Γιώργος Χρυσοστόμου:«Πουλούσα την εικόνα ενός κατεστραμμένου Κερτ Κομπέιν»

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, όπως ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του, το θέατρο βρίσκει πάντα τρόπους να γίνεται πιο δημιουργικό.

«Κάπως- κι αυτό λυπάμαι που το λέω- σαν να χρειαζόταν όλο αυτό μια επανεκκίνηση. Γιατί όσο είναι χαλαρά τα πράγματα, το θέατρο γίνεται πολύ εύκολο, ακόμα και την κουλτούρα του, λίγο δήθεν. Υπό Πίεση και κατά παραγγελία έχουν γίνει μεγάλα έργα τέχνης». Θεωρώντας ότι «οι ηθοποιοί αυτή τη χώρα θα είναι πάντοτε κακομαθημένοι», ανεξαρτήτως της στάσης του υπουργείου Πολιτισμού, στέκεται σε ένα λάθος του θεάτρου που έχει εντοπίσει έκτων έσω: «Είναι η μεγάλη οικειότητα που αναπτύσσουν οι ομάδες μεταξύ τους. Χρειάζεται απόσταση. Κι όπως μου είπε ένας συνάδελφος, η τέχνη θέλει κυνισμό, όχι ρομαντισμό. Γιατί πάνω στη ρομαντζάδα, όσο πιο μεγάλος είναι ο ενθουσιασμός τόσο πιο μεγάλη και η καταστροφή». Γενικεύει: «Με τον νοικάρη σου, ας πούμε, δεν υπογράφεις γιατί "θα τα βρούμε ", κι όταν σκάσει η στραβή, χαλάει το πράγμα. Το ίδιο στα χωρισμένα ζευγάρια: Οσα συνεννοούνται μέσω δικηγόρου, ό,τι μοιάζει αρνητικό ξαφνικά σε κάνει να βγάλεις τον καλό σου εαυτό. Το θέατρο πρέπει να αλλάξει σε αυτή τη βάση. Για να βγει η δουλειά πρέπει να γίνεται επαγγελματικά — και ναι, να έχει και φίλους μέσα».

Βελτιωθήκαμε μετά την πρόσφατη εμπειρία; «Κάποιοι έμαθαν, κάποιοι έγιναν χειρότεροι, γιατί ήρθαν σε επαφή με πράγματα που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν, κι αυτό έβγαλε τέρατα». Προσωπικά, «όλη αυτή η ιστορία με βρήκε ενάμιση χρόνο μακριά από τη νύχτα, κλεισμένο στο σπίτι — δεν μου ήρθε πολύ απότομο. Εβαλα άλλες προτεραιότητες, άρχισα να με αγαπώ».

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου εφέτος κλείνει τα 40 και όπως λέει «Το περίμενα πώς και πώς. Ηθελα να τελειώνω με την εφηβεία, τα νιάτα, να ασπρίσουν τα μαλλιά μου. Ζήλευα πάντα τους κατασταλαγμένους, ήσυχους και ψύχραιμους. Εκανα όλα τα λάθη στην αρχή, τώρα τα φτιάχνω. Κι αυτό πάει μαζί με την εσωτερική μου εξέλιξη —χόρτασα την τρέλα και την παλαβομάρα μου. Θέλω να αλλάξω, και στη δουλειά τον τρόπο που κινούμαι. Κρατάω αυτό που μου είχε πει ο Μπέζος — άλλο η ηλικία σου, άλλο η θεατρική σου ηλικία».

«Μέχρι πρόσφατα», συνεχίζει, «πουλούσα την εικόνα ενός κατεστραμμένου Κερτ Κομπέιν, ενός μοναχικού ήρωα, που δεν σέβεται και είναι σκληρός. Δεν είμαι έτσι τελικά. Μου αρέσει το σπίτι, τα χάδια, η οικογένεια, και ευτυχώς το ανακάλυψα. Θέλω και το κοινό να με δει αλλιώς». Για να καταλήξει: «Ημουν πολύ αυστηρός με τους ανθρώπους, τώρα κάνω ένα βήμα πίσω. Δικαιολογώ περισσότερο. Κι αυτό δεν με κάνει πιο αδύναμο, αλλά πιο δυνατό και μακάρι πιο σοφό. Είναι θέμα ενσυναίσθησης», είπε στο Βήμα.