Λεωνίδας Καβάκος: «Η τέχνη πλέον θεωρείται πολυτέλεια»
Ο σπουδαίος Έλληνας μαέστρος και σολίστ, Λεωνίδας Καβάκος, μίλησε για τη σημασία του γνώθι σαυτόν και θυμάται τη φορά που έπαιξε βιολί μέσα στον τάφο του Ατρέα στις Μυκήνες.
Ο Λεωνίδας Καβάκος στις 17 Ιουλίου άνοιξε τα Επιδαύρια με μια ξεχωριστή συναυλία. Ο Έλληνας μαέστρος και σολίστ μίλησε στην εφημερίδα Το Βήμα για την εμφάνισή του στο αρχαίο θέατρο αλλά και για την περίοδο του lockdown.
Ηταν όνειρο σας να παίξετε σε αυτό το αρχαίο θέατρο;
«Ναι, αλλά έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Πριν από 30 χρόνια περίπου είχα κάνει μια εκδρομή και είχα πάει στις Μυκήνες και στην Επίδαυρο. Είχα πάρει το βιολί μαζί μου και έπαιξα στον τάφο του Ατρέα, ένα μνημείο με ασύλληπτο ήχο, αλλά και στην Επίδαυρο -αφού έπεσε λίγο ο ήλιος- έπαιξα σχεδόν δύο ώρες μόνος μου. Πρόκειται νια μια εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν όνειρο μου να βιώσω τη δόνηση αυτού του χώρου, είχα την ευκαιρία να το πραγματοποιήσω και αυτή τη φορά θα μπορέσω να το μοιραστώ και με το κοινό».
Μου δίνετε την αίσθηση ότι ένα από τα βασικό ζητούμενα σας είναι η αυτεπίγνωση.
«Θεωρώ ότι πολλά κακώς κείμενα που παρατηρούμε γύρω μας οφείλονται στο ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν καν να πλησιάσουν την ιδέα του γνώθι σαυτόν. Και πώς να συμβεί αυτό όταν δεν έχουμε μάθει να κοιτάζουμε γύρω μας, να νιώθουμε, να συναισθανόμαστε; Αποτελεί μεγάλη πηγή δυστυχίας η απομάκρυνση από αυτή την πολύπλευρη αναζήτηση, διότι το να βρεις ποιος είσαι απαιτεί να εξετάσεις τον εαυτό σου μέσα σε πολλά πλαίσια: χρονικό, εθνικό, θρησκευτικό, οικογενειακό, κοινωνικό, πνευματικό. Ελάχιστοι επιλέγουν να κολυμπήσουν σε αυτά τα νερά, επειδή είναι βαθιά και σου ζητούν να μπορείς να αναιρέσεις τον εαυτό σου ανά πάσα στιγμή. Ευτυχώς η μουσική σε ωθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούς τον εαυτό σου σε παλαιότερες εμφανίσεις και λες "μα πώς έπαιζα έτσι", και αναγκάζεσαι να τον ακυρώσεις».
Το πλήγμα που έχει υποστεί η τέχνη από την πανδημία πώς το σχολιάζετε;
«Θεωρώ ότι επιτελείται μια μεγάλη αδικία, υπό την έννοια ότι μπορούν 150 άνθρωποι να στοιβαχθούν μέσα σε ένα αεροσκάφος, την ίδια στιγμή που σε μια αίθουσα συναυλιών είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε φοβερές αποστάσεις για λόγους που σε μένα είναι κάπως ανεξήγητοι. Στο Λονδίνο ζητούν να υπάρχει απόσταση 3,5 μέτρων μεταξύ των μουσικών που παίζουν σε μια ορχήστρα, κάτι που δεν είναι εφικτό. Πώς όμως ανοίγουν τις παμπ και αφήνουν τον κόσμο να συνωστίζεται εκεί; Νομίζω ότι όλα αποφασίζονται με οικονομικά κριτήρια και λόγω του lobbying των ισχυρών επιχειρήσεων. Εχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρείται πολυτέλεια η τέχνη, να λέμε ότι απευθύνεται σε λίγους, και επιβάλλουμε στις πολιτιστικές εκδηλώσεις περιορισμούς που είναι τελείως παράλογοι. Με εξοργίζει αυτό», είπε στο Βήμα.