Δήλωση του Παπαδόπουλου που θα συζητηθεί: «Δεν ήμουν ποτέ καμία ταλεντάρα»

Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για το πώς βρέθηκε σε θεατρική σχολή, για τον πρώτο του ρόλο αλλά και για την «αναμέτρησή» του με τον Λευτέρη Βογιατζή στα πρώτα χρόνια της πορείας του. Διαβάστε τι αποκάλυψε...

Είναι αλήθεια ότι γίνατε ηθοποιός σχεδόν τυχαία, μεταφέροντας μια κοπέλα που σας άρεσε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη;

«Ναι. Και δεν πήγα για να ανέβω στο σανίδι. Πήγα για τη μόρφωση. Από τα 15 μου είχα αρχίσει να διαβάζω. Πάω έξω από τη σχολή και ακούω να μιλούν για Αριστοφάνηδες, Άμλετ και τέτοια. Λέω: "Τι είναι αυτά; θέλω να τα μάθω". Τον Κατσέλη τον λάτρεψα πάντως. Και με αγάπησε και εκείνος, αλλά στο τρίτος έτος.

Τα δύο πρώτα έτη έλεγε "ο αλήτης από τον Πειραιά, με τα μακριά μαλλιά, τις μηχανές και τις κοπέλες". Τη δραματική σχολή την τελείωσα στα τέσσερα χρόνια. Παρακάλεσα δηλαδή τον Κατσέλη να κάνω και τέταρτο έτος, επειδή δούλευα και δεν πολυπήγαινα. Μου λέει: Είσαι βλαμμένος. Φύγε να παίξεις". Δεν ήθελα».

Πήρατε τον πρώτο σας ρόλο στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, ωστόσο για πολλά χρόνια ήσασταν με το ένα πόδι εκτός θεάτρου. Πότε είπατε για πρώτη φορά στον εαυτό σας «είμαι καλός»;

«Δεν το είπα ποτέ. Χρειάστηκε πάντως να περάσει μια επταετία για να πω "δεν φοβάμαι τη σκηνή, το απολαμβάνω"».

Στα πρώτα χρόνια της πορείας σας «αναμετρηθήκατε» και με το ιερό τέρας του νεότερου ελληνικού θεάτρου, τον Λευτέρη Βογιατζή...

«Είχαμε μια τρελή σχέση. Ήμασταν μαζί στο Αμφιθέατρο και με πήρε για τη θρυλική "Σπασμένη στάμνα" με τον θίασο που δημιούργησε τότε με Καταλειφό, Παπαβασιλείου και λοιπούς. Είχα έναν μικρό ρόλο. Ο Λευτέρης κατάφερε και με μπλόκαρε. Κάποιος είπε καλά λόγια για μένα και εκείνος το αμφισβήτησε.

Αποφάσισα να φύγω. Είπα "δεν κάνω για το θέατρο", και αυτό στη διάρκεια των παραστάσεων, ενώ ήμασταν κάθε βράδυ Sold out. Του το δήλωσα. Δεν με πίστεψε. Βρήκα όμως έναν ηθοποιό, του έκανα πρόβες, γιατί ουσιαστικά ένα μονολογάκι είχα, και του είπα: "Ορίστε. Είναι έτοιμος. Εγώ χαιρετώ"».

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 4 PHOTOS

Και φύγατε;

«Ναι, Είχα πει τέλος το θέατρο για μένα. Δεν έφταιγε βέβαια ο Λευτέρης. Τέλος πάντων ενώ έχω πει τέλος, έρχεται ο Κώστας Νταλιάνης, που ήμασταν μαζί στη σχολή, και μου λέει: "Έλα να ανεβάσουμε την "Εξαίρεση και τον κανόνα" του Μπρεχτ". Με τα πολλά, με καταφέρνει. Το έργο σκίζει. Ένα βράδυ έρχεται να με δει και ο Λευτέρης. Μπαίνει στα καμαρίνια και μπροστά του τυγχάνει να βρίσκεται ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, γερμανοτραφής, μεγάλος γνωστής του Μπρεχτ. Μου λέει: “Έχω δει τόσα έργα στη Γερμανία. Και εσύ παιδί μου ήσουν τόσο υπέροχος".

Ο Λευτέρης από πίσω τρωγόταν. Εγώ πότε δεν ρωτάω τον άλλον πως του φάνηκα. Τελικά μου λέει: ‘’Εντάξει, στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει, αλλά ήρθα να σου πω να γυρίσεις πίσω στη «Σπασμένη στάμνα» στην περιοδεία». Και πράγματι, γύρισα και μάλιστα έπαιξα και μεγαλύτερο ρόλο, τον δεύτερο τη τάξει, αν θες».

Οι συνάδελφοι σας λένε ότι είστε εργάτης στο θέατρο. Πηγαίνετε στο καμαρίνι δύο ώρες προτού ξεκινήσει η παράσταση, «περνάτε» όλο το έργο. Και στη σκηνή έχετε παίξιμο φυσικό, σαν να είναι έμφυτο, σα να πηγάζει χωρίς προσπάθεια…

«Έτσι αντιλαμβάνομαι την υποκριτική: ο ηθοποιός να κρύβει, παρά να δείχνει. Όχι, δεν είναι έμφυτο αυτό. Αντίθετα, θέλει πολλή δουλειά. Γιατί δεν ήμουν ποτέ καμιά ταλεντάρα», είπε στο BHMAgazino.