Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: «Το θέατρο έχει και ένα κομμάτι ίασης μέσα του»

Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου θεωρεί το θέατρο σπίτι της. Δηλαδή έναν τόπο οικείο, πολύτιμο, περιβεβλημένο με ιερότητα.
Η ηθοποιός φέτος το καλοκαίρι σε έναν μονόλογο, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μυλωνά, ερμηνεύει την Άντζελα στο μονόλογο «Το υπέροχό μου διαζύγιο» της Τζεραλντίν Άρον.

Το κοινό πιστεύετε ότι θα επιστρέψει στο θέατρο;
Βλέπω ότι υπάρχει μια προπώληση εισιτηρίων για την παράσταση, κι αυτό είναι ενθαρρυντικό, είναι σημάδι ότι ο κόσμος θα θελήσει να ψυχαγωγηθεί. Το θέατρο είναι ψυχαγωγία, το έχει ανάγκη η ψυχή, έχει και ένα κομμάτι ίασης μέσα του.

Τι σας άγγιξε περισσότερο στο κείμενο που ερμηνεύετε;
Είναι πολλά τα σημεία του που είναι βαθιά αληθινά. Η Αντζελα που υποδύομαι λέει ότι επειδή έχουμε ανάγκη να αγαπηθούμε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Ενώ βλέπουμε πράγματα μπροστά στα μάτια μας κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Εθελοτυφλούμε για να μην είμαστε μόνοι.

Η ηρωίδα σας είναι μια γυναίκα 50 ετών την οποία ο σύζυγος της εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα. Εχετε βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση ή είστε από τους ανθρώπους που φεύγουν πρώτοι από μια σχέση;
Δεν υπάρχουν αυτά στερεοτυπικά. Ασχέτως αν σε εγκαταλείπει κάποιος ή εγκαταλείπεις κάποιον, όταν υπάρχει ένας χωρισμός συμβαίνουν εσωτερικοί κραδασμοί. Δεν είναι ευχάριστο. Θυμάμαι περιόδους που είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ για χωρισμούς. Ομως αυτή είναι η ζωή.

Ηθοποιός πώς γίνατε;
Ηθοποιός έγινα γιατί από πολύ μικρή με πήγαιναν οι γονείς μου στο θέατρο. Εχω δει ό,τι παράσταση μπορείτε να φανταστείτε, όλες τις παλιές του Εθνικού, όλες του Λευτέρη Βογιατζή, κάθε χρόνο πηγαίναμε στην Επίδαυρο. Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και ήμουν κι εγώ καλλιτεχνικός τύπος. Εκανα μπαλέτο και έχω πάρει κάποια πτυχία στον κλασικό χορό. Η τάση μου ήταν προς τα εκεί. Από νωρίς νομίζω αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός. Γύρω στα 13 μου είπα ότι εγώ αυτό θα κάνω.

Η οικογένεια φαντάζομαι ήταν στο πλάι σας.
Οσο φιλότεχνη κι αν ήταν η οικογένεια μου δεν έπαυε να ανησυχεί. Γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα χωρίς καμία σιγουριά, μέσα στο ρίσκο και την ανασφάλεια. Οι γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί, αλλά δεν ήταν το καλύτερο που θα ήθελαν να ακούσουν.

Τι σας γοήτευσε στο θέατρο;
Στο θέατρο ένιωθα μαγεία. Έμπαινα μέσα και από την πρώτη στιγμή αισθανόμουν ότι συνέβαινε κάτι μαγικό εκεί μέσα. Και έφευγα τόσο γεμάτη και τόσο αλλού. Σκεφτόμουν τόσα πράγματα, δούλευε η φαντασία μου, διάβαζα για πράγματα που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον σε σχέση με την παράσταση. Ηταν μεγάλος πλούτος.

Το ότι θα μπορούσατε ως ηθοποιός να ζήσετε πολλές ζωές μέσω των ηρωίδων σας ήταν στη σκέψη σας;
Αυτό είναι καταπληκτικό. Το πανέμορφο στη δουλειά αυτή είναι ότι γίνεσαι ένας άλλος χωρίς να παίρνεις το ρίσκο, μέσα σε μία σύμβαση.

Είναι καλύτερη η δουλειά του ηθοποιού απ' όσο τη φανταζόσασταν ως έφηβη;
Ναι, είναι πολύ καλύτερη. Εκείνο το παιδί έβλεπε μια παράσταση ολοκληρωμένη. Τώρα που κάνω τη δουλειά βλέπω ότι προσεγγίζοντας έναν ρόλο κάνω μια σπουδή σε μια ολόκληρη εποχή. Ο ρόλος δεν είναι μόνο λόγια που μαθαίνεις και λες. Είναι ένας χαρακτήρας ενταγμένος σε έναν ολόκληρο κοινωνικό περίγυρο σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Αρα αυτή η δουλειά είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ' όσο θα μπορούσα να φανταστώ.

Και με τις εναλλαγές, τις αλλαγές και την ανασφάλεια που έχει, πώς οργανώνει κανείς τη ζωή του;
Τη ζωή την οργανώνεις ανάλογα με τη δουλειά που έχεις.

Σε σπρώχνει δηλαδή να ζεις την κάθε ημέρα;
Ναι, ζεις έντονα αυτό που έχεις. Είναι ωραίο το μακροπρόθεσμο όνειρο. Αλλά είναι πιο ωραίο να ζεις την κάθε ημέρα με τα μικρά της πράγματα και τα καλά που σου φέρνει.

Πηγή: Gala