Nικόλας Μπράβος: «Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα»

Ο ηθοποιός μίλησε για την εποχή που δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις βασικές του ανάγκες, για τον λόγο που δεν φοίτησε σε θεατρική σχολή αλλά και αν δέχθηκε ρατσισμό από συναδέλφους του.

Βγήκες στο θέατρο και την τηλεόραση στην περίοδο της έντονης οικονομικής κρίσης. Υπήρξαν στιγμές που δυσκολεύτηκες ακόμη και ως προς το ζην;

«Υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές, τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα, όπου δεν μπορούσα να καλύψω ούτε τις βασικές μου ανάγκες. Αλλά έβλεπα πάντα τη ζωή μου μέσα από ένα πρίσμα ρομαντισμού και αισιοδοξίας. Έτσι, ακόμα κι αν δεν είχα θέρμανση στο σπίτι ή το φαγητό μου ήταν ένα σουβλάκι τη μέρα, ήμουν χαρούμενος που μπορούσα να κοιμάμαι στο πάτωμα και να έχω το πιάνο μου δίπλα. Έπειτα ήμουν πάντα ερωτευμένος και πολύ απασχολημένος με τα δράματα και τα θαύματα του έρωτα, που δεν μου έμενε χώρος και χρόνος για άλλο πόνο».

Συνεργάστηκες μεταξύ άλλων με τον Λάκη Λαζόπουλο. Τι σου έμαθε;

«Ο Λάκης με προέτρεψε σε μια δύσκολη φάση να «πετάξω τη σφηκοφωλιά που έχω στο κεφάλι μου». Αντί να μπλέκω κουβάρια τα σχέδια στο μυαλό μου και να σκέφτομαι όλους τους τρόπους και τις διαφορετικές επιλογές μου με τις συνέπειες και τα αποτελέσματα τους, να διαλέξω ένα δρόμο και να δώσω ένα χρονικό περιθώριο να δοκιμάσω πού θα με οδηγήσει, ώστε να αρχίζω να ξετυλίγω σιγά σιγά το νήμα. Με λίγα λόγια, να προχωρήσω από τη θεωρία και τη σκέψη στην πράξη και τη δοκιμή».

Έχεις μια συνεχή θεατρική όσο και τηλεοπτική πορεία. Παρά ταύτα δεν έχεις σπουδάσει θέατρο. Γιατί δεν φοίτησες σε θεατρική σχολή;

«Μια δραματική σχολή θέλει χρόνο και κάποια χρήματα. Αρχικά εγώ ήρθα Αθήνα για να σπουδάσω Ιατρική και δεν είχα χρόνο για να παρακολουθώ ταυτόχρονα και κάποια άλλη σχολή. Έτσι ξεκίνησα να συμμετέχω σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, να παρακολουθώ σεμινάρια υποκριτικής, δραστηριότητες οι οποίες απαιτούσαν λιγότερο χρόνο και μπορούσα να τις συνδυάσω με την ιατρική σχολή. Έπειτα, ξεκίνησα να εργάζομαι ως πιανίστας σε μαγαζιά για να βγάζω κάποια χρήματα. Το ένα έφερε το άλλο και βρέθηκα τελικά να εργάζομαι ως μουσικός στο θέατρο επαγγελματικά και αργότερα ως ηθοποιός. Οπότε, όταν είχα πλέον χρήματα για μια σχολή, είχα ήδη ξεκινήσει να δουλεύω στο χώρο και επέλεξα να συνεχίσω να δουλεύω και να καλύπτω «τα κενά» μου με μαθήματα, σεμινάρια διάβασμα και προσωπική δουλειά».

Δέχθηκες ρατσισμό από ηθοποιούς γι’ αυτό το γεγονός;

«Οχι, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, βρήκα μόνο φίλους οι οποίοι με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν».

Πώς ήταν το διάστημα του εγκλεισμού και τι διδάχτηκες αυτούς τους μήνες;

«Υπήρχαν αντιφατικά συναισθήματα που άλλοτε αλληλοσυγκρούονταν και άλλοτε αλληλοσυμπληρώνονταν. Εν ανησυχία, θλίψη, προβληματισμός για τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές συνέπειες, αμηχανία ποιοτικός χρόνος να κάνω πράγματα, η καθημερινότητα, προ καραντίνας, μου επέτρεπε», είπε στο 7 μέρες tv.