Γιάννης Σπαλιάρας: «Βλέπω το επαγγελματικό μου μέλλον στο εξωτερικό»

Οι επαγγελματικές υποχρεώσει του Γιάννη Σπαλιάρα πέρασαν τα σύνορα, καθώς συνεργάζεται με σίριαλ στο Νetflix, στο Μεξικό και το Ιράν. O ίδιος μίλησε για την εμπειρία που βίωσε στο εξωτερικό και τι ήταν αυτό που τον άγχωσε περισσότερο.

-Θεωρείς ότι είναι το ξεκίνημα σου για διεθνή καριέρα;

«Δεν μπορώ να ξέρω το μέλλον, αλλά το ότι έκλεισα δύο δουλειές, με απόσταση δύο μηνών μεταξύ τους, είναι πολύ ενθαρρυντικό. Πιστεύω ότι έχω μεγάλες πιθανότητες να συνεχίσω, ενώ βλέπω το επαγγελματικό μου μέλλον περισσότερο στο εξωτερικό».

-Σε ό,τι αφορά τις γλώσσες, τις νοοτροπίες, τις αντιλήψεις των άλλων λαών, πώς αντεπεξέρχεσαι;

«Δεν είναι μόνο το όμορφο κομμάτι, δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τις δυσκολίες, γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχε πάρα πολλή πίεση. Αυτοί δουλεύουν σε απίστευτα ωράρια, υπάρχει οργάνωση, έχουν ακόμα και γιατρό, πράγματα που δεν τα είχα δει στην Ελλάδα. Υπήρχαν στιγμές, τις πρώτες μέρες, που ένιωθα τρομερή πίεση και άγχος, καθώς στο Μεξικό μιλούσαν όλοι ισπανικά κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα, ένιωθα άβολα, δεν μπορούσα ν' απολαύσω το γύρισμα. Υπήρχαν και στιγμές που ένιωθα μόνος μου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μου, μ' έπιανε η νοσταλγία...».

-Τι νοστάλγησες περισσότερο;

«Στο Ιράν ήταν πολύ μεγάλη η παραμονή μου, έμεινα 3 μήνες, μεγάλο διάστημα... Μου έλειψαν τα συγγενικά μου πρόσωπα, οι φίλοι μου και το ελληνικό φαγητό πάρα πολύ. Εκεί δεν είχαμε πάρα πολλές επιλογές. Τα φαγητά τους είναι πολύ πικάντικα, δεν τρώνε χοιρινό λόγω θρησκείας, ενώ τρώνε πολύ το αρνί, που δεν είναι για να το τρως κάθε μέρα, αλλά... έτρωγα αναγκαστικά».

-Οι γυναίκες πώς σε αντιμετώπιζαν στο Μεξικό;

«Στο Ιράν τα πράγματα είναι πολύ αυστηρά. Δεν είχα χρόνο για φλερτ και τέτοια πράγματα, δουλεύαμε από τις 5:00 το πρωί μέχρι τις 11:00 το βράδυ. Δεν είχα διάθεση, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος στη δουλειά μου. Ήταν ελάχιστες οι μέρες που είχα κενό, οπότε... τίποτα. Το Μεξικό δεν έχει πολύ ψηλούς άντρες κι οι γυναίκες εκεί με κοιτούσαν πολύ έντονα. Στο Ιράν, που είναι μια χώρα που οι γυναίκες δεν μπορούν να εκδηλωθούν, είναι ντυμένες από πάνω μέχρι κάτω, εκεί δεν υπάρχει φλερτ. Τι να λέμε, απαγορεύεται η χειραψία... Στο Ιράν δεν υπάρχει lifestyle, διασκέδαση. Αυτό δεν ήταν κάτι που μου έλειπε, καθώς ξυπνούσα 4:00 το πρωί, έβλεπα απίστευτα τοπία, κάναμε γυρίσματα στην έρημο. Ήταν δυνατή εμπειρία, βρέθηκα πρώτη φορά σε μουσουλμανική χώρα με απαγορεύσει».

-Τι ήταν εκείνο που σε άγχωσε περισσότερο;

«Στο πρώτο μου σίριαλ ήμουν αναγκασμένος να μιλάω ισπανικά, είχα λιγότερο άγχος πηγαίνοντας στη δεύτερη δουλειά, είχα πάρει τον «αέρα» και την «κρυάδα», οπότε τα αρχαία ελληνικά, δεν τα φοβήθηκα, παρ' ότι δεν τα γνώριζα, σίγουρα είναι πιο κοντά στα νεοελληνικά, παρά τα ισπανικά. Στη δεύτερη δουλειά ο καθένας μιλούσε τη γλώσσα του κι έβαζαν υπότιτλους. Μιλούσα κι είχα από πίσω μου 2.000 στρατό, υπερπαραγωγή, μιλάμε για 12.000 κομπάρσους, κι είχαμε την αίσθηση ότι στοίχιζε μισό εκατομμύριο την ημέρα. Οι άνθρωποι που εργάζονται πίσω από τις κάμερες είναι χιλιάδες. Το ενδυματολογικό τμήμα, που είχε να φτιάξει 3.000 στολές, αποτελούνταν από 200 άτομα. Έχτιζαν φρούρια μέσα στην έρημο, εκατοντάδες άνθρωποι δούλευαν για όλα αυτά. Ημουν σε άρμα, που το έσερναν δύο άγρια αραβικά άλογα, όπως στον «Μονομάχο», όπου καλπάζαμε μ' αυτά μέσα στην έρημο. Όταν κατέβαινα από το άρμα έτρεμα, σαν είχα πιει καφέδες, από την αδρεναλίνη, που έδινε η αίσθηση από τον καλπασμό του αλόγου», είπε στο Λοιπόν