων για το καλύτερο. Αγαπώ πολύ τους νέους ηθοποιούς. Πρέπει να τους δίνουμε ευκαιρίες και τον χώρο να εκφραστούν», είπε στο TV Έθνος.
